فهرستی از شرایط را می توان ذکر کرد که یکی از مهمترین آنها مراقبه است. مراقبت شرط و شاید لازمه درست گفتاری و نیکوکرداری باشد. کسی که مراقبت در گفتار و کردار خود ندارد، به اخلاق بی اعتناست و اهمیت نمی دهد که دیروز چه کرده است و امروز چه خواهد کرد.
شخص اخلاقی با حافظه اش عمل می کند، اما آن که امروزش تمام نشده، گفته ها و کرده های خود را به فراموشی می سپارد، پیداست که فردا هم بی پروا عمل خواهد کرد. این حکم نه فقط در مورد اشخاص بلکه در مورد سازمان ها و حکومت ها هم صدق می کند.
حکومتی که دیروزش را از یاد می برد، کار امروز را هم محاسبه نمی کند. اینکه اشخاص اهل محاسبه و مراقبه نباشند نقصی بزرگ در زندگی آنان است، اما بدتر از آن این است که حکومت بی آنکه پروایی به نتیجه کار خود داشته باشد، هر چه بخواهد بی محاسبه می کند. چنین حکومت هایی نمی توانند آینده کشور را بسازند و احتمال بسیار هست که آن را به خطر اندازند.
حکومت ها باید همواره گفته ها و کرده های خود و آثار و نتایج آن را در نظر داشته باشند تا بتوانند از اشتباه های هولناک بپرهیزند و اگر چنین پروایی نداشته باشند نمی توانند به کشور و مردم خدمت کنند و چه بسا که گفتار و رفتارشان مایه زیان و آشفتگی باشد.
نظر شما