میرمحمد صادقی: مواجهه اخیر با انگلیس،بازی در زمین حریف بود/مجلس جای با "پنبه سر بریدن" است

این را حسین میرمحمدصادقی دانشیار دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی، در یادداشتی با عنوان« لبخند بر چهره دشمنان» نوشته است.  او که مصوبه مجلس در کاهش رابطه با انگلیس و حمله برخی جوانان به سفارت این کشور را ناشی از «رادیکالیزه شدن فضا» می​داند، معتقد است که سیاستمدار واقعی باید در بحبوحه حاکمیت فضاهای سنگین و رادیکال، آرامش و طمأنینه خود را حفظ کرده و بر حفظ منافع ملی به هر قیمت پای بفشارد

به گزارش خبرآنلاین، او اشکالات متعددی در اقدامات اخیر از حیث مغایرت جدی با آبرو و منافع ملّی برشمرده است. از جمله آنکه علی​رغم در راس اموربودن مجلس، تعیین روابط سیاسی با دیگر کشورها نوعی مداخله در کار قوه مجریه و وزارت امور خارجه است. محمدصادقی اضافه کرده است: به نظر نمی رسد استفاده از کلمات و واژه هایی چون " خبیث "، " پلید "، " کثیف "، " روباه " و نظایر آنها و فریاد مرگ بر این کشور و آن کشور یا این شخص و آن شخص سر دادن در شأن مجلس و نمایندگان محترم موافق و مخالف باشد . به عبارت عامیانه، مجلس جای " با پنبه سر بریدن " است.

به نوشته وی،  کشوری که دشمنانش سعی در منزوی نشان دادن آن و قلّت ارتباطش در سطح جهانی دارند باید به جای ترس از داشتن رابطه سعی در افزایش ارتباطات با کشورها و حتی افزایش انجام پروازهای خارجی به کشور داشته باشد، تا نادرستی سخنان دشمنانش را اثبات کند. بنابراین پیشگامی در قطع یا کاهش سطح روابط با هر کشوری، معلوم نیست منفعتی را برای ملت و دولت ایران تأمین کند.

این استاد حقوق در بخشی از این یادداشت پرسیده است: آیا نمایش چند باره ی این حادثه از تلویزیونهای خارجی و به ویژه " بی بی سی" نباید حداقل ما را به تردید اندازد که متأسفانه، علیرغم طرح شعارهای تند و به ظاهر انقلابی، در واقع در زمین حریف و به نفع دشمن بازی کرده ایم؟ آیا راه بهتری برای طرح مطالبات به حق ملّت فرهیخته و تاریخ ساز و پرسابقه ایران به جای انجام اقداماتی که در صفحه ی تلویزیونهای جهانی ایرانیان را ملتی فاقد منطق و خشونت طلب جلوه می دهد وجود ندارد؟ آیا کاملاً منتفی دانستن دست داشتن مخالفان نظام و ملّت ایران در اینگونه اعمال به ظاهر انقلابی و به خشونت کشیدن تظاهرات آرام افراد برخوردار از حسن نیت، جهت ایجاد معضل و مشکل برای نظام ساده انگاری نیست؟  قضاوت جهانیان در مورد نظام چه خواهد بود، وقتی می بینند که در یک نظام و کشور واحد، وزارت امور خارجه از آنچه که رخ داده است ابراز تأسف می کند، و در عین حال و به طور هم زمان، صداوسیمای رسمی آن کشور از "خشم مقدس" دانشجویان سخن می گوید؟ آیا خودداری از حداقل ذکاوت و هوشیاری اینگونه موضعگیری را از سوی رسانه ملی ایجاب می کند؟ آیا این نوع برخورد در واقع تشویق به ارتکاب اعمال مشابه در آینده که برای نظام و ملّت هزینه ساز است نمی باشد؟

متن کامل این یادداشت را اینجا بخوانید.

/2929