برونو اس. فرای*: سطوح پرداخت و افزایش پرداخت در برخی از موسسات علمی (مانند دانشگاه استرالیای غربی در پرت و دانشگاه تجارت و اقتصاد وین) عمدتا بر مبنای مقیاس‌هایی مانند تعداد مقالات منتشر شده و تعداد ارجاعات است. اما این یک سیاست معقول نیست.
انگیزه اصلی محققان پول نیست. این حس کنجکاوی، استقلال و شهرت در بین همتایان است که آن‌ها را به پیش می‌راند و در مقابل، آن‌ها پول کمتر را می‌پذیرند.
ولی افزایش حقوق بر مبنای معیارهای ساده عملکردی به این معنا است که انگیزه «هماهنگی با سیستم» دست بالاتر را خواهد گرفت. پژوهش به نوعی «فحشاء آکادمیک» عقب‌گرد خواهد داشت که در آن، چوبه دار تنها برای خوشایند داوران و ویراستاران برپا می‌شود تا پیشرفت علم و نتیجه‌اش این خواهد شد که انگیزه برای انجام کارهای پژوهشی خوب جایی نخواهد داشت. در استرالیا، معیار کمک‌هزینه‌ها و بودجه‌های تحقیقاتی خیلی از دانشگاه‌ها و محققین در دهه‌های 1980 / 1360 و 1990 / 1370 تعداد مقاله‌های ارجاع شده بود. سهم این کشور در تعداد مقاله‌های ارجاع شده در طول یک دهه 25 درصد افزایش یافت، ولی رتبه تاثیر ارجاعات در بین 11 کشور از 6 در سال 1988 / 1367 به 10 در سال 1993 / 1372 کاهش یافت.
فاکتورهای اندازه‌گیری شده توسط معیارها، نشانگری ناکارامد برای فاکتورهایی است که جامعه، دانشمندانش را از روی آن‌ها ارزیابی می‌کند. حتی موسسه اطلاعات علمی توماس‌رویترز (آی.اس.آی) برای پیش‌بینی فرد برنده جایزه نوبل از معیار ارجاع به مقاله، تنها به عنوان یک نشانگر در بین دیگر نشانگرها استفاده می‌کند. از بین 28 فیزیکدان برنده جایزه نوبل در فاصله سال‌های 2000 تا 2009، تنها 5 نفر در بین فهرست 250 دانشمند پر ارجاع در حوزه تخصصی خود قرار داشتند.
یک سیستم انگیزشی برای محققان باید فاکتورهای اصلی انگیزشی آن‌ها را با هم انطباق دهد. جوایز و عناوین برای این منظور مناسب‌تر از معیارهای ارجاع مقاله است. دکترای افتخاری، انواع متفاوت استادی و عضویت (از همکار تا برجسته)، عضویت در فرهنگستان‌های علمی و افتخاراتی مانند جایزه نوبل انگیزه‌های مهم‌تری هستند، حتی برای کسانی که در عمل برنده چنین جوایزی نمی‌شوند. پول مرتبط با این جوایز یک پرداخت اضافی است، ولی اهمیت کمتری نسبت به اعتبار موسسه جایزه‌گیرنده دارد.
اگر پاداش آکادمیک به همکاری کلی در پژوهش مرتبط شود و در جوایز نمود یابد، دانشمندان کار خود را بیشتر با توجه به برنامه‌های پژوهشی به جلو می‌برند تا معیارهای ساده.
*استاد اقتصاد دانشگاه زوریخ، سوییس
نیچر، شماره 7300 ، 17 ژوئن 2010 - ترجمه: مجید جویا
نظر شما