امید سلیمی بنی: دکتر ابوالفضل جاریانی، رئیس انجمن پرستاری ایران درباره وضعیت عدم استخدام پرستاران به خبر آنلاین می گوید با وجودی که رئیس جمهور برای حل مشکلات پرستاران، کاملا تمایل دارد، ولی به نظر می رسد اراده قطعی در بدنه دولت در اینباره وجود ندارد.
وی برای این سخن خود، توضیح می دهد که وزارت بهداشت و معاونتهای توسعه نیروی انسانی و نظارت راهبردی رئیس جمهور می توانستند همانطور که برای وزارت آموزش و پرورش درخواست مجوز استخدام کردند، برای استخدام پرستاران هم از مجلس، مجوز بگیرند، ولی آنها به توافق نرسیدند و موضوع به مجلس واگذار شد.
به گفته این کارشناس ستادی وزارت بهداشت، به نظر می رسد دولت قصد حل مشکلات نظام سلامت را ندارد. چون 6 ماه از دستور ریاست جمهور برای استخدام 23 هزار پرستار می گذشت، ولی دولت عملا کاری برای موضوع، انجام نداد.
به اعتقاد جاریانی، نیاز امروز کشور برای اجرای قانون ارتقای بهره وری نظام سلامت، نیاز به 24 هزار و 481 نفر پرستار دارد که بدون آنها نمی توان انتظار داشت مشکلات بیمارستانها حل شود. او به مسئولان توصیه می کند به جای نگاه هزینه محور به سلامت، برای تندرستی مردم، ارزش سرمایه ای قایل شوند، چون نیروی انسانی یک کشور، بزرگترین ذخایر کشور محسوب می شود. به گفته جاریانی، با وجود کمبود شدید 100 هزار پرستار در کشور، حداقل نیاز به استخدام 23 هزار پرستار احساس می شود که هنوز تامین نشده است.
شما به عنوان رئیس انجمن پرستاری، فکر می کنید چرا مشکل استخدام پرستاران بین مجلس و دولت، رفت و برگشت تا اینکه به کلی به آن مخالفت شد؟
اینکه چرا دولت برای اجرای دستور رئیس جمهور مبنی بر استخدام 23 هزا ر پرستار، 6 ماه تعلل کرده را باید از آنها پرسید. منتهی به نظر می رسد به جز شخص رئیس جمهور محترم که معتقد است واقعا باید برای سلامت مردم ارزش قایل شد، تعدادی از معاونتهای ایشان از جمله معاونت راهبردی و نظارت و توسعه نیروی انسانی، به این باور نرسیده اند که برای توسعه، باید سلامت مردم را تامین نمود و برای تامین سلامت مردم، باید هزینه کرد. فکر می کنم باید معاونتهای رئیس جمهور به توافق کامل در این مورد برسند تا مشکل پرستاران حل شود.
توافق معاونتهای رئیس جمهوری، تنها باعث اختصاص ردیف بودجه و استخدام در قوانین سالانه می شود. اکنون برای حل این مشکل چه می شود کرد؟
ببینید، دولت موظف است طبق اصول 29 و 126 قانون اساسی، نیروی انسانی مورد نیاز خود را برای ارائه خدمت، برآورد، آماده و استخدام کند. از سوی دیگر، قانون اساسی، تامین سلامت مردم را به عنوان یک وظیفه حاکمیتی برای دولت در نظر گرفته و دولت نمی تواند این کار را به بخش خصوصی واگذار کند. دولت باید سلامت را برای تک تک آحاد مردم تامین کند. قانون اساسی این تکلیف را بر دوش دولت گذاشته، ولی نگفته از کجا و چگونه. اصل 126 ماموریت به دولت داده این کار انجام شود، نمی شود بگویی فلان تشکیلات یا نهاد، مانع اجرای قانون اساسی شده. حالا وقتی نماینده دولت در مجلس می گوید که نیاز به قانون جدید برای استخدام نیروی مورد نیاز پرستاری نیست، بر همین اساس حرف می زند.
ولی از طرف دیگر، دولت نمی تواند بدون مجوز مجلس، افزایش حجم پیدا کند و نیروی انسانی خود و به تبع آن بودجه اش را افزایش دهد؟
پس چرا برای آموزش و پرورش، مدام در حال استخدام نیرو هستند؟ همین امسال 40 هزار نیروی جدید در آن وزارتخانه به کار گرفته شد.
آموزش و پرورش هم در ردیف استخدام جداگانه ای از مجلس، مجوز گرفته است.
دقیقا، چرا آنجا مجوز می دهند؟ چون وزارتخانه مربوطه، تعامل کرده و مجلس هم پاسخ داده. در بحث بهداشت و درمان، چنین تعاملی صورت نگرفت. معاونتهای محترم ریاست جمهور، این کار را به مجلس واگذار کردند و آنها هم گفتند بودجه را دولت تامین کند و لایحه بدهد. لایحه ای که هیچ گاه تقدیم مجلس نشد. به نظر می رسد اراده محکمی در بدنه دولت برای حل مشکلات نظام سلامت وجود ندارد که موضوع به مجلس واگذار می شود. از طرف دیگر، اگر درمان محور به سلامت مردم نگاه کنیم، ممکن است حرف برخی از مسئولان صحیح به نظر برسد که مشکلات ساختاری نظام درمان، با برخی تغییرات قابل حل است، ولی وقتی نگاه شما به مقوله سلامت، پیشگیری محورانه باشد، نیاز دارید نیروی پرستاری در آموزش مردم وارد شود، در روشهای زندگی، تغذیه و پیشگیری حضور فعال داشته باشد و این ورود یعنی، نیاز به نیروی انسانی بیشتر.
شما حرف از نیروی بیشتر می زنید در حالی که گفته می شود کار پرستاران، اکنون، بهره وری لازم را ندارد. چرا به جای تزریق منابع انسانی بیشتر، بهره وری را اصلاح نمی کنید؟
هر دوی اینها در کنار یکدیگر معنی پیدا می کند. ما علاوه بر پیگیری تامین کمبود نیروی پرستاری، درباره اصلاح شرح وظایف، کدگذاری و تعرفه گذاری خدمات و کاهش ساعات اضافه کاری نیز اقداماتی را انجام داده ایم. پرستار اکنون، در جایگاه مدیریتی کار می کند، در جایگاه پزشکی یا حتی بهیاری کار می کند و این یعنی بهره وری پایین نیروی پرستاری. ما باید ابتدا متناسب با استاندارد و انتظاری که از پرستاران داریم، نیرو به آنها بدهیم و بعد، بخواهیم در پستهای غیر مرتبط خدمت نکنند، وظایف خود را به خوبی انجام دهند و بهره وری را بالا ببرند. اینها، همه با یکدیگر مربوط هستند و منطقی نیست قبل از تامین نیروی مورد نیاز، دست به اصلاح ساختاری زد.
نظر شما