به گزارش خبرآنلاین، در مرکز این تصویر، خورشید جای گرفته و رو به بیرون، به ترتیب شاهد سیارات داخلی و خارجی، کمربند کوییپر، ابر اورت، منظومه سه‌ستاره‌ای آلفا قنطورس (نزدیک‌ترین همسایه خورشید)، بازوی مارپیچی برساووش، کهکشان راه‌شیری، کهکشان آندرومدا و دیگر کهکشان‌های همسایه، شبکه کیهانی، تابش ریزموج زمینه کیهانی و درنهایت، پلاسمایی نامرئی خواهیم بود که پس از مهبانگ (انفجار بزرگ)، عالم را فرا گرفته بود.
برای مشاهده عکس در ابعاد بزرگ، اینجا را کلیک کنید.
عالم مشاهده‌پذیر، کره‌ای به مرکز زمین (با کمی اغماض، منظومه شمسی) است که نور اجرام درون آن طی ۱۳٫۸ میلیارد سالی که از عمر عالم می‌گذرد، فرصت داشته تا به ما برسد و به ما امکان دهد تا آن‌ها را ببینیم. به دلیل انبساط عالم، شعاع عالم مشاهده‌پذیر امروزه ۴۶٫۵ میلیارد سال‌نوری (قطر ۹۳ میلیارد سال‌نوری) است.
این تصویر را موسیقی‌دان و هنرمندی خوش‌ذوق به نام «پابلو کارلوس بوداسی» طراحی کرده است. او با استفاده از نقشه‌های لگاریتمی عالم که پژوهشگران دانشگاه پرینستون آن را استخراج کرده‌اند و تصاویری که تلسکوپ‌های فضایی ناسا از اجرام دور و نزدیک ثبت کرده‌اند، این نقشه را آماده کرده است. پژوهشگران دانشگاه پرینستون برای استخراج نقشه‌های لگاریتمی عالم از داده‌های گردآوری‌شده در «پروژه اسلون برای نقشه‌برداری دیجیتالی از آسمان» یا به اختصار «SDSS» بهره جسته‌اند.
پروژه SDSS بیش از ۱۵ سال است که با استفاده از تلسکوپی ۲٫۵ متری در نیومکزیکو، دقیق‌ترین نقشه‌های سه‌بعدی را از عالم تهیه کرده و هم‌اکنون طیف بیش از ۳ میلیون جرم نجومی را گردآوری کرده است.
نقشه‌های لگاریتمی، بهترین روش برای به تصویر کشیدن ساختار عظیمی مانند جهان مشاهده‌پذیر هستند؛ زیرا هر واحد روی محور متناظر با افزایش ۱۰ برابری فاصله اجرام است. البته نقشه‌های لگاریتمی موجود مانند آنچه پژوهشگران دانشگاه پرینستون در سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴) استخراج کردند، جلوه بصری چندانی ندارند. به همین دلیل بود که بوداسی تصمیم گرفت نقشه‌ای زیبا و هیجان‌انگیز را رسم کند.
۵۴۵۴
نظر شما