مرتضی رضایی:پایان کاروان ایران در هفدهمین دوره بازی های آسیایی با کسب یک مدال برنز دیگر در کاراته.البته این بار و برای نخستین بار پس از انقلاب21 طلا گرفتیم.از روز نخست همه اش استرس بود و نگرانی.از همان روزی که دولت تدبیر و امید روی کار آمد بازی های آسیایی یکی از دغدغه ها بود.کسب 20 مدال طلا در بازی های آسیایی گوانگژو،زمان از دست رفته برای آماده سازی تیم ها،کارشکنی های زیاد و گیر افتادن در کمند تعلیق شرایط را دشوار کرده بود.آنقدر دشوار که وزارت خانه بدون وزیر را مجبور کرد تا از یک سال قبل برای این بازی های مهم استارت بزند.
شرایط سخت و بود و توقع ها زیاد.نطق زیرکانه رییس جمهور اسبق و اینکه کاروان ایران می تواند در دوره های بعدی بازی های آسیایی بالاتر از کشورهایی مثل کره و ژاپن در جایگاه سوم قرار بگیرد جو سنگینی را به راه انداخته بود.آیا واقعا پشت این نطق برنامه ای کارشناسی شده قرار داشت؟چرا وقتی که از پتانسیل ورزش کشور خودمان آگاه هستیم و می دانیم که تا سالها سال بعد نمی توانیم به چنین جایگاهی دست پیدا کنیم این حرف ها را به زبان می آوریم؟
چهار سال قبل ورزش ایران شرایط پر فراز و نشیبی را تحمل کرد.آن موقع هنوز سازمان تربیت بدنی به وزارت خانه تبدیل نشده بود.سعید لو رییس این سازمان بود و محمد علی آبادی هم رییس کمیته ملی المپیک.مدیرانی که ورزش ایران را به ورطه نابودی کشاندند و شرایطی را فراهم کردند که انواع و اقسام تعلیق ها گریبان رشته های مختلف را گرفت.اختلاف بین سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی حتی به مجامع بین المللی هم کشیده شده بود.سبقت گرفتن برای توزیع مدال در بازی های آسیایی گوانگژو و نسب دادن موفقیت های آن کاروان به خودشان کار را به جایی رسانده بود که پای رییس جمهور برای وساطت به میان کشیده شد تا اختلاف این دو نهاد بیش از پیش نمایان نشود.آتش این اختلاف اما خاموش شدنی نبود.رفته رفته شعله گسترده شد و فراگیر.دوگانگی بین فدراسیون ها که بعضی ها چپ می زدند و بعضی ها راست باعث شد تا ورزش ایران روزهایی در کمند تعلیق را سپری کند.مدیران ورزشی با هم به اختلاف خورده بودند و بالاتر از سیاهی رنگی را نمی دیدند.آنها که به عقیده خودشان بزرگان ورزش بودند و موفق تر خودشان مدیری وجود نداشت آبشان را در آسیاب این اختلاف ریختند و با فراموش کردن سیاست های فدراسیون،ورزشکاران و از همه مهم تر موفقیت ایران وارد این بازی از پیش باخته شدند.روزها گذشت و گذشت و کسی حتی به فکر بازی های پیش رو در آسیا نبود.دولت تغییر کرد،وزیر جدید آمد و دستی که در پوست گردو مانده.آن هم با وعده ای که از دوره قبل به یادگار مانده بود.کسب جایگاه سومی که به قول رییس جمهور وقت او فرمولش را به عباسی گفته بود.فقط یک سال زمان باقی مانده بود و این همه مشکل.حالا زمان انتخابات کمیته ملی المپیک هم فرا رسیده بود.انتخاباتی که برگزار شد و ریاستش به کیومرث هاشمی رسید.مدیری که سوابق خوبی در ورزش کشور دارد اما زمان کافی برای آماده سازی کاروان ایران در بازی های آسیای نداشت؛کمتر از یک سال.با همه این شرایط کاروان ایران با رشته های کیفی و مدال آور و البته کاهش 85 ورزشکار نسبت به دوره قبل،به بازی های آسیایی اعزام شد.بازی هایی که این بار شاید تکرار مقام چهارمی گوانگژو در آن سخت بود.این بار قزاق ها با توپ پر آمده بودند و اصلا دوست نداشتند مثل دوره قبل ناکام باشند. روزهایی که آنها داشتند تیم های شان را آماده بازی های آسیایی می کردند مسئولان وقت ورزش ما در دعوای سیاسی با چند رئیس فدراسیون مدال آور ،به دنبال عزل مسئولان این فدراسیون ها بودند.
با این حال کاروان ایران به هفدمین دوره بازی های آسیایی اعزام شد و هرچند نتوانست مقام چهارمی در دوره قبل را تکرار کند اما در تاریخ ورزش ایران در پس از انقلاب رکورد شکنی کرد و با 21 مدال طلا به دست آورد.
حال برای بررسی عملکرد کاروان ایران در بازی های آسیایی، باید ابتدا به این نکته توجه داشته باشیم که آیا می خواهیم نتایج را با دوره های قبل مقایسه کنیم یا قرار است این نتایج نسبت به شرایطی که در چهار سال گذشته داشتیم، بررسی شود؟ آیا می خواهیم در نهایت بگوییم در این دوره موفق بوده ایم یا اینکه موفقیت لازم را نداشته ایم؟
این بازی ها نکات مختلفی برای ورزش ایران داشت. اینکه چگونه رشد کیفی ورزش ایران هم نتوانست حریف سرعت بالای رشد قزاق ها شود. اینکه کم شدن طلاهای چین در رشته های دوومیدانی و قایقرانی چطور سبب شد تا قزاق ها که از در زمان درگیری مدیران ورزش ایران به پیش تاختند و صاحب موفقیت شدند. آنچه در ادامه می خوانید نکاتی است از بازی های آسیایی :
یکی از مهمترین مواردی که باید توجه زیادی به آن شود، چگونگی حضور بانوان ایرانی در این دوره بازی هاست. ما از روز اول و در شرایطی که در بخش مردان موفق به مدال نشده بودیم، توسط بانوان به مدال رسیدیم و بعد از چند مدال بانوان بود که مردان هم در رشته ووشو موفق به کسب مدال شدند.
این نوع حضور بانوان حکایت از انگیزه بالای زنان ورزشکار ایرانی دارد که دیگر میدانهای بزرگ را برای خود دست نیافتنی نمی بینند و جالب است که وقتی مدالی را از دست می دادند، آنقدر ناراحت بودند که معلوم بود، در ذهن خود، خود را روی سکو تصور کرده اند که همین موضوع قابل توجه است. وقتی ما در رشته ای مثل دوومیدانی می بینیم که خانم ها طوسی و توکلی، تمام تلاششان را می کنند تا به مدال برسند، یعنی اینکه بعضی تابوهای ذهنی در ورزشکاران ما شکسته و آنها در رشته هایی که تا به این دوره بازی ها مدال نداشته ایم نیز دنبال مدال می گردند.
***
اولین مدال دوومیدانی بانوان در تاریخ بازی های آسیایی که توسط خانم لیلا رجبی در دوومیدانی به دست آمد، مدال بسیار با ارزشی است که با سرمایه گذاری چند ماهه روی این خانم و برپایی اردوهای منظم به دست آمده است.
***
تیم کبدی بانوان که در دوره گذشته به مدال برنز بازی ها رسیده بود، در این دوره به فینال رسید و برای مدال طلا جنگید؛ آنهم در شرایطی که می دانیم چه لابی های قوی در فدراسیون جهانی و آسیایی این رشته وجود دارد اما بانوان ایرانی بدون هیچ نگرانی از ابتدا با این هدف پا به رقابت گذاشتند که به فینال برسند و این اتفاق ارزشمندی است.
***
ما در دوره گذشته بازی های آسیایی در بخش بانوان به یک طلا رسیده بودیم اما در این دوره تعداد طلای بانوان افزایش پیدا کرد که این می تواند پیغام های زیادی را برای ما داشته باشد و کمک کند به اینکه توجه بیشتری به ورزش زنان صوررت گیرد.
***
اخلاق و رفتار حرفه ای و مطابق با ارزش های دینی بانوان، نکته دیگری است که در این بازی ها به چشم آمد و توجه رسانه های خارجی را به حضور بانوان مسلمان ایرانی جلب کرد به شکلی که در هر میدانی که بانوان ما با پوشش اسلامی حاضر بودند، شاهد واکنش جالبی از سوی رسانه ها و مدیران خارجی بودیم که این نوع توجه و انعکاس عملکرد مثبت بانوان محجبه ایرانی می تواند در فضای رسانه ای بین المللی تاثیر مثبتی را برای کشور به همراه داشته باشد.
***
علاوه بر مواردی که در مورد خانم ها مطرح است، ما می بینیم که در کاروان مان نیز نتایجی به دست آمده که قابل توجه است.
وقتی ما در تیراندازی برای اولین بار به مدال طلا می رسیم آنهم در شرایطی که رقیب ورزشکار ما یک قهرمان رقابت های جهانی و یک قهرمان المپیک است؛ یعنی اینکه می توانیم در رشته پرمدالی مثل تیراندازی، سهم خود را بیشتر کنیم.
یا مثلا زمانیکه می بینیم در رشته کامپوند و در اولین دوره حضور صاحب مدال طلا می شویم یا حتی در دوچرخه سواری بعد از یک فاصله چند ساله روی سکوی اول می ایستیم، یعنی اینکه اتفاق های مثبتی در کاروان ایران افتاده است.
***
یکی دیگر از ویژگی های این دوره کاروان، حضور تعدادی از ورزشکاران کم سن و سال در رشته های مختلف است که نوید این را می دهد در دوره های بعد به موفقیت برسند. در رشته های شنا، تیراندازی (بخش های مختلف) که از رشته های پرمدال هستند، شاهد حضور این بچه ها هستیم که اینها به امید خدا برای چهار سال بعد که تاز ه به سن 18 سالگی یا نهایتا 20 سالگی می رسند، در شرایطی در بازی های آسیایی شرکت می کنند که تجربه حضور در بازی ها را دارند و در صورت توجه لازم می توانند به موفقیت های خوبی برسند.
***
در بوکس با وجود تمام ناداوری هایی که صورت گرفت، توانستیم دو نماینده در فینال داشته باشیم که این نشان دهنده تلاش بچه های ایران است که اگر هم بدانند سدی به نام داوری در پیش دارند، اما تلاش خود را انجام می دهند.
***
با وجود تمام مشکلاتی که داشتیم و محدودیت های مالی که برای کمیته ملی المپیک پیش آمد، سعی شد شرایطی به وجود بیاید که ورزشکاران این مشکلات را احساس نکنند و حتی تا اخرین لحظه هم تلاش شد تا از لحاظ مالی شرایطی به وجود بیاید که ورزشکار بداند، مورد توجه است. (اشاره به مبالغی که در بدو ورود به ورزشکاران هدیه شد و پادش هایی که در شب مدال آوری شان پرداخت شد)
***
وقتی با ورزشکاران صحبت می کنیم، آنها از اینکه مدام به اردوهایشان سرکشی شده، راضی اند. حتی احسان حدادی تاکید کرد که در تمام دوران ورزشی اش این برای اولین بار بود که مسوولان برای دیدن تمریناتش در فصل بدنسازی، به شهر دیگری می روند و حرفش را می شنوند که این موضوع نشان دهند تعامل خوب بین کمیته ملی المپیک و ورزشکاران و مدال آوران است.
/////
علاوه بر اینها کاروان ورزشی ایران در اینچئون توانست رکورد مدالهای طلای ایران در بازیهای آسیایی را بشکند. ما فقط یک بار آنهم در زمانی که خودمان میزبان بازیهای آسیایی بودیم توانستیم تعداد مدال طلای بیشتری نسبت به این دوره داشته باشیم.البته در آن زمان برای رشته های تیمی به تعداد ورزشکاران طلا محسوب می شد.
251 41
نظر شما