سعیدلو در گفت‌وگو با خبرآنلاین مطرح کرد: دعوت از پوتین و ارائه مدلی برای مدیریت مشترک جهانی در شانزدهمین اجلاس غیر متعهدها در تهران

سیدصادق روحانی؛ فرهاد عشوندی: این اجلاس از بزرگترین رویدادهای سیاسی‌ای است که تاکنون ایران میزبان آن بوده است. پیش از این رکورد میزبانی بزرگترین رویداد سیاسی متعلق به دولت سیدمحمد خاتمی و برگزاری اجلاس سران کنفرانس اسلامی بود. دولت اصلاحات در اولین سال حضورش در قدرت، میزبان آن اجلاس بود و دولت مهرورز در آخرین سال عمر خود این اجلاس را برگزار می‌کند، با این وجود سالن همان سالن است.

علی سعیدلو معاون امور بین الملل رییس جمهور بیشترین مسئولیت‌ را برای برگزاری این اجلاس دارد و آنگونه که او می‌گوید سالن اجلاس را برای این رویداد بازسازی کرده‌اند و به فضای آن افزوده‌اند. او همچنین خبر داده که علاوه بر اعضاء چند مهمان ویژه هم دعوت شده‌اند که ولادیمیر پوتین رییس جمهوری روسیه یکی از آن‌هاست.

اگرچه بهانه گفت‌وگوی ما با معاون اجرایی رییس جمهور، کسب اطلاع درباره چند و چون برگزاری اجلاس تهران بود اما از او درباره موضوعات دیگری از جمله سفر رییس جمهور به عربستان، علت انتقادهای شدید علیه دولت و برنامه سعیدلو برای انتخابات ریاست جمهوری آینده و پس از آن نیز پرسیدیم.

 

این اجلاس بسیار مهمی است. ساختار این اجلاس را هم می‌دانید که از چند دهه پیش شروع شده و با نیت استقلال طلبی، مبارزه با زیاده خواهی و عدم وابستگی شکل گرفته است. نهرو، جمال عبدالناصر و تیتو چهره‌های دیگر، پایه‌گذاران آن بودند. این جنبش به خاطر یک ایده شکل گرفته است و این ایدهۀ ایده خوبی است. ایران هم که تا پیش از انقلاب وابسته به جناح آمریکا بود، پس از انقلاب بلافاصله به عضویت این سازمان درآمد. سیاست اصلی جمهوری اسلامی مبنی بر «نه شرقی و نه غربی»، دقیقا منطبق است با جنبش عدم تعهد و هم‌خوانی خوبی با این دارد. این جنبش، جنبش مهمی است. 120 عضو دارد و بعد از سازمان ملل، دومین سازمان مهم بین المللی است و جمعیت آن را اگر جمع بزنید، جمعیت بالایی از سطح جهان عضو این سازمان هستند. منتهی احساس می‌شود که در سال‌های گذشته، از ظرفیت این سازمان آنگونه که باید استفاده نشده است. البته کارهای خوبی کرده‌اند و در مورد ایران هم همیشه این اجلاس، حامی سیاست‌های صلح آمیز هسته‌ای ایران بوده‌ است. این دور، تقدیر افتاد و جمهوری اسلامی ایران رییس این جنبش می‌شود. رییس شدن چندین حسن دارد. اولا اینکه ریاست به معنی مدیریت کردن ظرف سه سال آینده است. در این سه سال مدیریت ستادی آن به دست ایران می‌افتد. مخصوصا با خصوصیاتی که رییس جمهور ما دارد که شجاع، شناخته شده در سطح جهان، ضد استکبار، اعلام موضع کن در همه مواردی که می‌خواهد جلوی زیاده‌خواهان بایستد و ... است؛ این ریاست به ما می‌رسد. در ایران رهبری مقامی بالاتر از همه هستند، اما رییس جمهور شخصی است که مواضع جمهوری اسلامی ایران را در دنیا بیان می‌کند و ملت‌ها هم از این مواضع رییس جمهور خوششان آمد. رییس شدن ما برای مدت سه سال یک اتفاق میمون و مبارکی است و ما هم باید تلاش کنیم که هم در محتوا آن را درست کنیم، به آن جهت بدهیم، اهداف اصلی آن را زنده کنیم و هم خود اجلاس را هم خوب برگزار کنیم. این 120 کشور از که عضو جنبش عدم تعهد هستند، همه برای شرکت در آن می‌آیند. یک تعداد سازمان‌های بین المللی هستند که به عنوان ناظر می‌آیند و یک سری مهمان ویژه هم دعوت می‌کنیم. به عنوان مثال ما از پوتین دعوت کردیم که به ایران بیاید. یا از کشورهای همسایه مثلا ترکیه که عضو این جنبش نیست هم ما دعوت کردیم که بیاید. باید کاری کنیم که سران به صورت جدی‌تر شرکت کنند. شعار امسال ما هم صلح پایدار در سایه مشارکت در مدیریت جهانی است. لازمه‌اش این است که روسا بیشتر شرکت کنند. البته عرف این است که یک سری از روسای جمهور شرکت نمی‌کنند. برخی کشورها در سطح رییس جمهور شرکت می‌کنند، برخی در سطح نخست وزیر و برخی هم در سطح وزیر.

 

ما دعوتنامه آنها را دادیم. این دعوتنامه‌ها هم برخی از طریق کانال‌های دیپلماتیک رفته است و برخی هم نماینده ویژه آن را برده است. این‌ها باید جمع‌بندی بشود. چرا که این‌ها می‌خواهند جا و مکان استقرار و نحوه پذیرایی شان را تعیین کنند و بعد اعلام می‌کنند که ما در چه سطحی حاضر خواهیم شد.

 

نه هنوز مشخص نشده، اما مثلا سوریه ممکن است به خاطر بحران مدیریتی، نتواند شرکت کند.

 

هند گفته است که با 250 نفر شرکت می‌کند.

 

ما همه دعوتنامه‌ها را فرستاده‌ایم؛ آن‌ها هم نه به خاطر ما، بلکه به خاطر  اینکه اجلاس مال خود آن‌هاست، شرکت می‌کنند. من فکر می‌کنم این جار و جنجالی که می‌آیند و نمی‌آیند را کسانی که مخالفند به پا می‌کنند. غربی‌ها و صهیونیست‌ها هم می‌خواهند که این را کمرنگ‌تر بکنند. یک روز می‌گویند که کشورها در این اجلاس شرکت نمی‌کنند، روز دیگر می‌گویند که سخنرانی‌ها خوب نبود، یک بار دیگر می‌گویند که ماشین‌هایشان خوب نبود. این‌ها به دنبال این هستند که چهره ما را مخدوش کنند و ما هم نباید توجهی به این بکنیم. یک اجلاسی قرار است در تهران برگزار بشود، شکل حقوقی آن هم صحیح است و ما هم آماده برگزاری هستیم. سالن اجلاس مرتب و تشریفات مرتب است. تعطیلی تهران هم به این خاطر است که مردم راحت‌تر باشند. شرکت‌کننده‌ها 120 کشور هستند، 30-40 تا از سران این‌ها بیایند و بروند به فرودگاه و برگردند و اسکورت و این‌ها. ما برای اینکه مردم اذیت نشوند (همه جای دنیا هم رسم است) تعطیلی عمومی اعلام کردیم. حتما هم اجلاس با عظمت برگزار خواهد شد.

 

ما اعلام کردیم و این دعوتنامه‌ها زمان دارد.

 

تهران جای بزرگی است. این از سه سال پیش مطرح بود که این اجلاس به تهران می‌آید. قبلا قرار بود که این اجلاس در کیش برگزار شود ، نشد و بعد از آن قرار گذاشتند که در اصفهان برگزار کنند. هرکدام از این شهر‌ها محسناتی داشتند. جمع‌بندی که شد قرار بر این شد که در تهران برگزار بشود. من 11 ماه پیش که مسئول شدم به این نتیجه رسیدم که تهران مزایایش به معضلاتش می‌چربد. مزیت آن این است که در اینجا دسترسی به زیرساخت‌ها خیلی بالاست. ما در تهران هم فرودگاه مهرآباد را داریم و هم فرودگاه امام(ره) را داریم. بالاخره 30-40 هواپیمای اختصاصی آن هم در فاصله چند ساعت می‌خواهند بیاید.

 

بسته نمی‌شود. سعی می‌کنیم پروازها را منتقل کنیم و پروازها را کم می‌کنیم. شما همین فردوگاه را در نظر بگیرید. ما با وجود اینکه این دو فرودگاه در تهران بود، اما می‌ترسیدیم از اینکه 50 تا هواپیما را یک‌جا با هم به زمین بنشانیم. شما مراسم ورود روسای جمهور را دیده‌اید. همین‌که از هواپیما پایین بیاید، او را تحویل بگیریم و بعد با تشریفات برود و کارهای پاسپورت و گذرنامه اش انجام بشود تا سوار ماشین بشود و برود، حتی اگر یک ربع هم بیشتر طول نکشد، وقتی 50 تا باشند خودش زمان زیادی می‌شود. ما وی‌آی‌پی زیادی در مهرآباد نداشتیم. رفتیم و فضای وی‌آی پی احداث کردیم.

 

وقتی ستاد تشکیل شد، من سه چهارتا معاونت تشکیل دادم. یک معاونت ساخت و ساز هم تشکیل دادم و دیدم بهترین جایی که می‌تواند این معاونت را به عهده بگیرد، وزارت مسکن است. یک معاونت محتوایی هم که با سفرا در ارتباط باشد و نظرات کارشناسی را بگیرد، وزارت خارجه است. یک بحث هم بحث تشریفات بود که همین نهاد آن را پیگیری می‌کند.

وقتی مکان‌های برگزاری را بررسی می‌کردیم به این نتیجه رسیدیم که بهترین جای برگزاری همان سالن اجلاس است، اما ظرفیت آن کافی نبود. ما کل سالن را به هم ریختیم. زیر بالکن‌ها را خالی کردیم که ظرفیت آن برای 140 هیات کافی باشد. صوت و نور و همه این‌ها را بررسی کردیم. یک سالن دیگر هم درست کردیم. آن سالن یک کمبودهایی دارد و نیاز بود که یک سالن در جنب آن برای ملاقات‌های دوجانبه و چندجانبه یا کنفرانس خبری احداث شود. کار بزرگی است. نیروهایی که باید بیایند و خدمات ارائه بدهند، ماشین‌های تشریفات و غیره.

 

بین 7 هزار تا 9 هزار نفر به تهران خواهند آمد.

 

بله. ما در تهران باید برای اینگونه اتفاقات بزرگ هتل بسازیم. اما همین الآن توانستیم مکان مورد نظر برای این تعداد مهمان را تهیه کنیم. آن نقطه قوت کیش همین مسئله هتل‌هایش بود. ظرفیت کیش به لحاظ هتل بیشتر از اینجا بود.

 

هیات‌هایی که می‌آیند درخواست‌هایی از ما دارند. هرکدام آزادند و برخی از آن‌ها می‌خواهند که مسافرت بروند. تعدادی از روسای جمهور اعلام کردند که با خانواده‌هایشان برای مراسم می‌آیند و دو روز هم می‌خواهند بروند اصفهان را بگردند. اصفهان، شیراز، تبریز، گیلان و مشهد متقاضی داریم که ثبت شده است. مثلا آذربایجان شرقی کسی تقاضا داده است. برخی از این‌ها سرمایه‌گذاری در ایران داشته‌اند و می‌خواهند بروند و از سرمایه‌گذاری شان بازدید کنند.

در خود اجلاس هم برنامه‌های دیگری داریم. در حاشیه اجلاس می‌خواهیم نمایشگاه بزنیم که فناوری‌های جدید جمهوری اسلامی ایران را به نمایش بگذاریم. نمایشگاه شامل دستاوردهای صنعت هوا فضا، صنعت هسته‌ای، صنعت نانو، دارو‌هایمان و... است. همچنین درکنار این نمایشگاه میراث فرهنگی و عظمت تاریخ تمدن‌مان را هم به نمایش خواهیم گذاشت.

 

بله به لحاظ امنیتی ما طبق عرف‌ها و استاندارد‌ها عمل کرده‌ایم.

 

چیزی نیست. تنها دو روز است. البته کنفرانس کارشناسان و وزرا را در سالن همایش‌های صدا و سیما برگزار می‌کنیم. اما آن مجموعه (سالن کنفرانس سران) دو روز درگیر خواهد بود. البته ما که تهران را تعطیل کردیم، شمالش را هم تعطیل کرده‌ایم.

 

همه روسای جمهور با ما خوب هستند، چرا با ما بد باشند؟ خیلی از آمدن‌ها و نیامدن‌ها به این خاطر نیست که این‌ها با ما خوب هستند یا بد هستند. بالاخره رییس جمهور هستند و برنامه‌های خود را دارند. من رفته بودم که یک رییس‌جمهوری را دعوت کنم (البته نامش را نمی‌گویم) او واقعا عشقش این بود که به تهران بیایند، اما گفت روز ملی ماست. او با ما خیلی هم دوست هست. بعضی از آن‌ها انتخابات دارند. 120 تا کشور هستند. اگر تقسیم کنیم بالاخره بعضی‌هایشان یک گرفتاری‌هایی دارند دیگر.

 

در همین مایه‌ها بوده است. سی- چهل درصد بیشتر شرکت نمی‌کنند.

 

نه این موضوع را رییس اتحادیه هتلداران گفته بود که خوب بالاخره این‌ها بیایند، کاسبی آن‌ها خوب خواهد شد. این‌ها ظرفیت ما را زیاد می‌کنند، اما نه با هزینه‌ای که در هتل می‌کنند. وقتی این‌ها می‌آیند قدرت جمهوری اسلامی را می‌بینند و توانمندی‌ ما را می‌بینند، شهر به این زیبایی را می‌بینند و می‌آیند در سرمایه گذاری‌های داخلی ما شرکت می‌کنند.

 

هزینه‌هایش زیاد نیست. ما باید یک مقدار ساخت و ساز کنیم که الحمدلله استراکچر آن بوده است و حالا ما باید اصلاح کنیم که این هزینه‌اش کم می‌شود. این خودش سرمایه گذاری است و سرمایه گذاری هم شده است. ما در محوطه سالن اجلاس، باید در و دیوارها را درست بکنیم، رنگ بزنیم، کاشی‌هایش را عوض کنیم و ... یکی دیگر این است که ماشین به اندازه کافی نداریم، باید برویم از دستگاه‌ها بگیریم.

 

هزار دستگاه نیست.

 

در عرف رایج، بعضی از کشورها ماشین ضد گلوله می‌دهند. بعضی روسای جمهور از ما می‌خواهند (نه فقط از ما هرجایی که می‌روند) که خودرو زرهی باید همراهشان باشد. وقتی این 120 کشور می‌آیند، چه در سطح وزیر خارجه و چه کارشناس و چه در سطح روسای جمهور، جمهوری اسلامی را می‌بینند که چقدر آرام و باصفاست و چقدر شهر آرام است. آن‌ها تعجب خواهند کرد. همین‌هایی که ما می فرستیم که بروند اصفهان و مشهد را ببینند، مردم را خواهند دید و می‌فهمند این تبلیغاتی که صهیونیست‌ها می‌کنند که ایران چه خبر است؛ دروغ است و ایران خیلی آرام و باصفاست و در اتوبان‌ها برو و بیاست. وقتی می‌بیند، تشویق می‌شود که در ایران سرمایه‌گذاری بیشتری بکنند. این‌ها کاسبی جمهوری اسلامی است. من یقین دارم که اتفاقات اقتصادی خوبی خواهد افتاد. می‌توانیم پیشنهاد بدهیم که بانک مشترک سازمان غیرمتعهد‌ها بزنیم. چرا باید اسیر بانک‌های اروپایی باشیم. اگر یک بانک مشترک بزنیم، می‌دانید چقدر در مراودات ما تاثیر خواهد گذاشت؟

 

تحریم‌ها که شکسته است. می‌توانیم زندگی کنیم. این‌ها آفریقایی و آمریکای جنوبی هستند و یک تعدادی اروپایی هم هستند. بالاخره تبلیغات دیگران روی آن‌ها تاثیر خواهد گذاشت. می‌بینند که جمهوری اسلامی دارد با نشاط به حرکت خود ادامه می‌دهد. حالا آقای رییس جمهور اعلام خواهند کرد ولی شما که در رسانه هستید، می بینید که ایران در جایگاه هفدهم اقتصاد دنیاست. ایران هفدهمین ورزش دنیاست. ایران هفدهمین تولید علم دنیاست. تعدادی از این کشورهای آفریقایی امیدشان به ماست. ما می‌توانیم به این‌ها در احداث زیرساخت‌ها کمک کنیم. ما در سدسازی حرفه‌ای هستیم. در سیمان سازی حرفه‌ای هستیم. ما در کشورمان به اندازه کافی کارخانه سیمان ساخته‌ایم. ما هفتاد و پنج، شش تا کارخانه ساخته‌ایم که ظرفیتشان 75 تن سیمان است. ما دیگر چقدر سیمان می‌خواهیم؟ منتها این مهندسینی که بلد هستند، می‌توانیم بفرستیم که بروند و در عراق و سوریه کارخانه بسازند. این‌ها که بیکار نباید بنشینند، حرفه‌شان کارخانه سازی است. در سدسازی حرفه‌ای هستیم، در دارو می‌توانیم کمک کنیم، در صنایع تبدیلی می‌توانیم کمک کنیم. رشد و توسعه ما تحقق پیدا نمی‌کند، مگر با همنشینی با همه این‌ها. در این اجلاس یک دیدگاه خوب و روشن و با عزتی از ایران خواهند داشت.

 

ما از ظرفیت دیپلماتیک این اجلاس برای مشکلات این 120 کشور استفاده خواهیم کرد. خیلی مسائل هست. در خاور دور هست، در آمریکای جنوبی هست. برای دانه دانه این کشورها که نمی‌شود بحث کرد. وقتی ما می‌گوییم صلح عادلانه و پایدار که مبنایش عدالت است، اگر این را بپذیرند خوب ریشه اختلافات از بین می‌رود. همبستگی، یعنی وقتی اختلافی بین اعضا پیش آمد، با هم حل کنند یا اگر یکی از اعضایتان وارد مجمعی شد، از او حمایت کنید. همه این‌ها اگر اتفاق بیافتد دیگر دعوایی پیش نمی‌آید. ما باید آن اصول را در اینجا، جا بیاندازیم. نشستی نیست که در آن راجع دو تا موضوع هسته‌ای ایران یا مشکل یک کشور را حل کنیم. اینجا چون اجلاس غیرمتعهد‌هاست و هر سه سال یکبار برگزار می شود، باید بر اصول توافق کنیم و روی آن هم جدی باشیم و عملیاتی کنیم و باید راه را نشان بدهیم. همه صلح را دوست دارند، خوب چه کار کنیم؟ یکی از پیشنهاد‌های ما ایجاد دبیرخانه دائمی است. این یک اجلاسی بوده است که دور هم جمع می‌شدند و می رفتند. کشورقبلی بوده و کشور بعدی هم بوده و رفت و آمدی هم می کردند، اما دیگر پیگیری نمی‌کردند. ما پیشنهادمان این است که یک دبیرخانه‌ای تاسیس بشود. مانند همه سازمان‌های بین المللی که یک دبیرخانه دارد. این دبیرخانه در کشوری که رییس می‌شود بماند و کارها را در این سه سال صبح تا شب پیگیری کند. طرح بدهد و طرح بیاورد و وقتی هم که رییس عوض شد، دبیرخانه برود در آن کشوری که رییس شده است. اگر این دبیرخانه جا بیفتد تمام این حرف‌هایی که هست که ظلم نباشد و رفتار غیرعادلانه نباشد و رفتارهای اقتصادی بر اساس مساوات و عدالت باشد؛ این دبیرخانه می‌تواند به آن تحقق ببخشد و کارشناسان را دعوت کند و بیانیه و قطعنامه آماده کند.

 

ما که هنوز هستیم و ایشان در آرزوی ما نیستند! ما که هستیم .

 

متاسفانه اینگونه شده است. آن کسی که می‌آید بیرون، باید رعایت بکند دیگر. بالاخره هرکسی ممکن است نقدی داشته باشد و ممکن است بگوید که اگر من بودم، این کار را می‌کردم. اما تخریب و این‌ها مردود است. یک دولتی است که با ضوابط قانونی تشکیل شده است و فرصتی هم برای خدمت رسانی دارد. البته نقد باید بشود. اما اگر کسی از نقد فراتر رفت و تخریب کرد، مردم نمی‌پذیرند. بگذارید مثال ورزش را بزنم. شما هرچیزی می‌خواهید بگویید. مثلا می آیند و می‌گویند این پیروزی مال من است و اگر من نبودم این نمی‌شد. مردم این را نمی‌پذیرند. مردم یک روح امید دارند و می‌فهمند که چه خبر و چه اتفاقی دارد می‌افتد. چرا در ورزش الآن یک مقداری نگرانی وجود دارد. همی می‌گویند یک مقدار حاشیه‌ها زیاد شده است. من می‌خواهم بگویم شما هرکاری که بکنی، در جامعه آن کسانی که خدمت‌رسانی می‌کنند، عموم مردم نسبت به آن نظر مثبت دارند و تنها ممکن است بگویند که توانا نیست نه اینکه نخواسته است که خدمت بکند. همین الان شما به درون جامعه بروید و درباره همین بیست، سی، چهل تا اعضای دولت بپرسید. از مردم بپرسید که کدام بخش بیشتر تلاش می‌کند؟ جمع‌بندی که بکنید، روی دو سه تا اسم توافق دارند. این نشان می‌دهد که مردم می‌فهمند.

 

طبیعی است که در روزهای تعطیل مردم برای آسایششان و برای دیدار خانواده‌شان به مسافرت بروند. این تعطیلی به مردم آرامش می‌دهد و تهران هم خلوت‌تر می‌شود که وقتی این‌ها می‌خواهند بیایند و بروند کسی اذیت نشود. کار خوبی هم هست.

 

سخنران اصلی افتتاحیه مقام معظم رهبری هستند و بعد هم آقای رییس جمهور هستند.

 

خود اینکه این اجلاس در جمهوری اسلامی برگزار می‌شود، نشان می‌دهد حرف‌هایی که غربی‌ها و مستکبران علیه ما می‌زنند، درست نیست. جمهوری اسلامی زنده و با نشاط دارد کار می‌کند و یک اجلاسی به این بزرگی را داوطلب شده و گرفته است و دارد می‌چرخاند. وقتی این‌ها بیایند، لازم نیست ما به آن‌ها بگوییم. وقتی شما در یک محیط می‌روید، درست است که آمار به شما می‌دهند که رشد چقدر است، اما وقتی در هتل و جاهای دیگر می‌روید، از جو آن می‌فهمید که مردم آنجا عصبانی هستند یا شنگول هستند و دارند کارشان را می‌کنند. ما چون در تهران نشسته‌ایم متوجه زیبایی‌های آن نیستیم، اما خیلی از این خارجی‌ها که می‌آیند، می‌گویند تهران چقدر زیباست. من دقت کرده‌ام این کوه‌های اطراف تهران تا اوایل مرداد برف دارد. این خیلی عجیب است.

 

 ما نیاز به این کارها نداریم، همه کشور امن است. وقتی کشوری امن است، لازم ندارد در کوچه‌هایش نیروی امنیتی بچیند.

 

برای آن لحظاتی که اجلاس هست، نظارت خواهند کرد.

 

خیلی خوب است. سازمان کنفرانس اسلامی هم متعلق به ماست. در یک اجلاس رسمی باید بروی و حرفت را بزنی. این غیر متعهدها هم مربوط به ایران نیست. مال همه کشورهای عضو است. سازمان کنفرانس اسلامی هم متعلق به همه مسلمانان است. آقا چندوقت پیش فرمودند که تنها راه نجات مسلمانان اتحاد است. دشمنان ما دارند شیطنت می‌کنند. خودشان در کشورهای خودشان نشسته‌اند و اینجا دعوا راه می‌اندازند. برای دعوا هم، هر بهانه‌ای می‌شود راه بیاندازند. من فکر می‌کنم که این اجلاس مکه، خیلی خوب بود. مخصوصا که آقای دکتر احمدی‌نژاد هم مواضع روشن و صریح و مشخصی داشتند.

 

من فکر می‌کنم که این نشست عربستان باعث همبستگی و رفاقت خواهد شد. این‌ها باید بفهمند که همبستگی و اتحاد جامعه اسلامی به نفع همه است. استکبارنشسته است و می‌خواهد برای منافع خود بین کشورهای منطقه اختلاف بیاندازد.

 

آقای احمدی‌نژاد عربستان نرفته است. ایشان رفته‌اند به اجلاس کنفرانس اسلامی. این اجلاس هرجای دیگر هم بود، می‌رفتند و شرکت می‌کردند. مثل اینکه آن‌ها هم بگویند چون اجلاس غیرمتعهد‌ها تهران است، ما نمی‌آییم! این حرف منطقی نیست. ضمن اینکه در معادلات سیاسی؛ تنها رفت و آمد دخیل نیست. محتوا و توافقاتی که می‌کنند؛ مهم است که در آنجا باید عزت جمهوری اسلامی و منافع ما باید حفظ شود. نوع برخورد نشان می‌دهد که کشوری با اقتدار و با عزت هست یا خیر. سفیر جمهوری اسلامی هم جایی برود با عزت و اقتدار می‌رود.

 

بله دیگر، شعار این اجلاس هم مدیریت مشترک جهانی است. می‌خواهیم بگوییم که آقایان روسا و وزرا مگر دنیا مال همه ما نیست؟ بیایید، بنشینید و با هم یک ساختاری را درست کنیم که در مدیریت جهانی مشارکت کنیم. الان یکی دوتا کشور تصمیم‌گیری می‌کنند. شاید هم یک کشور که تعیین تکلیف می‌کند برای همه. این که نمی‌شود اداره دنیا.

 

درآن زمان، هرجا، هرکاری که روی زمین مانده باشد می‌کنیم.

 

ما جزء دولت هستیم دیگر. کار که در این مملکت زیاد است؛ آنقدر شهر و روستا هست که بسازیم.

29219/