سیمینی که دانشور بود

خبر درگذشت سرکار خانم سیمین دانشور با توجه به کهولت سن و بیماری ای که با آن دست به گریبان بود، هرچند غیرمنتظره نبود، ولی برای امثال من که در فضای آکنده از اختناق دوران پهلوی برخی نوشته های امثال او و آلِ احمد روشنگر راهی بود که باید می پیمودیم، اندوهبار بود.
دانشور در آن زمان به ویژه با اثر ارزشمند سووشون برای ما شناخته شده بود، اثری که صرف نظر از ارزش های ادبی و فنی، به زیبایی برشی از تاریخ مقاومت ایرانیان دربرابر اشغال گران انگلیسی را در قالب روایت زندگی خانواده ای ایرانی به تصویر می کشد. او در بخش های پایانی این رمان از زبان بانوی خانواده که با پیکر همسرش که در راه مبارزه با اشغالگران شهید شده بود، مواجه می شود، چنین میگوید: «می‌خواستم بچه‌هایم را با محبت و در محیط آرام بزرگ کنم. اما حالا با کینه بزرگ می‌کنم.» و یا از زبان استقلال طلب ایرلندی که از قضا با اشغالگران همکاری می کند اما تحت تاثیر این شهادت به همسر او چنین می گوید:"گریه نکن خواهرم، در خانه‌ات درختی خواهد رویید و درخت‌هایی در شهرَت و بسیار درختان در سرزمینت. و باد پیغام هردرختی را به درخت دیگر خواهد رسانید و درخت‌ها از باد خواهند پرسید: در راه که می‌آمدی سحر را ندیدی؟» و به این ترتیب پیام خود را به همه آنهایی که به دنبال راه رهایی از سلطه بیگانگان بودند، می رساند.
خدایش رحمت کند