به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، آیت الله مجتبی تهرانی در جلسه درس اخلاق با اشاره به مراحل طیّ آرزو از جوانی تا پیری که آخر آن را هم حبّ ریاست می داند، می گوید: فردی ابتدا مثلاً آرزومندی نسبت به مسائل تغذیه ای داشت. بعد سراغ لباس می رود. اوّل دنبال این بود که به شکمش رسیدگی کند و غذایی گیرش بیاید، بعد به دنبال لباس می رود، بعد به مسائل جنسی منتقل می شود و همین طور می آید تا دست آخر به مسئلۀ ریاست می رسد. انسان پا به سن که می گذارد، دست آخر آرزویی که از بقیّه خیلی قوی تر و خطرناک تر است و بعد از جمع اموال، اولاد و... در انسان پیدا می شود ریاست است.
« آخِرُ مَا یَخْرُجُ مِنْ قُلُوبِ الصِّدِّیقینَ»، چیست؟ «حُبُّ الَْجَاه» است؛ بنابراین نمی شود نفس انسان به طور کلّی از همۀ اقسام آرزوها تخلیه شود؛ بلکه جابه جا می شود و یک دسته می رود و دستۀ دیگری جایش می آید که می تواند آرزوی مادّی یا معنوی باشد.
نظر شما