کاستا کنکوردیا
پس از آنکه کاپیتان فرانچسکو شتینو این کشتی 126هزار تنی را بیش از حد به ساحل نزدیک کرد تا با مردم جزیره سلام و احوال‌پرسی کند، کشتی با صخره‌ها برخورد کرد و سانحه‌ای رخ داد که طی آن حداقل 11 نفر از مسافران این کشتی که بیش از 4200 نفر مسافر و خدمه داشت، جان باختند و 23 نفر ناپدید شدند. شتینو که به قتل غیرعمد و ترک کشتی متهم شده در حال حاضر در بازداشت خانگی به سر می‌برد.
جان مکستون گراهام که تاریخ‌دان کشتی‌های تفریحی است، می‌گوید: «تصمیم کاپیتان کشتی به ترک آن هنگامی که داشته غرق می‌شده، شرم‌آور است. او آخرین نفر نبوده و این سهل‌انگاری قابل بخشش نیست».
تایتانیک
آنچه در این تصویر می‌بینید بازمانده کشتی افسانه‌ای تایتانیک است که در نیمه راه اولین سفرش از ساوث‌همپتون در انگلستان به نیویورک در آب‌های اقیانوس اطلس شمالی غرق شد و نزدیک به 1500 نفر از سرنشینان آن کشته شدند. قایق‌های نجاتی که تنها برای نیمی از مسافران در نظر گرفته شده بودند، باعث شدند شانس نجات سرنشینان به مراتب کمتر شود، از سوی دیگر سرنشینان هیچ آموزشی برای استفاده احتمالی از این قایق‌ها ندیده بودند و حتی پاروها از یکدیگر باز نشده بودند.
گراهام می‌گوید: «یکی از مشکلاتی که مسافران در شب حادثه باید با آن دست‌وپنجه نرم کردند، باز کردن پاروها از هم و به حرکت درآوردن قایق‌ها بود».
همین اتفاق باعث شد کشتی‌های تفریحی امروزی موظف به حمل قایق‌های نجات برای حمل تمامی مسافران کشتی باشند. تعدادی از بازماندگان کاستا کنکوردیا این حادثه را با اتفاقی که برای تایتانیک رخ داد مقایسه می‌کنند. رابرت بالارد، محقق نشنال جئوگرافیک که در سال 1985 / 1364 موفق شد لاشه این کشتی را کشف کند، می‌گوید: «شباهت‌هایی هست، به عنوان مثال هر دو کاپیتان اشتباهات فاحشی را مرتکب شدند».
استار پرنسس
این کشتی حدود 6 سال پیش در حالی به خلیج مونتگو در جامائیکا رسید که نیم‌سوخته بود. حریق که در یکی از بالکن‌های اختصاصی این کشتی آغاز شده بود به سرعت به بالکن‌های دیگر و عرشه استار پرنسس رسید و خسارات بسیاری را به بار آورد. گراهام می‌گوید: «این حریق احتمالا به وسیله یک سیگار روشن آغاز شد و به دلیل قابل‌اشتعال بودن پوشش بالکن‌ها که از نفت خام تهیه شده بود، توانست به این سرعت گسترش پیدا کند و شراره‌های آن از بالکنی به بالکن دیگر برسند».
آتش در نهایت خاموش شد، استار پرنسس تعمیر شده است و امروزه می‌توان در گوشه و کنار تمامی بالکن‌های آن آبپاش‌ها را دید. آتش‌سوزی در این کشتی باعث شد سازمان بین‌المللی حمل‌ونقل دریایی قوانینی را برای استفاده از ترکیبات مقاوم‌تر در برابر آتش در پوشش بالکن‌ها وضع کنند.
مورو کسل
کشتی تفریحی مورو کسل که نیویورک را به مقصد بندر هاوانا در کوبا ترک کرده بود، در اولین ساعات صبح 8 سپتامبر 1934 / 1313 دچار حریق شد. در این تصویر یک قایق باری را می‌بینید که به بدنه این کشتی آب می‌پاشد.
گراهام می‌گوید: «علت این آتش‌سوزی که در مقابل واژگون شدن کاستا کنکوردیا چندان ترسناک به نظر نمی‌رسد، معلوم نیست. عده‌ای می‌گویند یکی از خدمه این کشتی از سر ندانم‌کاری یا شاید برای انتقام‌گرفتن، آتشی را که درون یک سطل آشغال روشن بوده جایی پنهان کرده و دنبال کار خودش رفته است».
همانطور که می‌توانید حدس بزنید، این سانحه نیز باعث شد قوانین سخت‌گیرانه‌تری در مورد وظایف خدمه و انضباط کاری آنها وضع شود. علاوه بر این سازمان‌های بین‌المللی دریایی استانداردهای تازه‌ای را برای استفاده از مواد غیرقابل‌احتراق در ساخت کشتی‌ها تدوین کردند.
اکسپلورر
اکسپلورر که در سال 1969 / 1348 ساخته شد، اولین کشتی بود که با هدف سفر در آب‌های منجمد قطب جنوبی طراحی شد و اولین کشتی بود که در این آب‌ها غرق شد.
این تصویر واژگون شدن اکسپلورر را در نوامبر 2007 / 1386 پس از برخورد با یک کوه یخی نشان می‌دهد. همگی 154 مسافران و خدمه این کشتی نجات پیدا کردند اما این حادثه باعث شد قوانین تازه‌ای برای سفر به قطب جنوب وضع شوند و از جنس بدنه کشتی گرفته تا تجهیزاتی که می‌تواند حمل کند و تعداد مسافران همگی مجددا بررسی شوند.
ایرلند امپرس
این کشتی اقیانوس‌پیما در صبح مه‌آلود 29 می 1914 / 1293 زمانی که در رودخانه سنت لورنس نزدیکی کبک، کانادا با یک کشتی نروژی برخورد کرد، به سرعت غرق شد و تنها 1012 نفر از سرنشینان آن نجات پیدا کردند. کشتی نروژی به بخش میانی بدنه امپرس - جایی وسط دو بخش آب‌بندی شده آن - برخورد کرد و باعث شد حجم عظیمی از آب وارد کشتی شود. بررسی‌ها نشان دادند اشتباه در طراحی این کشتی و دسته‌بندی اتاق‌ها در طبقات باعث غرق‌شدن سریع این کشتی شده است. همین مسئله باعث شد مهندسان در طراحی کشتی‌های آتی دقیق‌تر عمل کنند.
منبع: نشنال جئوگرافیک ترجمه: محبوبه عمیدی
نظر شما