چرا عزاداری؟

چون ما در قرآن خوانده‌ایم که بهشت رفتن آسان نیست. در قرآن کریم آمده است پیشینیان شما را چنان امتحان کردیم که به تزلزل افتادند چراکه باید بعد از امتحان‌های دشوار وارد بهشت شد. از سوی دیگر در روایات می‌بینیم که مثلاً امام صادق(ع) می‌فرماید: هر کسی حسین(ع) نزد او یادآوری شود و از چشمانش به اندازه پر یک مگس اشک جاری شود ثواب او بر خداست و خدا هم به کمتر از بهشت برای او راضی نمی‌شود.
 
اگر بهشت پیچیده در مشکلات و سختی‌هاست پس چگونه با یک قطره اشک برای حسین(ع) می‌توانیم بهشتی شویم؟ پاسخ این است که آثار گریه بر حسین(ع) باید در نظر گرفته شود. وقتی ما برای سالار شهیدان اشک می‌ریزیم یعنی به او معرفت پیدا کرده‌ایم و فهمیده‌ایم چه کرده است و از ما چه می‌خواهد. به همین دلیل است که عزاداری حسین(ع) تنها نگاه به گذشته نیست، بلکه نگاه به گذشته برای ساختن آینده است.
 
سوگواری محرم برای آینده سازی است نه بازگشت به گذشته؛ لذا در زیارت عاشورا از خداوندی که ما را به معرفت حسین(ع) و خاندان وی بزرگ کرده است درخواست می‌کنیم ما را ثابت‌قدم در همان مسیر قرار دهد. این اثر حضور در زیارت حسین(ع) یا مجالس ذکر مصیبت اوست.
 
 به همین دلیل است که ابن قولویه قمی در کتاب معتبر «کامل الزیارات»، هفده روایت جمع‌آوری کرده و نشان می‌دهد که همه پاداش‌هایی که برای گریه بر حسین(ع) و زیارت او وعده داده‌اند درست است اما رسیدن به همه آن پاداش‌ها و ثواب‌ها شرطی هم دارد و آن معرفت پیدا کردن است. باید تلاش کنیم در مکتب حسین(ع) صاحب بینش و معرفت شویم.