به بهانه جدا شدن نورالهی از پرسپولیس/تا پول داری رفیقتم!

درست شبیه شهریور ۹۹. فوج فوج ستاره می‌رفت و تک به تک کم نام و نشان تر می‌آمد. هنوز نشئه پوکر بودند که فرار گریز پاهای سرعتی آغاز شد؛از بیرو تا بعدش شجاع و ترابی و علیپور و بشار آنقدر ستاره رفت که کسی رفتن نادری را نشمرد. 
در اینکه باید «جای نور»را با امثال «اسدی» پر کرد تردیدی نیست ولی تجربه فصل پیش آدرس می دهد بهترین راهکار هوادار آنست که به کادر فنی اعتماد کند.
چه کسی خوابش را می‌دید سرلک و لک اینچنین به همراه سعید، آقایی کنند؟ شاید دو خرید مثل آرمان و مهدی‌خانی جواب نداد اما گلات و فینال آسیا می‌گوید یحیی کارش را درست انجام داد. 
وقت عزاداری برای رفتن هیچکس را نداریم. «پول» حرف اول و آخر را می‌زند چه احمد نور باشی از «آزادشهر» گلستان چه لیونل مسی ۱۲ ساله بی نام و نشان. 
آنچه در این مسیر تا انتها حکم می‌راند «پول» است. فوتبال حرفه‌ای، پول حرفه ای. تعصب بماند برای همان نود دقیقه درون زمین.بعد از آن نود دقیقه ها،تعصب تنها مخصوص سکو هاست .آنجا تنها جایی است که همیشه «آماتور »می‌ماند و حرفه‌ای نمی‌شود. اصلا ذات حرفه‌ای گری هوادار به آماتور بودنش است.هرچه آماتورتر حرفه ای تر.
آنجا کسی غم «نان و نام» ندارد، آنجا کسی به فکر دیگر تعهدات زندگی اش نیست، آنجا فقط یک عشق وجود دارد؛ «تیم محبوب من». 
نه قصد دفاع از مدیریت فعلی را دارم و نه بوقچی کادرفنی ام،اما مادامی که موفق باشند،حمایت هوادار را پشت سرشان می‌بینید.اینکه دهقانی و ابراهیمی کیستند و چیستند مهم نیست مهم عملکردشان در آوردگاه های پیش روست؛الان وقت قضاوت نیست.
 در انتها یک توصیه به آنکه یک هفته تمام در ناکجا آباد پنهان شد و گوشی اش را خاموش کرد؛ آن لباس پرسپولیس که در چمدانت هست را خوب حفظ کن اگر خوش شانس باشی همانند ترابی بی مهری ببینی، شاید در های باشگاه به رویت باز باشد اما اگر دو فصل دیگر که حدودا سی و یک ساله شدی و احیاناً بی کیفیت،سرگذشت فرشاد و سروش را به یاد آر. آن لباس پرسپولیس که در چمدان شان بود در تن نحیف شده شان  بسی گشاد می‌زد، آنقدر بی قواره که ناباورانه محترمانه اخراج شدند.
فوتبال حرفه ای شده و جایی برای بازیکن افت کرده نیست حتی اگر آن بازیکن روزگاری میراث پوش هشت جادویی بود.

251 251