سبزوار، این خطه سربداران،
دکتر علی شریعتی دارد که بزرگ معلم انقلاب و آزادی خواهی بوده است.
پرفسور سیدحسن امین دارد که مولف دایره‌المعارف ایران است.
پروفسور احمد سیادتی دارد که بنیانگذارطب اطفال در ایران بوده است.
دکتر سیدمحمد علوی‌مقدم دارد که استاد علوم قرآن و بلاغت، ادبیات فارسی است.
استاد حمید سبزواری دارد که ادیب و شاعر معاصر انقلاب بوده است.
دکتر حسین قندی دارد که استاد ارتباطات بوده است.
و....
این فهرست نخبگان و بزرگان از اهل علم و فضل در میان رفتگان و ماندگان سبزوار بی اندازه بزرگ است.
دریغ و درد که از این خطه پر فضیلت، نماینده ای با 80 هزار رای، آنگونه ظهور و بروز می کند که دانشگاهیانش شرمسارانه در اعتراض به از بین رفتن آداب اجتماعی و آداب مردمداری نامه می نویسند.
گرچه علی اصغر عنابستانی، نماینده سبزوار در مجلس ( با 80 هزار رای ) بالاخره پس از چند دروغ و لاپوشانی حقیقت، از سوی مردم و شبکه های اجتماعی شکست خورد و عقب نشست و بالاخره خطایش را پذیرفت. اما خیلی راحت می شد همان ابتدا، آن بی اخلاقی پیش آمده را به شکل عقلی، اخلاقی و آبرومندانه جمع کرد. اینجا
امروز دیگر این عذرخواهی به هیچ دردی نمی خورد و مردم نه رفتار پیشین او و نه دروغ گویی های پیوسته او را دیگر نمی پذیرند.
چقدر خوب بود اگر آن نماینده مجلس - که قبلا قرار بود عصاره فضائل ملت باشد - خطایش را با آبروریزی بیشتر ترسیم نمی کرد و با دروغ پشت دروغ گفتن، جایگاه خود و مجلس شورا را پیش روی مردم فرو نمی ریخت.
نماینده مجلس - که باید عصاره فضائل ملت باشد – اول با دروغ گویی تمام هر نوع درگیری با سرباز را تکذیب کرد و با دروغ اولش گفت که اصلا از ماشین پیاده نشده !
بعد با دروغ دومی گفت که سرباز راهور را فقط هل داده !
سپس با یک بیانیه مملو از توجیهات بیهوده، نشان داد که شعار انقلابی گری اش تنها در اندازه حرف ها و توئیت های توخالی اش ارزش داشته است.
حتی اگر می شد ورود غیرقانونی نماینده مجلس به خط ویژه را به نوعی چشم پوشی کرد – که نباید کرد -
حتی اگر می شد که رفتار تند و بی ادبی اش در مقابل سرباز را توجیه کرد – که نمی توان توجیه کرد -
حتی اگر می شد سیلی زدنش را با یک عذرخواهی و قصاص سیلی در مقابل سیلی جبران کرد – که نمی شود جبران کرد-
اما دروغگویی مقام حکومتی را در هیچ جای نظام اسلامی و هیچ جای نظام جهانی و هیچ منطق شهروندی نباید چشم پوشید.
امروز مطالبه عمومی جامعه ایران از مجلس انقلابی و قوه قضائیه و همه نهادهای نظارتی این است: «بخشش لازم نیست، برکنارش کنید»
امروز حقوقدانان و وکلای متعددی در دادگستری اعلام آمادگی کرده اند تا وکالت رایگان و دفاع از سرباز قانونمند راهور را بپذیرند و مساله برکناری این نماینده خطاکار و دروغگو را برعهده بگیرند: یادداشت دکتر محمدرضا زمانی درمزاری را با عنوان از سیلی به قانون تا سیلی مردم به نماینده قانون در نقض حقوق اساسی بخوانید.
چرا که گسترش دروغ و ریاکاری جان جامعه را از بین می برد. – و مگر نبرده است ؟ یادداشت پیمان حاج محمود عطار را با عنوان افراطی‌گری و گسترش دروغ و ریاکاری بخوانید.
چرا که دروغ به تعبیر روایات از معصومین ( ع ) کلید تمام گناهان است و با الهام از روح حاکم بر دستورات اولیای الهی این نهی استثناء بردارهم نمی باشد لکن متاسفانه شاهدیم که چگونه با الصاق شرایطی تحن عنوان مصلحت و خدعه در جنگ و خیرخواهی و... دروغ از مشخصات اصلی جوامع شیعی شده است. یادداشت دکتر مرتضی بهشتی را با عنوان پیش‌نیازهای منشور حقوق شهروندی بخوانید.
بند 1 اصل سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ایجاد محیط مساعد برای رشد فضائل اخلاقی بر اساس ایمان و تقوی و نفی کلیه مظاهر فساد و تباهی را تعهد دولت و حق مردم دانسته است، لیکن علی‌رغم این اصل، جامعه ایرانی در وضعیتی قرار گرفته که مردم بر این باورند که دروغ، ریا، تملق، بی‌تفاوتی و بی‌اعتمادی در آن رایج است. یادداشت دکتر محمد فاضلی با عنوان حق شهروندان برای زندگی در جامعه‌ای اخلاقی و دینی را بخوانید. وی همچنین در یادداشت دیگری نوشت: آیا سرباز را باید زد؟
میرزا علی آیت اللهی در یادداشتی با عنوان «دروغ ممنوع» می نویسد: « در لایه های بالا از حکومت ایران حکومت‌مداران ما نه این که اصلا دروغ نمی‌گفتند ولی کم‌تر دروغ میگفتند و در عین حال دروغ شاخ‌دار نمی‌گفتند تا این که پدیده‌ای پیدا شد که زل می‌زد به دوربین و چشم‌های مردم و دروغ میگفت و هنوز هم می‌گوید و توهم میزند....»
وی در یادداشت تازه دیگری پاسخ نماینده متخلف را داده و نوشته است: « سیلی با سیلی و جراحت با جراحت قصاص می‌شود»
محمد هادی جعفرپور در یادداشت خود با عنوان « نقش دروغ در سلب آرامش انسان » می نویسد: « دروغ های بزرگی که در تاریخ بشر ماندگار شده اند بهترین مثال برای زایل شدن حس آرامش انسان ها در ابعاد گسترده ای در کنار از بین رفتن اعتماد آنها است . »
رضا حسینی جبلی نیز در یادداشت دیگری با عنوان « آقای نماینده! به کجا چنین شتابان؟» در این باره نوشت: « این نمایندگان همان هایی نیستند که در زمان انتخابات خودشان را نوکر مردم می دانند؟ این ماجرا زمانی غم انگیز تر می شود که مجلس فعلی داعیه انقلابی بودن دارد....»
چرا که دروغگویی مسئول مملکتی نشانه یک جامعه آنومیک است. یادداشت رضا دانشمندی را با عنوان جامعه «آنومیک»؛ جماعت «بی‌ناموس» بخوانید.
چون مسئول مملکتی و نماینده مردم دروغ نمی گوید چرا که به نقل از یادداشت چه مواردی به رُشد عقلانیتِ یک فرد کمک می کند؟ دکتر محمود سریع القلم « دروغ نمی گوید چون در پی ساختنِ عمارتِ اعتماد است...»
/6262
نظر شما