تا کنون بارها اتفاق افتاده که وقتی خبری فوری پخش می‌شود، سرعت اینترنت به واسطه افزایش تعداد مراجعین بسیار کاهش می‌یابد. کاملا واضح است که امروزه اینترنت در تمام شئون زندگی کسانی که به هر نحوی نیازمند اطلاعاتند، نفوذ کرده است. به عنوان مثال، مرگ مایکل جکسون در پنج‌شنبه هفته گذشته به اندازه هر چیزی در تاریخ رسانه که ربطی به مرکز تجارت جهانی نداشت، بر اینترنت موثر بود.
آمارها خیره کننده است: به اذعان آکامای، وقتی خبر مرگ جکسون منتشر شد، ترافیک جهانی اینترنت نسبت به زمان اوج آن که بین ساعت 3 تا 4 بعدازظهر به‌وقت اقیانوس آرام است، (حوالی ساعت 3 بامداد به وقت جهانی)11 درصد افزایش یافت. این ترافیک باعث شد که حتی گوگل هم بعدازظهر آن روز، برای مدتی کوتاه به زانو درآید.
آیا یک سیستم درگیر با مشکل افزایش لحظه به لحظه تقاضا برای سرویس‌هایش، می‌تواند در هنگام بروز یک بحران حقیقی، نقش یک منبع اطلاعاتی قابل وثوق و اتکا را ایفا کند؟ تام کراتیز از سی.نت نیوز و دکلان مک‌کالاگ از کارشناسان یک شرکت ارسال ای‌میل بایکدیگر مناظره کرده‌اند که درخور تامل است.
تام: چگونه می‌توان مسئولیت ارتباطات را در آینده به سیستمی سپرد که وقتی مردم آن را بیش از پیش احتیاج دارند، از دقت کافی برخوردار نیست؟
شاید پیشامدی مانند مرگ یکی از مشهورترین هنرمندان قرن گذشته لازم بود تا یکی از حقایق کلیدی این قرن، خود را نشان دهد: وسیله ارتباطی جدید و البته محبوب ما، یعنی اینترنت در مواقع بحران از توانایی کافی در سرویس‌دهی برخوردار نیست. سایت‌های خبری، از جمله همین سایت سی.نت، در اوج تقاضا برای اطلاعات، بسیار کند و حتی آفلاین بودند، و این بسیاری از مخاطبان را به عقب‌گردی در فناوری واداشت تا آنها تلویزیون‌ها را همچنان رسانه مطمئن خود بدانند.
اگر چیزی جدی اتفاق می‌افتاد، تکلیف چه بود؟ شرکت‌هایی که در تلاش برای راه‌اندازی کسب و کار مرتبط با ارتباطات در اینترنت هستند، چگونه می‌توانند در حالی که در لحظه حقیقی کارایی لازم را ندارند، امیدوار به جایگزینی خدماتشان با شبکه‌های ارتباطاتی مرسوم کنونی باشند؟ این در حالی است که پخش تلویزیونی شبکه‌ای مثل سی.ان.ان. با هیچ اختلالی روبرو نشد.
دکلان: به نظر من قدری بی‌انصافی است که بگوییم اینترنت در مواقع بحرانی ناتوان است. البته، برخی سایت‌ها نظیر گوگل نیوز، لس‌آنجلس‌تایمز، تی.ام.زی، یاهو، و ام.اس.ان.بی.سی. کند یا ناتوان از سرویس‌دهی شدند.
ولی نمی‌توان به صرف کاهش سرعت یا از دسترس خارج شدن نیم ساعته چند سایت خبری، اینترنت را به ناتوانی متهم کرد. اگر در پی وقوع زلزله‌ای، به وسایل ارتباطی مرسوم آن سوی اقیانوس آرام در خلیج مورو کالیفرنیا، سن‌لویی‌بیسپو و ساحل گروور آسیب وارد شود، یا اگر یک ماشین بمب‌گذاری‌شده در مائی شرقی یا غربی منفجر شود، یا اگر گردباد به تجهیزات ارتباطی در لانگ‌آیلند و نیوجرسی آسیب برساند، آن وقت شاید، شاید! اینترنت قابلیتش را بهتر نشان دهد.
در واقع، اخبار روزهای قبل درباره مایکل جکسون نه تنها آسیب‌پذیری را نشان نداد، که انعطاف‌پذیری اکوسیستم مدرن اینترنت را به نمایش درآورد. درست است که تعدادی سایت دچار مشکل شدند، ولی لس‌آنجلس تایمز گزارشی از به کما رفتن جکسون ارائه کرد که گزارش بعدی آن در مورد مرگ وی، به سرعت در دیگر رسانه‌ها انعکاس یافت. به این ترتیب، حتی اگر شما نتوانستید به تایمز دسترسی پیدا کنید، می‌توانستید به انبوه وبلاگ‌ها و دیگر سایت‌های خبری که به آن گزارش‌ها استناد کرده بودند، رجوع کنید؛ یا چند دقیقه‌ای تحمل می‌کردید تا ترافیک کاهش یابد.
آیا واقعا این دردسر بزرگی است؟
تام: خیلی خوب، من گستردگی اینترنت را تصدیق می‌کنم. ولی این یک مشکل سیستمیک اینترنت است یا شاید دقیق‌تر بگویم، مشکل وب است. هر چه تعداد متقاضی برای خدمات یک وب‌سایت تامین کننده اطلاعات خاص بیشتر شود، تامین آن اطلاعات برای آن سایت دشوارتر خواهد شد. این درحالی است که شبکه‌های سی.ان.ان.، ام.اس.ان.بی.سی. و دیگر سایت‌های خبری، هنگامی که میلیون‌ها نفر رویدادهای مهمی مثل جنگ عراق را دنبال می‌کردند، از کار نیفتادند.
در یک دنیای آنلاین که میلیون‌ها دلار برای تغییر الگوهای مصرف اطلاعات به سمت وب خرج می‌شود، چگونه می‌توان این گونه اختلالات را تحمل کرد؟ حق با شما است، خیلی راحت می‌توان در فضای مجازی اینترنت در صورت عدم دست‌یابی به اطلاعات مورد نظر در سایت الف به سراغ سایت ب رفت. ولی وقتی نتوانید در هنگام بحران به سایت الف اتکا کنید، در شرایط بحرانی دیگر به آن مراجعه نخواهید کرد و این موضوع، شهرت آن سایت را به عنوان یک منبع موثق اطلاعات لکه‌دار خواهد کرد.
در ماجرای مرگ جکسون، حتی گوگل هم از مدیریت حجم مراجعه ناتوان ماند و اگر گوگل چنین ناتوان باشد، از بقیه سایت‌ها چه انتظاری می‌توان داشت؟ این مسئله‌ای جدی برای تجارت‌های آنلاین است، به ویژه در حالی‌که مردم به آنلاین شدن در اقتصادهای در حال پیدایش و ابزارهای همراه ادامه می‌دهند.
دکلان: وقتی که مرگ مایکل جکسون همچنان در هاله‌ای از ابهام بود، مکرر به گوگل نیوز مراجعه کردم، ولی با هیچ مشکلی مواجه نشدم. البته بقیه از جمله برخی از همکارانمان با مشکل مواجه شدند. من تصور می‌کنم که گوگل از مجموعه سرورهایی متفاوت از موتور جستجوی اصلی‌اش استفاده می‌کند. بنابراین مسئله بزرگی نیست که گوگل نتوانسته سیستمی را طراحی کند که جهش غیرطبیعی در ترافیک را مدیریت کند. در واقع، این سرورها برای چنین شرایطی در نظر گرفته نشده بودند.
اجازه دهید من موضوع را طور دیگری بیان کنم: شما گفتید که اینترنت در لحظه اصلی از کار افتاد، و در عین حال از شبکه‌های ارتباطی موجود که به زعم شما عملکرد بسیار مناسبی داشتند، تقدیر کردید. خوب، شبکه‌های ارتباطی مرسوم گاهی از کار می‌افتند. اگر تعداد بیشتری از مشترکان تلفن بخواهند همزمان شماره‌گیری کنند، اختلال پیش خواهد آمد. کافی است در یک روز خاص، مثلا روز مادر، بخواهید با تلفن همراه مادرتان تماس بگیرید و با علامت اشغال یا پیام «تمام مسیرها مشغول می‌باشد» مواجه شوید. شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات تلفنی می‌توانند ظرفیت شبکه‌ها را برای چنین مواقعی افزایش دهند، ولی بنا نیست شبکه‌ها این چنین طراحی شوند.
در واقع، این مسئله‌ای اقتصادی است که چنین اختلالاتی را به بار می‌آورد، نه مشکلات مهندسی. آیا واقعا ارزش دارد که تعداد سرورها و ظرفیت پهنای باند را مثلا سه برابر کنند، صرفا برای آن یک ساعت یا حتی آن یک سالی که به آن نیاز است؟ یا به آکامای، هزینه‌های اضافی پرداخت کنند؟ احتمالا جواب منفی است. درآمد شرکت‌ها شاید آن‌قدر نباشد که از پس این هزینه‌ها برآیند. به این ترتیب اگر نرخ متوسط شما صد کاربر در ثانیه است، شما حداکثر برای هزار نفر در ثانیه برنامه‌ریزی می‌کنید و بدین ترتیب، مناسبت‌هایی را که سالی یک بار اتفاق می‌افتد و نرخ مراجعه در آنها پنج‌هزار کاربر در ثانیه است، نمی‌توانید مدیریت کنید.
ممکن است یک اقتصاددان مسئله را با سهمیه‌بندی به واسطه قیمت‌ها حل کند. صفحات خبر معمولا رایگانند، ولی در شرایط افزایش ترافیک باید برای دیدن صفحات مقداری پول پرداخت. به این ترتیب، کسانی‌که بیش از دیگران به اطلاعات نیازمندند با پرداخت هزینه به آن دست می‌یابند. البته این بدان معنی است که ما به زیرساخت ریزپرداخت احتیاج داریم.
تام: ما درمورد چگونگی پاسخ‌گویی به تقاضاهای آنی برای اطلاعات در عصر مدرن بحث می‌کنیم. شما درست می‌گویید، شبکه‌های تلفن هم می‌توانند خراب شوند و به همین دلیل است که ما از تلفن به عنوان منبع اصلی اطلاعات استفاده نمی‌کنیم.
در عین حال، تلویزیون در چنین شرایطی مختل نمی‌شود. تمامی ساکنان ایالت کالیفرنیا می‌توانند همین الان شبکه سی.ان.ان. را ببینند، بدون آن‌که هیچ مشکلی پیش بیاید. ولی اگر تمام شهروندان ساکن کالیفرنیا همزمان روی لینک این مناظره کلیک کنند، شاید ساختمان ما منفجر شود!
اینترنت توانسته نقاط محدودکننده قابلیتش را برای تبدیل شدن به منبع اصلی اطلاعات برای جهانیان، مسدود کند. شرکت‌ها همچنان به تدوین تجارت‌هایی پیرامون ایده تبدیل اینترنت به منبع بلامنازع اطلاعات در جهان ادامه می‌دهند، بی‌‌توجه به مشکلات آزاردهنده شبکه‌بندی که با افزایش ترافیک و تقاضا برای اخبار زمان حقیقی، هر روز بدتر می‌شود.
دکلان: من فکر می‌کنم ما به توافق نزدیک می‌شویم.
ما می‌دانیم که تامین سرور و خرید پهنای باند بیشتر برای مدیریت میلیون‌ها نفر، آن هم تنها برای یک ساعت خیلی گران است و شاید همیشه مقیاس صحیحی هم برای آن وجود نداشته باشد. یک راه برای کنار آمدن با این مسئله، تسهیل شرایط سازمان‌های خبری متکی به تبلیغات برای خرید ظرفیت اضافی است. در این صورت، شاید درآمد اضافه بتواند با هزینه‌های اضافی برابری کند. هرچند آکامای تاکنون چنین پیشنهادی نداده؛ ولی مطمئنم اگر تقاضای کافی وجود داشته باشد، حتما کسی پیدا می‌شود که چنین کند.
راهکار دیگر این است که برای آن ساعت اوج، خبرگزاری‌ها آیتم‌های گرافیکی غیر مربوط را از صفحاتشان حذف کنند و فقط متن اضطراری را وارد کنند.
گزینه دیگر، تشخیص محدودیت‌های رسانه است. از آنجاکه رادیو و تلویزیون اخبار را از طریق امواج منتشر می‌کنند، همیشه در مخاطب قرار دادن همزمان صدها میلیون نفر، کارآمدتر ظاهر شده است. بنابراین شاید CNN.com امروز نتواند با عناوین خبری تلویزیون سی.ان.ان. رقابت کند. ولی اگر بدترین شرایطی که ممکن است برای سایت‌های خبری پیش بیاید، اندکی کاهش سرعت برای 30 دقیقه در طول یک سال باشد، من نگران سوختن اخبار آنلاین نخواهم بود. اینترنت آن‌قدر قوی و گسترده است که اطلاعات مهم حادثه‌ای به اهمیت و گستردگی یازده سپتامبر را به خوبی منتشر کند.
به زبانی دیگر، تا زمانی‌که ما از نظر فن‌سالاری به نقطه کمال برسیم، یک ذره اختلال در زندگیمان هیچ اشکالی ندارد! می‌توان برای آن هنگام رادیوهای ترانزیستوری قدیمی و باتری‌های یدکی را نگه داشت.
تام: راستی، ما اصلا درباره پاشنه آشیل واقعی کل سیستم یعنی شبکه توزیع نیرو صحبت نکردیم!
منبع: سی‌نت، 26 ژوئن- ترجمه: علیرضا نورایی
نظر شما