با مدیریت صحیح، عاقبت علی‌حسینی این نمی‌شد

علی حسینی را ورزش مان از دست داد ، همان طور که علی دبیر را در 25 سالگی از دست داده بود . به همان سادگی رسول خادم را در 26 سالگی و در اوج موفقیت از دست داده بود.

هر کدام به بهانه ای از دست رفتند. یکی مثل علی دبیر در اوج دوران قهرمانی اش به این دلیل که سازمان وقت ورزش نتوانست کتف آسیب دیده اش را درمان کند کنار رفت، یکی مثل رسول به خاطر شرایطی که برایش ساخته شد و حالا جوانی 23 ساله که می توانست تا سال ها افتخار آفرین باشد به دلیل محرومیت همیشگی برای دوپینگ. شاید برای مردم عادی باورش سخت باشد اما برای کسی که خود سال ها ورزش قهرمانی داشته خیلی عجیب نیست این اتفاقات. آن هم در رشته وزنه برداری که واقعیت هایش با آنچه در اذهان عمومی درباره اش نقل می شود تفاوت هایی بسیار وجود دارد.

هر قهرمان ملی یک امانت است در دست سازمان ورزش. سازمانی که هیچ هزینه ای برای تربیت این استعدادهای ناب و خودساخته نمی پردازد . سازمانی که بودجه اش از پول مالیات های مردم تامین می شود تا با پرورش قهرمان برای کشور کسب افتخار کند اما در همه این سال ها کدام قهرمان را داشته ایم که بتوانیم ادعا کنیم حاصل یک پروسه هدفمند تولید ورزشکار بوده اند؟ ورزشکاری بر اثر تلاش های فردی و توانایی های ذاتی خود بالا می آید و می شود یک قهرمان ملی و تازه از اینجاست که باید سازمان ورزش او را زیر چتر حمایت هایش بگیرد اما در عمل چه اتفاقی می افتد؟  اینکه دیگر غیر قابل کتمان است که ورزش ما به دلیل عدم برخورداری از برنامه ریزی هدفمند نقش چندانی در پرورش ورزشکاران ندارد پس باید در حفظ و پشتیبانی تک ستاره هایش بکوشد ، نه اینکه خیلی ساده تک تک این ورزشکاران را از دست بدهد.

ورزشکاری مثل سعید علی حسینی در صورت مدیریت صحیح به این سرانجام تلخ دچار نمی شد. خود دوستان سازمان ورزش کشور می دانند آنچه برای علی حسینی رخ داد با قوانینی که برفدراسیون جهانی وزنه برداری حاکم است ، می توانست بر سر هر ورزشکار و قهرمان دیگری هم بیاید و اگر طوری دیگر در این پرونده هم رفتار می شد شاید این جوان می توانست تا سال ها برای مان افتخارآفرینی کند.

حالا اما به سازمان ورزش توصیه می کنم این پسر را به حال خود رها نکنند. او را خیلی خوب درک می کنم چون خودم در 26 سالگی با یک مصدومیت ساده شدم پیشکسوت و ولم کردند به امان خدا. درک می کنم که او امروز چه می کشد. نه فقط من که ورزشکارانی مثل رسول خادم ، حسن رنگرز و هزاران نفری که خیلی راحت دستگاه ورزش بر آنها چشم بست به خوبی می توانند شرایط امروز علی حسینی را درک کنند.

حالا خیلی ساده است که بر وجود جوانی که چند سالی را برای کشورش افتخار آفرینی کرده چشم ببندند اما امیدوارم به ازای ظلمی که در حقش روا شده ، او را از یاد نبرند و زیر چتر حمایتی سازمان ورزش قرار بگیرد.

اگرچه خیلی به این اتفاق امیدی نیست . امیدی نسیت چون مدیریتی ورزش را اداره می کند که اصلا ورزش را نمی شناسد. ورزش جولانگاه کسانی شده که به عشق رسیدن به شهرت می آیند اما نمی دانند اینجا شمشیری ست دو لبه . اگر قاعده بازی اش را ندانی جز بدنامی هیچ برای شان ندارد.