خرد دیجیتالی؛ تارگت مفقوده در سایتهای خبری

سایتهای خبری آنلاین چند سالی است با اهداف متفاوت در کشور شکل گرفته و توسعه پیدا کرده است. در این میان طیف وسیعی از سایتها بدلیل نداشتن استاندارد مقایسه ای، خود را به الگوریتم هایی مانند الکسا چسبانده و بعضا با دوپینگ خود را سر پا و سرحال نگه داشته اند. (ایجاد یک الکسای ایرانی ضروری به نظر می رسد که درباره چند و چون آن صحبت خواهد شد)

سایت خبرآنلاین از معدود سایتهایی است که پشت آن اندیشه دیجیتالی نهفته است و سیاست گذاران این سایت با توان مستقل سعی کرده اند لشگر آنلاین خبری راه اندازی کرده و دست به تبیین سیاستهای آنلاین خبری در کشور بزنند.

 

"کلیک محوری" یکی از فاکتورهای آنلاین شدن در بین سایتهای ایرانی بوده اما در پس تحول تاریخی با پدیده ای بنام "خست در کلیک" مواجه شده است. بدین معنا که کاربر هوشمند، با دیدن تیتر، ذهنیت نویسنده را تشخیص داده و برای یک کلیک اضافی و خواندن متن اصلی خست به خرج می دهد. "خرد دیجیتالی" (Digital Wisdom) دقیقا در همین جا مفهوم می یابد و تجربه تیترزن، باعث می شود تا همراه با کاربر، به سمت خردگرایی دیجیتالی گرایش پیدا کند. سایتهایی که هنوز با زدن تیترهای مجعول خبرهای جدی را به لودگی می کشانند، هنوز در مرحله آنلاین شدن به سر برده و هر روز کاربران بیشتری را از دست می دهند.

 

"دیده شدن" فاکتور مشترک آنلاین شدن و ماندن است البته به شرطها و شروطها.

 توزیع 1000 پیج اطلاعات در 1000 نقطه با توزیع 1000 پیج اطلاعات در 100 نقطه متفاوت است. در وهله اول ممکن است گستره دیده شدن سایت عمیق و در چند نقطه باشد، اما برای آنلاین ماندن باید وسعت انتشار افزایش یابد. یک زمانی جمع تعداد کامنت ها مهم بود، بعد تعداد لایک و دیس لایک و بعد امتیاز دهی به خبر. امروزه برای آنلاین ماندن، دیده شدن در جاهای مختلف مانند گستره گوگل پلاس و توئیتر و شبکه های اجتماعی و لینک شدن وسیع به مثابه 1000 پیج در 1000 نقطه تعبیر می شود.

 

از لحاظ فنی باگ گیری از سایت و سیستم، همه چیز را بهینه کرده و جان تازه ای را به «آنلاین‌کاران» می دهد.

باگ گیری از سیستم آنلاین باید نتایج مثبت داشته باشد، سرخوردگی آنلاین‌کاران، افزایش سیاستهای تنبیهی، فشار در فشار؛ بزرگترین اشکال اش فرسوده شدن آنلاین‌کاران است. اگر گوگل سیاستهای رفتار سازمانی خود را مانند سایر انترپرایزها نچید، اگر گوگل برای اولین بار به کارمندان خود اجازه داد تا با Pets در محل کار حاضر شوند، اگر گوگل اجازه آشپزی در سازمان را به کارمندان خود داد و اگر گوگل، تایم رفت و آمد برای کارمندان خود تنظیم نکرد، در عوض کاری کرد که همگان آرزوی کار کردن در آنجا را داشته باشند و این یعنی تعصب برند که برای "آنلاین‌ماندن" ضروری است.

 

آیا سایتهای خبری ایرانی توانسته اند به این مهم دست بیابند یا با پراندن نیروهای خود، چند شغلگی را برای "آنلاین‌کاران" خود به صورت پیدا و پنهان ایجاد کرده اند؟

 (شاید بدون اغراق بتوان از سایت  خبرآنلاین   نام برد که توانسته خود را با بسیاری از معیارهای آنلاین ماندن، وفق داده و به این جهت حرکت کند)

 

اما از لحاظ فنی به ندرت می توان تیم قوی فنی را درون سایتهای خبری مشاهده کرد. کار کردن با درجه دوها داخل سازمان آفت سایتهای خبری شده و نبود برنامه نویسان و پشتیبانهای سخت افزاری نیز بر مشکلات سایه افکنده است.

سایت های خبری دولتی بدلیل بودجه های خوب، تیم تنبل وصله پینه شده برنامه نویسی تربیت می کنند که اغلب آنها برای کمپانی های خصوصی کار انجام می دهند و برای سازمان خود، بدلیل نیاز مدیریت، تاقچه بالا گذاشته و با اکراه کارهای تاپ انجام می دهند؛ مگر اینکه دانشجوی تازه فارغ التحصیل باشند که بعد از یکی دو سال یا خارج می روند و یا برای خود تشکیلاتی به پا می کنند.

 

اغلب سایتهای خبری، بک گراند فنی شان مانند بگ گراند خبری شان رشد نیافته و این شکاف با افزایش دیتابیس فعال، و به محض جابجایی نیروها و یا مفقود شدن نیروها یا پشتیبانی ها، از لبه تاریکی به پایین پرتاب می شوند.

"انفجار" آفت سایتهای خبری است. انفجار یعنی ضعف سخت افزاری و نرم افزاری که باعث می شود خبر ذخیره نشود، خبر گم شود، خبر بالا نیاید، عکسها و فیلم ها دیده نشوند و همان سوختن در مار و پله از خانه نود و نهم به خانه یکم. (و هزینه های کلان برای سایت جدید و ...)

 

چاره جویی برای این قسمت همانی است که نیویورک تایمز و تایمز و ... در نظر گرفته اند : فروش دارایی های اطلاعاتی خود (مقاله ها و اخبار) در بخش آرشیو دیتا که هم خرج سرورها را در می آورد و هم منبع درآمد جدید برای سایتهای خبری که اینک برند شده اند.

 

اصولا سایت خبری تا "برند" نشود نمی تواند از مرحله آنلاین شدن به سمت آنلاین ماندن حرکت کند. شما قضاوت کنید کدام یک از سایتهای خبری ایرانی برند شده اند؟ خرد دیجیتالی مفهوم عظیمی است که باید هنگام گذار از شدن به ماندن بعنوان تارگت اصلی تعریف و تبیین شود تا میانه راه، همه چیز را وا ندهیم!

 

(ادامه دارد)