وقتی از «دبیرمحوری» سخن می گوییم منظورمان تقارن اختیارات با وظایف است . مدل افراطی آن است که دبیر را در حد یک کارمند معمولی و نهایتا یک خبرنگار ارشد محسوب کنیم و هیچ اختیاری به او ندهیم . در حالی که باید او عملا مدیرمسئول گروه خود باشد ، با همه اختیارات آن . اما اصرار به اختیار دهی به معنای آن نیست که او را محور قرار دهیم بدون آن که کار ویژه های مدیرمسئولی را انجام دهد . در سبک ما تعیین تکلیف کامنت ، نظرخواهی مداوم ، نظر سنجی مستمر ، آلبوم عکس ، چندرسانه ای ، اینفوگرافی ، نقل قول از مطبوعات ، توزیع منطقی و بموقع اعتبارات ، حضور در دادسرا و دادگاه در کنار مدیرمسئول (درباره شکایت های مربوط به گروه) ، تعصب به رسانه ، واکنش در مقابل سرقت های دیگران ، توجیه همکاران در سیاستهای محتوایی و روزنامه نگاری حرفه ای و آیین نامه اخلاقی حرفه ای ، به روز بودن اطلاعات تخصصی ، تاثیرگذاری روی جهت گیری رسانه و .... علاوه بر کار ویژه های معمول - که در سایر رسانه ها دیده می شود - نیز مهم اند . البته بدیهی است هر یک از این کارها که بر زمین بماند سردبیری ، جور آن را خواهد کشید اما چنین دبیری نباید گمان کند در سبک موسسه خبر عمل می کند .
نظر شما