پیشنهادات مطرح شده از سوی کشورها در مجمع عمومی سازمان ملل متحد از دو روش تریبون مجمع یا آژانس های تخصصی مطرح می شود که در نهایت قابلیت اجرا پیدا می کند. این شوراهای تخصصی می توانند همه نهادهای وابسته به سازمان ملل متحد باشد همچنانکه این پیشنهادات قابلیت بررسی در شورای امنیت یا سازمان خواربار جهانی و ... را دارد و پس از توافق و اجماع به تصویب می رسد.
مصداق این پیشنهادات را می توان در روند تشکیل دیوان کیفری بین المللی عنوان کرد که این پیشنهاد توسط یکی از کشورها عنوان شد و بعد از طرح در درون مجمع مورد استقبال قرار گرفت و به عنوان یک معاهده جهانی پذیرفته شد.
صحن علنی مجمع محل طرح موضوعات تخصصی نیست بلکه یک سری پیشنهادات را به صورت کلی مطرح نموده و اگر رئیس مجمع صلاح دید آن پیشنهاد را به نهادهای تخصصی می فرستد تا عملیاتی شود در غیر صورت امکان اجرایی شدن پیدا نمی کند و فقط به صورت کلی مطرح شده و تا مدتی جو رسانه ای را در دست خود می گیرد.
سخنان آقای احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل متحد حاوی پیشنهاداتی بود که به جز تشکیل کمیته حقیقت یاب نکته جدیدی در آن نبود. ایشان در سخنرانی خود ساختار سازمان ملل متحد را به چالش کشیدند که تازگی نداشت و چند سال قبل آقای قذافی اساسنامه را به طرف رئیس جلسه پرتاب کرده و گفت این اساسنامه بدرد ما نمی خورد و بدین ترتیب به این منشور جهانی اعتراض کرد.
ایشان در بخش هایی از سخنان خود به حق وتو معترض شدند و موضوع فلسطین را پیش کشیدند که این دو مبحث هم تکراری بوده و بارها عنوان شده است اما تنها نکته جدید تشکیل کمیته حقیقت یاب برای حادثه 11 سپتامبر به عنوان پدیده ای جدید بود و موجب واکنش جهانی شد.
استادیار حقوق بین الملل دانشگاه شهید چمران
نظر شما