شاید زمین از بی توجهی ما به خود است که گاه از درون ترک برمی دارد و بغضش که می شکند، تکه های دلش برهم می لغزند و می لرزد. و یادمان می اندازد که خلقت، هزار شکل و بروز دارد که گاه با انتظار سازگاری و آفرینش او منافات دارد. شاید ضدآفرینشی شبیه آخر الزمانی باشد و گسل های بی قرار، قیامت پایانی را تمرین می کنند.
گسل های بی مرز تباهی و بی مهری با بازی تلخ لغات شروع به نواختن آوای ویرانی کردند که نوایشان در بناهای نااستوار تبدیل به خشم و اعتراضی بی رحم و ویرانگر شد !! "ترس" و "تنهایی" نت های اصلی این نوای ویرانگری ست. ادعای بی اثباتی ست و کاش روزگار پسازلزله مان را با این حرف های تلخ، تلخ تر نکنیم که این ها نشانه های عذاب است و چرا گمان نکنیم که آزمایش الهی ست.
چرایی ماورایی این اتفاق، اهمیت کمتری نسبت به مسئولیت های ما، قبل و پس از حادثه دارد. تصور این که ظرف چند ثانیه، ناگهان همه چیز فرو می ریزد و هولناک ترین تصور مرگ، لباس شوم واقعیت به تن می کند، زلزله را به مهم ترین نشانه ی خشم طبیعت بدل کرده است. اما ما چه باید کنیم؟ همان گونه که تا به حال بودیم، مقهور این غرش ناگهانی باشیم و اجازه بدهیم تا سرنوشت مان در دستان قوانین احتمالات، دست به دست شود؟ یا شبیه بسیاری کشورهای دیگر، از هندسه و مهندسی برای مقابله و مواجهه با گهواره گونی زمین بهره بجوییم؟ آن چه بر سر مسکن مهر در زلزله اخیر آمد، بیش از آن که یک تسویه حساب سیاسی باشد، یک هشدار تمام عیار است.
در بازی تلخ لغات، همین خانه های سست بنیاد، بیش از بقیه در برابر بی مهری زمین، تن به ویرانی دادند و مسکن بی مهری شدند. اما گمان نکنیم که فقط همین خانه ها، در برابر چنین آینده ی شوربختانه ای هستند. اگر در تهران زلزله بیاید، در همان چند دقیقه ی اول، آمار کشته ها به میلیون خواهد رسید. خانه های پیشاپیش تسلیم پرشمارند. بارها درباره اش صحبت شده و همایش ها برگزار شده اما مسکن های بی مهری پراکنده در شهر بسیار است.
پیامبر اکرم (ص) قبری را برای دفن میت آماده می ساخت و زمان بسیاری صرف کرد و آن را محکم و اصولی ساخت . اصحاب به او گفتند چه ضرورتی وجود دارد که قبری که میت در آن دفن می شود مستحکم ساخته شود و پیامبر فرمود «خداوند رحمت کند کسی را که هر عملی را با استحکام و دقیق انجام دهد» (حتی اگر ساخت یک مقبره باشد).
بنگاه های معاملات ملکی وقتی می خواهند از میزان کیفیت یک ساختمان تمجید کنند از واژه «شخصی ساز» استفاده می کنند؛ یعنی فرد سازنده ساختمان را برای خود ساخته و نه برای دیگری و این یعنی فرهنگ خودخواهی و منفعت جویی به قاعده بدل شده است. بدبینم که ماجراهای این زلزله تمام می شود و باز هم در بر همان پاشنه خواهد چرخید و بساز بفروش در کنار مهندسین ناظری که هیچ نظارتی بر ساختمان ندارد، خانه های به تکانی فرو ریخته را می سازند و تحویل مردم می دهند و خود در خانه های شخصی ساز ضدزلزله ساکن اند.
یکی از جلوه های باشکوهی که در زلزله ی اخیر اتفاق افتاد، همدلی خودجوش گسترده مردمی بود. و فضای مجازی نیز نقش زیادی در گسترش آن داشت . همراهی دولت ، مردم ، هنرمندان و فرهیختگان شکوه این همدلی را بیشتر ساخت گرچه در این بین افرادی به سبب جلوه گری و شهرت بیشتر قدم در میدان گذاشتند و عده ای هم کوشیدند تا از این آب گل آلود، ماهی های مسموم خود را بگیرند و بر طبل نارضایتی و بی انصافی های اپوزیسیونی بکوبند اما وجه مثبتش را هم نباید نادیده بگیریم که مردم با همدلی، گسل های بی پناهی آسیب دیدگان را به هم گره زدند.
این روح ایرانی و منش انسانی و برادری اسلامی جای تقدیر و تامل بسیار دارد . کاش این همراهی همدلانه در ادامه برقرار بماند و کیفیت ساخت و سازها را زیر ذره بین نگاه دارند و خاطیان را در برابر افکار عمومی محاکمه کنند. همین حالا هم دیر نیست و می توان آمار تلفات زلزله های بعدی این مرز پر گهر را کم کرد...
۴۷۴۷
نظر شما