گاهی اوقات آدم حرف‌هایی را می‌شنود که اصلاً انتظار شنیدنش را ندارد. در خبرها آمده است که قرار است جریمه‌های رانندگی در ایران بنابراستانداردهای جهانی بشود، در حالی که هیچ فکر نمی‌شود که بر چه اساسی این اتفاق می‌خواهد بیفتد یا اینکه چرا اصلاً چنین اتفاقی باید بیفتد؟ اگر ما به سراغ آمارهای مختلف درکشورهای خارجی برویم، این مسئله خود به خود رد می‌شود. در کشورهای خارجی پایه حقوق کارگران هزار دلار است یعنی یک میلیون ما، در حالیکه در کشور ما پایه حقوق کارمندان 250هزار تومان است یعنی یک پنجم این میزان در کشورهای خارجی. در کشوری مانند فرانسه وقتی راننده‌ای 10 یورو جریمه می‌شود ممکن است این فرد همان کارگری باشد که چندین برابر یک کارگر در ایران حقوق دریافت می‌کند.
در دنیا اگر راننده‌ای مرتکب خلاف شود دو امتیاز از او کم می‌شود و اگر دوباره این خلاف تکرار بشود اول گواهینامه را از او می‌گیرند و بعد حق رانندگی را. اما در ایران می‌بینیم که با وجود فاجعه بار جریمه‌ها همچنان حکایت باقی است و نه تنها از میزان خلاف‌های رانندگی کم نمی‌شود بلکه زیادتر هم می‌شود.
در همه جای دنیا استانداردهای جهانی براساس درآمد حساب می‌شود، یعنی ما ببینیم که افراد چقدر حقوق دارند و چقدر می‌توانیم بر طبق آن آنها را جریمه کنیم؟ مثلاً در ایران کسی که 250 هزار تومان حقوق دریافت می‌کند و به میزان 25 هزارتومان جریمه پرداخت می‌کند، یعنی یک دوازدهم درآمدش را می‌دهد در حالیکه در کشورهای خارجی بیشترین میزان جریمه یک‌صدم حقوق افراد است و بنابر استاندارد جهانی ما باید براساس یک دویستم حقوقی که به افراد می‌دهیم، آنها را جریمه کنیم، پس بر این اساس باید در ایران جریمه مثلاً برای کارمندان که حداقل حقوق را دریافت می‌کنند هزار تومان باشد نه25 هزار تومان.
از طرف دیگر اگر بخواهیم دلیل بالا بودن میزان خلاف‌های رانندگی در ایران را بررسی کنیم، باید بگوییم که در این زمینه اولین خلاف را دولت می‌کند؛ چرا که به افراد می‌گوید که در خیابانها پارک نکنید و اگر پارک می‌کنید پول آن را بپردازید وگرنه جریمه می‌شوید، افراد که پارک می‌کنند و پولش را می‌دهند، بعد می‌بینیم که خیابانها شلوغ می‌شود و ترافیک زیاد؛ دولت هم پارکینگی نمی‌سازد تا حداقل کمی از این حجم ترافیک کم کند.
همه این مسائل به افراد و خانواده‌ها فشار می‌آورد. اگر ما به افراد می‌گوییم جرمی مرتکب نشوید باید امکانات آن را هم برایشان فراهم آوریم، وگرنه وقتی مثلاً من می‌روم میدان تجریش تا خرید کنم وجایی برای پارک کردن نیست، باید چکار کنم جز خلاف به زعم مسئولان؟ یا اینکه وقتی می‌روم فرزندم را از مدرسه برگردانم و هیچ جایی نیست که ماشینم را بگذارم چاره‌ای جزپارک دوبل و در نتیجه جریمه شدن ندارم، در حالیکه در کشورهای خارجی در اطراف مدارس، خیابانها را گود کرده‌اند تا پدر و مادرها جای پارک کردن داشته باشند. یا اینکه وقتی ما سرعت مجاز رانندگی را در این جاده‌های تنگ وباریک 120 کیلومتر گذاشته‌ایم اما مسافران سوار ماشین‌هایی می‌شوند که بیشتر از 200 کیلومتر در ساعت می‌توانند حرکت کنند، چاره چیست؟ افراد در جاده‌ها می‌رانند و جریمه می‌شوند وبا اعصابی خراب به رانندگی‌شان ادامه می‌دهند و ممکن است این جریمه‌ها نتیجه‌ای جز کشته شدن افراد یک خانواده نباشد، بنابراین ما نه تنها به راننده‌ها آرامش نداده‌ایم، بلکه بیشتر به آنها آسیب زده‌ایم.
جریمه غلط‌ترین کار در یک جامعه است، در حالیکه اگر ما بیاییم مانند کشورهای خارجی از افراد در رانندگی امتیاز کم کنیم و یا حق رانندگی را از افراد بگیریم، آنها مجبور می‌شوند برای رفت و آمد از تاکسی استفاده کنند و کمی سختی به خود تحمیل کنند و در نتیجه دیگر به فکر خلاف در رانندگی نیفتند.
مادامی که در ایران زیربناها درست نشود و مادامی که سازمان‌ها در کشور با یکدیگر هماهنگی نداشته باشند و مشکلات را از یکی به دیگری پاس دهند همه مشکلات بجاست. وقتی ما می‌بینیم که طبق آمار منتشر شده ظرف یک سال گذشته ما 30درصد گرانی داشته‌ایم ولی 8درصد درآمدها را بالا برده‌ایم، فکر می‌کنید چقدر سخن به میان آوردن از استانداردهای جهانی به جاست؟ حقوق کارمندان کشور نسبت به سال 76، 10 درصد افزایش داشته است و در نتیجه طبق آمار گرانی که ذکر شد نسبت به آن زمان زندگی مردم 20 درصد بدتر شده است، پس دیگر هم نباید به دنبال چرایی افزایش آسیب‌های اجتماعی باشیم. سؤال اینجاست در حالی که همه کالاها در ایران قیمت بسیار بالاتری نسبت به کالاها در کشورهای خارجی دارند و درحالیکه هیچ وقت میزان حقوقی که به افراد داده می‌شود متناسب با این قیمت‌های سرسام‌آور نیست، سخن از استاندارد جهانی چقدر جایگاه پیدا می‌کند؟
رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران
نظر شما