توافق تهران را نیز باید در این چارچوب تحلیل کرد واگر منافع ما ازاین طریق بیشتر تامین می شود باید به این سمت رفت. بر این اساس نشست سه جانبه تهران را نبایدعقب نشینی گذاشت بلکه باید ان را تغییر تاکتیک دانست.
توافق نشست تهران داری چند پیام است. اول به چالش کشیدن این ایده در اذهان بین المللی که به جز کشور های غربی کسی نمی تواند به حل و فصل موضوعات مهم بین المللی کمک کند.در مسائل مطرح شده پیش از آمدن رئیس جمهور برزیل به ایران هم بر این موضوع تاکید می شد که هیچ اتفاقی در نشست تهران رخ نخواهد داد.بر این مبنا توافق تهران می تواند آن ابهت را دچار خدشه اساسی بکند.
نکته دوم اینکه جمهوری اسلامی ایران با این اقدام توپ را در زمین غربی ها انداخت.چرا باید در زمین کسانی بازی بکنیم که 7و 8 سال است که مساله هسته ای ایران را به عنوان یک مشکل جهانی مطرح می کنند.توافق تهران روش درستی بود که صحنه معادلات بین المللی را از تک صدایی خارج می کند.
اکنون زمان آن است که غربی ها نشان دهند چقدردر ادعاهای خود صادق هستند.البته برخی اظهارات پس از این توافقنامه نشان می دهدغرب نمی خواهد این موضوع حل شود. بر این اساس باید گفت با این نگاه ها نمی شود چنین مسائلی را حل کرد و جهان هم اکنون شاهد این موضوع است که غربی ها با صداقت برخورد نمی کنند . زمان ان است که نهاد های بین الملی وارد عرصه شوند و این زیاده خواهی ها ورفتار های نامناسب را مورد نقد اساسی قرار دهند.
نظر شما