وی در خطبه ای که ایراد کرد خودرا مکلّف به ترویج مذهب شیعه و ایجاد یک حکومت مرکزی در سراسر ایران زمین [احیاء امپراتوری ایرانیان] و نجات ایرانیان از وضعیت نابسامانی که از زمان حمله مغول داشتنند اعلام کرد و به این ترتیب مقدمات زنده شدن دوباره ناسیونالیسم ایرانی فراهم شد.
مورخان ضمن مقایسه شاه اسماعیل صفوی با اردشیر یکم ـ سردودمان ساسانیان متفق القول نوشته اند که اردشیر نیز در سال 225 میلادی در تیسفون با نطقی در برابر موبدان و بزرگان ایران همین قول را داده بود. تفاوت دو نطق دراین بود که اردشیر آیین زرتشت را دین رسمی [دولتی] اعلام کرده بود و به این ترتیب؛ ناسیونالیسم ایرانی در آن زمان برگرد آموزش های زرتشت سر برافراشت و این بار شیعه اثنی عشری زیربنای آن بود و هر دو شاه به قولی که داده بودند وفاکردند.
برادران دیلمی (بوئیان) هم در دهه های 940 و 950 میلادی ناسیونالیسم ایرانی را با پرچم شیعه و زبان پارسی پیش بردند و هگل آلمانی «فلسفه تاریخ» را با آوردن چنین مثالها از تاریخ طولانی ایران اثبات کرده است که شرایط آمادگی برای تکرار رویدادها باید درس بزرگی برای هر دولتمرد و سیاستمدار در گوشه و کنار جهان باشد.
نظر شما