به گزارش خبرآنلاین، آیین رونمایی از كتاب «آفرین ادیب» جشن نامه استاد ادیب برومند، همزمان با نودمین سال تولد وی 22 خرداد ماه، مقارن با نیمه شعبان در كانون زبان فارسی بنیاد موقوفات افشار برگزار شد.
میرجلال‌الدین كزازی، در این نشست گفت: ما ادیب را سخنوری برومند و بالا بلند می‌دانیم. سروده‌های او سخته‌‌اند و سُتوار، نوشین و دلنشین، به ویژه ادیب را با چامه‌های بلند و شكوهمندش می‌شناسیم. بسیاری بر این باورند كه روزگار چامه‌سرایی سرآمده است. مردمان این روزگار آن چنان آسیمه و آشفته و شتابزده‌اند كه در دام بی‌زمانی‌ها افتاده‌اند كه شكیب شنودن چامه را كه به ناچار بلند است، ندارند. اما ادیب چامه‌سراست. چامه‌های او، این كالبد ادبی را دیگربار، روانی بخشیده است. اما آنچه او را برومند كرده است نه چامه‌های اوست و نه سخنوری او. چرا كه ما ایرانیان به آن می‌نازیم كه نخستین سروده‌های آئینی جهان كه گات‌های زردشتی است در ایران، نخست به پیوند آمده است. ستیغ فرهنگ و شهر آئینی‌‌ما، همواره سخن بوده است.به ویژه در ایران‌نو، در ایران پس از اسلام، سخن پارسی چنین بوده است. پس بی‌گمان،چامه‌هایی می‌توان یافت، سُتوارتر و سخته‌تر از آنچه ادیب سروده است. آنچه ادیب را در این روزگار چهره یگانه بخشیده است، اندرونه و پیام سروده‌های اوست. ما در این روزگار، بدین پیام نیازمندیم. چون روزگارما، روزگار از خود بیگانگی هاست. ادیب بی‌پرده و پروا آنچه در این سرزمین می‌گذشته و می‌گذرد، در سروده‌های خود می‌سراید.
بنابراین گزارش، پوران‌دخت برومند، فرزند استاد ادیب در این مراسم طی سخنانی گفت: امروز، زادروز خجسته و فرخنده پدر است. بزرگ‌مردی از تبار آزادگان با گوهری پاك و سرشتی مینوی. شاعری وارسته و آزاده كه سراسر عمر پربار خویش را بر سر پیمان با میهن و سربلندی آن نهاده، در برابر پلیدی‌ها و ناروایی‌ها سرافراز ایستاده و نام را به ننگ نیالوده است. پاك‌مردی كه اسیر هیاهو و جنجال‌های زمانه نگشته و راستی و درستی در اندیشه، سخن و كردار او باز نامی نمایان و درخشنده دارد. به یاد می‌آورم طنین پرتوان صدایش را به هنگام خواندن سروده‌های حماسی، از «حماسه ایران» و «وحدت ملی» گرفته تا «مفاخره زندانی» و «به پیشگاه فردوسی» آن‌چنان تاثیرگذار بود كه خون در رگ‌هایم به جوش می‌آمد و مهر به میهن و مردم آن سراپای وجودم را فرا می‌گرفت. به گوش جان می‌شنیدم، صدای آرام و دلنوازش را زمانی كه در نهانخانه دل، پرنیان گلرنگ سخن را بر پهنای عشق و دلدادگی می‌گسترد، سر به زانوی غزال غزل می‌نهاد و نغمه شور و مستی ساز می‌كرد، از زخمه‌هایش بر تار دل مهر‌آفرین بود و شوق زندگی را در دل و جانم برمی‌انگیخت.
در بخش دیگری از این برنامه، داود هرمیداس‌باوند عنوان کرد: حقوق بشر در اشعار ادیب برومند، مبتنی برارزش‌های جهان شمول است. ارزش‌هایی فرآیند قرن‌ها كشش و كوشش كه انسان‌ها برای رسیدن به این ارزش‌ها انجام داده‌اند. از دیدگاه ایشان، ارزش‌هایی كه در منشور حقوق بشر است، امروز، حقوق بشر، دستاوردهای وسیع‌تری احراز كرده است، براین باورند كه این ارزش‌های جهان شمول نمی‌تواند تكه‌پاره شود. نمی‌توانیم حقوق بشر هندویزم، بودیسم، شینتوئیزم، یهودیزم و مسیحیزم و غیره داشته باشیم.
سید محمود دعایی، مدیر مسوول روزنامه اطلاعات در آغاز سخن یاد بزرگانی را گرامی داشت كه اگر در حیات بودند در حیاط معنوی این بزم روحانی حضور داشتند، كسانی از جمله محمد امین ریاحی و محمدابراهیم باستانی‌پاریزی.
وی در ادامه گفت: اگر جسارت نباشد و اگر استاد ادیب برومند فرد ناشناخته‌ای بودند، می‌شد او را چنین معرفی كرد كه، شاعری است ملی، كه حدود 70 سال در این عرصه زندگی كرده و كوشیده و آثار پرباری در قالب‌های گوناگون شعری خلق كرده است، ضمناً هنرشناس بزرگی است كه هم مجموعه‌ای ارجمند فراهم كرده كه دست كم در نگارستان ادیب می‌شود تصویر آن را دید و هم شاگردانی در این زمینه تربیت كرده‌اند كه برخی از آن‌ها در جهان نام‌آور شده‌اند و باز می‌شد گفت در عمر پر بار خود، برخلاف بسیاری كه با پیچ و تاب زمانه تابیده‌اند، وی بر راهی كه از آغاز درست تشخیص داده‌اند استوار مانده است و در این مدت دراز، خط عوض نكرده است.
در پایان سخنرانی‌ها استاد مظاهر مصفا به همراه فرزندش علی مصفا، روی سن حاضر شد و در تمجید از مقام فرهنگی ادیب برومند، سروده‌ای كه سال‌ها پیش سروده بود را خواند. سپس با حضور فرزندان استاد ادیب برومند، شاهین آریامنش و ژاله آموزگار، محمد گازرانی، احمد اقتداری، ناصر تكمیل همایون، علی محمد سجادی، میرجلال الدین كزازی، عباس كی منش، مهرداد ملك‌زاده، داوود هرمیداس باوند و سید محمود دعایی، كیك تولد 90 سالگی استاد ادیب برومند را بریدند و سپس كتاب جشن نامه آفرین ادیب، رونمایی شد.
6060
نظر شما