به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، او بعد از دیدن فیلم«شیار 143» آنقدر تحت تاثیر قرار گرفته بود که فیلم «چ» را به نرگس آبیار کارگردان آن تقدیم کرد.
حاتمی‌کیا گفت که مسئولان سینمایی مگر در خواب بوده‌اند که ابتدا نخواستند این فیلم در جشنواره فجر حضور داشته باشد و بر این تصمیم آنقدر مصر بوده‌اند که حتی کار به لابی کردن هم کشیده است.
کارگردانی که در کارنامه اش فیلم های بسیاری در حوزه دفاع مقدس دارد، معتقد بود که «شیار 143» در تاریخ سینمای ما خواهند ماند و گفت که هرگز نمی تواند فیلمی مثل «شیار 143» را بسازد: «این فیلم زنانه است و همین مساله زیباست. من قطعا نمی توانم چنین فیلمی بسازم.»
حاتمی کیا همچنین گفت که باید این مساله در جشنواره آسیب شناسی شود تا فیلم هایی به این شکل مظلومانه کنار نروند. بچه هایی که به گفته او هیچ کمکی از مسئولان ارشاد دولت قبل دریافت نکردند، اما همان مسئولان افتخار فیلم را به اسم خودشان ثبت کردند: « طبق گفته تهیه کننده در نشست پرسش و پاسخ فیلم، آقای وزیر وقت در هنگام شروع پروژه می‌رود و عکس هم می‌گیرد اما چیزی نمی‌دهند پس چه چیز را باید حمایت می‌کردند که نکردند؟»
او اگرچه به گفته خودش قصد توهین به هیچ کس را نداشت اما برای دوستان همکارش در هیات انتخاب جشنواره اظهار تاسف کرد که چرا فیلمی را که درباره بچه های جنگ و مادران شهداست، رد کرده اند.
از نظر کارگردان «از کرخه تا راین» برای این فیلم سیمرغ کم است و باید مرغ های بیشتری را در کنار آن بچینند تا مگر بتوانند پروازی که در این فیلم به اوج رسیده نشان دهند.
حاتمی کیا به سبک و سیاق چند سال اخیر گوشه ای هم به جشنواره های خارجی و سینمایی زد که به نظر او تحت تاثیر این جشنواره هاست: « متاسفانه در سال‌های اخیر سینمای ما در یک سرازیری افتاد که رابطه‌اش با تماشاچی در حال قطع شدن است.»
جشنواره هایی که از نظر حاتمی کیا باعث شده اند فضاهای کلیشه ای و سیاه در سینمای ایران رواج پیدا کند. چرا که این فیلم ها بر اساس سلیقه هایی ساخته می شوند که از آن طرف می آید و نتیجه اش همین بحران مخاطبی است که سینما با آن دست و پنجه نرم می کند.
امسال در جشنواره فجر «آشغال های دوست داشتنی» محسن امیریوسفی و «بلوک 9 خروجی 2» ساخته علیرضا امینی، از جمله فیلم هایی بودند که با مشکلی شبیه «شیار 143» روبرو شدند ولی در نهایت برخلاف این فیلم، موفق نشدند تا در جشنواره حضور داشته باشند.
57244
نظر شما