برای آنها که به فیس بوک مسی حمله می کنند

ایرادی ندارد، دور هم جمع هستیم و با هم می گوئیم و می خندیم. اگر دید ما این است که فقط خودمان هستیم و خودمان را می بینیم، اشکالی ندارد. می توانیم شوخی کنیم و هر حرفی که دوست داریم بزنیم اما قضیه با چیزی که فکرش را می کنیم، فرق دارد. اینجا صفحه شخصی یک آدم معمولی نیست؛ صفحه شخصی لیونل مسی ستاره آرژانتینی فوتبال دنیاست. بازیکنی مودب که وقتی با کف پا روی انگشتش می روند، هیچ نمی گوید. وقتی با تکل از پشت و از عمد او را می زنند، دوباره هیچ نمی گوید. از مسی به یاد نداریم، به کسی توهین کرده باشد، به تماشاگران، مربیان، بازیکنان حریف، خبرنگاران و حتی مردم عادی. رفتار مسی، مثل رفتار یک بازیکن معمولی است و در زمین هیچگاه کسی احساس نمی کند با بهترین بازیکن دنیا روبروست. رفتار او مغرورانه نیست و همیشه متواضع برخورد می کند. این پیش زمینه ای از تصویری است که همه از مسی در ذهن داریم اما آیا به این تصویر احترام می گذاریم؟!
بعد از پایان مراسم قرعه کشی، در حالی که معلوم نیست مسی کجاست و چه می کند، عده ای از طرفداران ایرانی به سوی صفحه اجتماعی این بازیکن هجوم می برند و هر چه که دوست دارند برایش می نویسند؛ مشابه اتفاقی که پس از برد تاریخی والیبال ایران مقابل ایتالیا اتفاق افتاد. وقتی در چند دقیقه، هزاران هواداران ایرانی به صفحه شخصی زایتسف ستاره این تیم هجوم بردند و هر چه دوست داشتند نوشتند و باعث شدند او موضع بگیرد و برای «تمام ایرانی ها» بنویسد: «متاسفم که بزرگترین تفریح ایرانیان، توهین به دیگران است!» اینجاست که می گویند تر و خشک با هم می سوزند. این مصداق بارز همان چند صد تماشاگری است که بین هزاران تماشاگر هر چه از دهانشان در می آید می گویند و باعث می شوند جو یک ورزشگاه مسموم شود.
همین امروز و فرداست که احتمالا لیونل مسی هم به هجوم ایرانی ها به صفحه شخصی اش واکنش نشان دهد و چیزی بنویسد که به جای خنده، برای خود گریه کنیم. به طور قطع با شناختی که از مسی داریم، او محترمانه پاسخ این کامنت های بعضا بی ادبانه و توهین آمیز را می دهد. فراموش نکنیم ما مردمانی هستیم که خود مقابل توهین، شدیدترین واکنش ها را نشان می دهیم و در ورزشگاه به خاطر حرکت فلان بازیکن در مسابقه رفت، انواع الفاظ رکیک و غیر رکیک را در بازی برگشت به او می خورانیم.
ایرادی ندارد، می توانیم همچنان دور هم خوش باشیم و به دیگران توهین کنیم اما فردا روزی که جوابمان را دادند، بهتر است دهانمان را ببندیم و لام تا کام حرف نزنیم. همیشه می گوییم ایرانی به ادبش معروف است و به فرهنگش اما اینکه امروز ما می کنیم، نه نشان از ادب دارد و نه نشان از فرهنگ.
43 43