فرانسه باید تاوان ماجراجویی «رولان فابیوس» در ژنو را بپردازد. هزینه به بنبست کشاندن مذاکرات ایران با شش قدرت جهانی را می‌توان از جیب فرانسوی‌ها خارج کرد. کافیست منافع آنها در ایران را بشناسیم و شیرها را سفت کنیم. بخشی از این هزینه را می‌توان در همین دوره تحریم با فرانسه تسویه کرد بخشی را هم باید گذاشت برای بعد از رفع تحریم. شرکت نفتی توتال، قبل از تشدید تحریم‌ها، بزرگترین منافع را در ایران داشت. حالا «کریستوف دوماژری» مدیرعامل توتال، در تلاش است تا برای بعد از تحریم‌ها موقعیت بخرد. «بازگشت ایران به جامعه بین‌المللی خبر خوبی خواهد بود.» این را «دوماژری» هفته گذشته در کنفرانس ابوظبی گفته است. اگر «آقای فابیوس» یک روی سکه فرانسه را در ژنو روی میز مذاکرات گذاشت ایران می‌تواند «دوماژری» را پشت همان سکه بچسباند و روی میز مذاکرات نفتی بگذارد.
1- رابطه نفتی با تهران چنان برای توتال مهم است که حتی در دوره تحریم، بزرگترین دسته گل را برای انتخاب رستم قاسمی به وزارت نفت بفرستند. بعد هم که بیژن زنگنه وزیر نفت شد نخستین هیات را به وزارت نفت فرستاد تا جاده را برای دوره بعد از تحریم‌ها هموار کند. "فصل"ها برای توتال بی‌معناست. آنها می‌خواهند از پروژههای بزرگترین دارنده ذخایر نفت و گاز جهان سهم ببرند. حالا اگر رابطه با ایران برای وزیر خارجه فرانسه اولویت ندارد توتال نیز نباید برای وزیر نفت ایران اولویت داشته باشد.
2- توتال اولین شرکت نفتی خارجی بود که بعد از انقلاب، در ایران پروژه بزرگ اجرا کرد. بخش A وE میدان نفتی سیری را توسعه داد. وقتی تحریم سناتور داماتو علیه سرمایه‌گذاری در نفت ایران امضاء شد اولین فاز پارس جنوبی را توتال با همراهی پتروناس مالزی و گازپروم روسیه توسعه داد تا نان آن را سال‌ها بخورد. پس توسعه میادین نفتی درود و بلال هم به نام توتال خورد. دوره خوشحالی توتال در ایران با تشدید تحریم‌ها تمام شد. این شرکت اما، هنوز به بعد از تحریم‌ها امیدوار است.
3- جواد ظریف، رو در روی «رولان فابیوس» و پنج وزیر خارجه دیگر نشست تا شرایط کشور را عادی کند. افکار عمومی ایران تشخیص داده است که آقای «فابیوس» در روند مذاکرات در حال توافق ایران کارشکنی کرده است. بیژن زنگنه بهترین ابزار را برای پاسخگویی به انتظار افکار عمومی در اختیار دارد. «کم‌محلی» به توتال ابتدایی‌ترین کاری است که وزارت نفت می‌تواند در این شرایط انجام دهد. اگر رفتار فرانسه به سرعت اصلاح شد که هیچ. اگر کارشکنی‌ها ادامه یافت اما، می‌توان از آب شدن رابطه با غرب سود جست و با نزدیک شدن به شرکت‌های دیگر نفتی پاسخ مناسب‌تری به توتال داد. هر چند برای پیشبرد پروژههای نفت، به رقابت همه شرکت‌های نفتی بزرگ دنیا نیاز داریم.
4- توتال شاید توان تغییر سیاست‌های کلان فرانسه را نداشته باشد اما قدرت تاثیرگذاری بر آن را دارد. دوماژری می‌تواند این پیام را در اختیار فابیوس قرار دهد که منافع شرکت‌اش در آینده ایران به خطر افتاده است. از دست دادن منابع عظیم نفت و گاز ایران به نفع توتال نیست. حضور این شرکت بین‌المللی هم در ایران برای انجام پروژههای کلان مفید است. توتال فرصت دارد تا برای تغییر رویکرد سیاست خارجی فرانسه در مذاکرات پیش روی ژنو تلاش کند. این درست که در شرایط فعلی تحریم امکان سرمایه‌گذاری غربی‌ها در نفت ایران وجود ندارد. اما همه می‌دانند که تحریم‌ها ابدی نیستند.
5- حتی اگر فابیوس مهره آمریکا شده و نقش «پلیس بد» مذاکرات را پذیرفته باشد باید هزینه‌اش را بپردازد. توتال بهترین و تاثیرگذارترین هزینه را روی دست «فابیوس» و دولت «اورلاند» خواهد گذاشت. آقای زنگنه سری به شبکه اجتماعی‌تان بزنید. مردم از فرانسه عصبانی‌اند.
6- یک راه عملی برای چشاندن طعم دست پخت وزیر خارجه فرانسه در ژنو این است: وقتی کنفرانس معرفی نسل جدید قراردادهای نفتی را در چند ماه آینده در لندن برگزار می‌کنید از همه شرکت‌های نفتی بزرگ اروپایی، آمریکایی و آسیایی دعوت کنید اما برای توتال دعوت‌نامه نفرستید.
3131
نظر شما