جاناتان ویلسون در مقاله اش برای جمع بندی دستاوردهای تاکتیکی فصل سپری شده به نقل از سزار منوتی نوشته "... طی تمرینات سرعت اجرای هر آن چه بازیکنان انجام می دهند باید افزایش یابد". نوشته هر فرمی که در فوتبال پدید می آید اجرایش در گذر ایام معمولا سرعت فراوانی پیدا می کند. نوشته این همان چیزی است که بایرن مونیخ در این فصل با مدل فوتبالی بارسلونا انجام داد. یعنی مدل بارسلونایی را با سرعت بیشتر و قدرت جسمی کاراتری پیاده کرد. نوشته وقتی سرعت و قدرت دورتموند در نیمه نهایی دیگر لیگ قهرمانان، رئال مادرید را هم به بند کشید دیگر کسی نمانده بود که به سرعت و قدرت بوندس لیگایی ها در به زانو درآوردن حریفان اقتدا نکرده باشد.
بارسلونا تمام و کمال از قوانین جدید آفساید برای به زانو درآوردن حریفانش مدد جست. منطقه بازی بازیکنانش را گسترش داد و برای شان فضای بیشتری برای حرکت مهیا ساخت. موشکافی داوران در دادن کارت زرد به بازیکنانی مثل ژاوی، اینیستا و مسی فرصت داد با تکیه به تصاحب و حفظ توپ، قدرت پاس دادن و همین طور پرسینگ بالای شان حریفان را به بند بکشند. ولی این بدین معنی هم نیست که همه بازیکنان درشت اندام توانایی اجرای آن چه بازیکنان کوچک اندام انجام می دهند را ندارند. بازیکنان بایرن نشان دادند اگر آنها توانایی تکنیکی شان را افازایش دهند می توانند به توفیق دست پیدا کنند. چنان که رکورد دانته بلند بالا - با 90/1 متر قد به عنوان مدافع میانی - در ارسال پاس های صحیح حیرت انگیز بوده. بازیکنان بایرن هنوز رکورد پاسکاری بارسلونا در اوج را نشکسته اند، ولی از آن چندان دور هم نیستند. نیمه نهایی لیگ قهرمانان نشان داد بارسا خسته و ضعیف شده و هر چند مقایسه یک تیم رو به پرواز با تیم نزول کرده چندان منصفانه نیست، ولی نمایش بازیکنان درشت اندام تر بایرن برابر بارسلونایی های کوچک اندام تر کتمان پذیر نبود. هر تیم ضرباهنگ حرکتی بهینه خودش را دارد و تیکی تاکای پپ گواردیولا آهنگ آهسته تری در مقایسه با حرکت تند معمولا مستقیم وار بایرن داشت. ویلسن نوشته تیم های موفق معمولا در گذر ایام محافظه کار می شوند، محض نمونه اسپانیا به رهبری ویسنته دل بوسکه. ولی این که بارسا تمام شده ادعای بزرگی است. تاریخ نشان داده تیم های بزرگی که نزول می کنند برای اوج گیری دوباره نیاز به زمان دارند، ولی تیم های بزرگ این عصر از نوع بارسا توانایی های مالی دارند که می توانند حفره های خالی شده را به سرعت پر کنند. یعنی نزول بارسا می تواند کوتاه مدت باشد.
پیروزی بایرن برخلاف آن چه به نظر می رسد مترادف با شکست تیکی تاکا نبود. پیروزی بایرن ادامه حیات تیکی تاکا بشمار می رفت. طی دو فصل اخیر در بازی های پنج لیگ برتر اروپا فقط بارسا بیشتر از بایرن توپ را در تصاحب داشته و پاس های بیشتری ارسال کرد. بایرن هم مثل بارسا پرسینگ را در میدان حریف انجام می دهد (احتمالا یکی از بزرگ ترین دستاوردهای یوپ هاینکس غنای حرکات دفاعی ریبری و روبن بود). توفیق بایرن برابر بارسا در تنوع حمله هایش نهفته بود. آنها می توانستند در هر دیدار برابر حربه حریفان واکنش نشان دهند. هم پرس کنند و هم عقب نشسته و حمله های مرگباری انجام دهند. در چنین قابی توانایی شواینشتایگر، دانته و خصوصا خاوی مارتینز فوق العاده بود. بارسا طی چهار سال چنان پلان الف خود را فوق العاده انجام داد که نیازی به شکل دادن پلان ب احساس نکرد، ولی بایرن گزینه های حمله هایش را بیشتر کرد و بیشتر. باز کردن سنگر ویکتور والدس با سر در هر دو دیدار رفت و برگشت نمایانگر تنوع گل های به ثمر رسیده بود.
عملکرد هافبک جلوی مدافعان - بازیکن هولدینگ - بر همه عیان بود و یورگن کلوپ می دانست برای به زانو درآوردن رئال باید ژاوی آلونسو را مهار کند که مهار کرد. ولی نتوانست مارتینز را مهار کند و به زانو درآمد. یکی از دلایل توفیق بایرن طی پنج دیدار با دورتموند مارتینز بود. گوندوگان در دورتموند، پیرلو در یوونتوس، سرجیو بوسکتس در بارسا، و مایکل کریک در منچستر یونایتد چنین نقشی را دارند. همین طور خوان ماتا و اسکار در چلسی که فصل درخشانی را سپری کردند. حالا هافبک خلاق باید توانایی انجام حرکات تخریبی را داشته باشد، چنان که هافبک تخریبی باید پاس های خلاقانه ارسال کند. این چند منظوره بودن در باره مهاجمان هم صدق می کند. چنان که ماندزوکیچ صرفا یک تمام کننده فرصت طلب نبوده. هم با پا هوشمندانه ضربه می زند، هم با سر. هم مدافعان را به عقب می راند و هم برای هافبک هایش فضای حرکت ایجاد می کند. او بوده که با انرژی ترس آورش اولین جبهه پرسینگ بایرن را سامان بخشیده. همه اینها یعنی گواردیولا می تواند بایرن درخشان کنونی را به یمن ترکیب تیکی و تاکا و سرعت و قدرت ارتقا بخشد. وظیفه پپ نه رسیدن بالای قله، که بایرن قله را فتح کرده، بلکه ادامه اهتزاز پرچم مونیخی ها آن بالا است.
252 43
نظر شما