پاسخ آرش میراسماعیلی به معترضان حضور ورزشی ها در انتخابات شورای شهر: سیاسیون وارد ورزش می شوند، کسی چیزی نمی گوید، حالا چرا نمی گذارند ما وارد سیاست شویم؟

امید کریمی: شورای شهر جای چه کسانی است؟ سیاسیون؟ مدیران سابق دولتی؟ مدیران سابق شهری؟ ورزشکاران؟ هنرمندان؟ و یا باید ترکیبی از اینها باشد؟ در چند هفته گذشته که هنرمندان و ورزشی ها سونامی وار، در انتخابات شورای شهر تهران و چند کلانشهر دیگر ثبت نام کردند، مخالفت با حضور آنها بسیار شنیده شده است. مهدی چمران، رییس فعلی شورای تهران یکی از مخالفان است. روز گذشته هم حسین مظفر، یکی از نماینده های تهران در مجلس شورای اسلامی با حضور هنرمندان و ورزشکاران مخالفت کرد (اینجا) تعدادی دیگر هم با حضور آنها مخالفت کرده اند.

آرش میراسماعیلی، قهرمان جودو، نایب رییس فدراسیون جودو و مدیر تیم های ملی جودو که یکی از ورزشکاران کاندیدا شده برای شورای شهر تهران است، پاسخ این انتفادات را در گفت و گو با خبرآنلاین داد.

این گفت و گو را در ادامه بخوانید؛

در این دوره انتخابات شورای شهر، سونامی حضور ورزشکاران و هنرمندها اتفاق افتاد. خودشان یک لیست کامل می شوند. فکر می کنید چرا این اتفاق افتاد؟ واقعا ورزشکاران و هنرمندها می توانند به مدیریت شهری کمک کنند؟
من فکر می کنم که فرمایش حضرت آقا که می گوید انتخابات جای همه سلایق هست، پس باید همه سلایق را در انتخابات داشته باشیم. اینکه بگوییم یک قشری حالا توی چشم هست یا برد تبلیغاتی هست مثل ورزشکاران و هنرمندان، اما بخواهیم فضایی را برایشان مسموم کنیم درست نیست. باید این برایشان وجود داشته باشد که به عنوان یک شهروند که برای همه اقشار وجود دارد، بتوانند در این انتخابات شرکت کنند.
فکر می کنم شورای شهر تهران تا جایی که باید نباید سیاسی باشد. اگر سیاسی باشد، مانند اصطکاکی که دوره های قبل بین شهرداری و دولت وجود داشت، بوجود می آید. من فکر می کنم سلایق مختلف در شورای شهر تهران باید باشند. اما در این دوره وقتی می بینیم که وقتی تعداد ورزشی ها زیاد هست، نشان می دهد دینی بر گردن دارند. چه آنهایی که رای گیرنده هستند و چه آنهایی که رای دهنده هستند؛ همه ما تکلیف داریم از این بابتی که شور انتخاباتی بوجود بیاوریم. اگر مردم به واسطه همین هنرمندان و ورزشکاران پای صندوق های رای بیایند، یک پیروزی برای نظام ما و انتخابات است. این پیروزی، شکستی برای ما ندارد. اگر آرش میراسماعیلی و ورزشکار دیگری انتخاب نشود، اما مردم به این واسطه به صندوق های رای کشیده بشوند، پیروزی است برای ما.

ما از مخاطبان نظرخواهی داشتیم؛ خیلی ها نوشته بودند که این دفعه گول نمی خوریم و به هنرپیشه و ورزشکار رای نمی دهیم. این نگاه وجود دارد بین بخشی از مردم. حضور یک ورزشکار در مدیریت شهری چقدر می تواند مفید باشد. این را هم در نظر بگیریم که تغییر حوزه فعالیت از ورزش به مدیریت شهری، می تواند فرصت سوزی هایی در پی داشته باشد و مثلا تا یک ورزشکار یا هنرمند با مدیریت شهری آشنا شود، دوره اش به پایان برسد. این آسیب ندارد که فردی مثل آرش میراسماعیلی به سبب شهرتی که دارد و اتفاقاتی که قبلا برایش افتاده، وارد انتخابات شود و رای مردم را بگیرد و چند سال زمان بگذارد تا بفهمد اصلا شورای شهر کجاست؟
همه چیز را که خودمان نباید تجربه کنیم. از تجربه دیگران باید به نحو احسن استفاده ببریم. اگر مردم به ما ورزشی ها رای اعتماد دادند، اگر برویم آنجا و کاری نتوانیم انجام دهیم، خیانت کردیم. اما به واسطه داشتن مشاوران خوب، این زمانی که شما می گویید برای آشنایی می سوزد، در کمترین زمان اتفاق بیفتد. ما فقط نباید خودمان طرح و برنامه بدهیم. باید مشاوران قوی داشته باشیم که بتوانیم تاثیرگذار باشیم. در مدیریت شهری تهران مشاورانی که در کنار خودمان داریم، می توانیم بهترین عملکرد را داشته باشیم. اما اگر به واسطه اسم ورزشی بودنمان بخواهیم برویم آنجا و کاری برای مردم انجام ندهیم، مطمئن باشید خیانت کرده ایم به رای مردم. امیدوارم همه این بچه ها دیدشان این باشد؛ خدمت کردن به مردم. که اگر این باشد آدم با برنامه می آید، مشاوره می گیرد، تمام وقتش را می گذارد و از تجربیات دیگران استفاده می کند.

روز گذشته آقای حسین مظفر، یکی از نماینده های در تهران مجلس گفته بود شورای شهر جای هنرمندان و ورزشکاران نیست و البته دلایلی برای این حرفش داشت. قبلا هم آقای چمران هم چنین چیزی گفته بود. پاسخ شما چیست؟
از این بابت است که برخی از افراد سیاسی واهمه اعتماد مردم به ورزشی ها که به نوعی مخالفت با سیاسیون هست را دارند. اعتماد مردم به ورزشی ها به سبب افتخاراتی است که آورده اند و با توجه به توانایی هایی که دارند، می توانند در مدیریت شهر هم کمک کنند. همین که سیاسیون می گوید جای ورزشی ها و هنری ها نیست، استنباط شخصی من هم این است که شورای شهر تهران سیاسی نیست. چراکه خط و خطوط سیاسی آسیب جدی به شورای شهر می زند. آسیب جدی به انتخاب شهردار می زند. تنش هایی که بوجود می آید، با انتخاب های غلطی که انجام می شود از همین خط و خطوط سیاسی است. وقتی همیشه یک عده خاص می آیند و تغییری در تفکرات بوجود نمی آید و نهایتا به عنوان اعضای شورای شهر انتخاب می شوند، ممکن است در نهایت فردی را انتخاب کنند که اصلح تر از گزینه های دیگر نباشد. این خط و خطوط سیاسی هست که این نتیجه را دارد. مطمئنا در شورای شهر تهران اعضای فرهنگی، اجتماعی، ورزشی، هنری و طبیعتا رجل سیاسی هم می توانند حضور داشته باشند. در این زمینه همه سلایق باید باشد. ضمن اینکه در شورای شهر تهران، قرار است 31 نفر عضو شوند. قرار نیست که همه اعضا ورزشی و هنری و یا کلا سیاسی باشند.
از یکی از فرماندهان جنگ نقل می کنم؛ هرجای جنگ از فرماندهان نظامی جوان استفاده شد، برد خیلی بالایی در عملیات مختلف و در دفاع مقدس داشتیم. یک جاهایی هم ما باید وارد شویم؛ نه فقط ورزشی ها، جوانان. من فکر می کنم باید کمی از این منیت ها هم کاسته شود. بعضی از این آقایان شاید چند دوره هستند. باید اجازه دهند یک فکر جدید، ایده جدید وارد کار شود. شاید شما در همان قالب مشاور بهترین کمک را به شورای بعدی بدهید. اما متاسفانه این از خود گذشتگی وجود ندارد و ما این صندلی قدرت را همیشه دو دستی می چسبیم و فکر می کنیم که میراثی است و باید متعلق به ما باشد.

با این حساب شما در لیست گروه های قرار نمی گیرید!
اتفاقا چرا به مردم اجازه نمی دهند که خودشان انتخاب کنند؟ برخی می گویند لیست و گروه. خود مردم تصمیم بگیرند بهتر است. چرا ما یک لیست دست یک نفر بدهیم تا او بدون آگاهی و اطلاع به چند نفری که در لیست هستند رای بدهد و برود. هرکس یک نظری دارد. به نظر مردم احترام بگذاریم. تصمیم گیرنده اصلی مردم هستند.
من واقعا ناراحتم؛ در این چند روزه هجمه سنگینی وارد شده است که ورزشی ها فضا را مسموم می کنند. چرا اجازه نمی دهیم تصمیم مردم بگیرند. چرا ما می خواهیم فضا را با تخریب همدیگر مسموم کنیم. اگر توانایی داریم؛ آن را به رخ بکشیم. من فکر می کنم به وجهه ورزشی و قهرمانی ورزشی ها فقط نباید نگاه کرد. اکثرا تحصیلات آکادمیک دارند و راه را به خوبی می توانند طی کنند. سه تا از دوستان صمیمی گرجی من که قهرمان المپیک هستند، از 4 ماه پیش به عنوان عضوی از پارلمان گرجستان انتخاب شده اند. این فقط در کشور ما نیست. اصلا ولادمیر پوتین هم جودوکار است.

برخی می گویند حضور ورزشکاران و هنرمندان در انتخابات شورای شهر، بازی گروه های سیاسی است. یعنی آنها از چند چهره ورزشی و هنری دعوت می کنند تا مزه لیست شوند، لیستشان رای بیاورد و امکان موفقیتش بالا برود. یعنی ورزشکاران می شوند بازیچه سیاسیون و تنور انتخابات را داغ می کنند. این درست است؟
بحث تنور انتخابات نیست، این بچه ها توانایی های خیلی زیادی دارند. در هر زمینه ای که آمده اند، موفق عمل کرده اند. فضا الان برای ورزشی ها مسموم شده است. سیاسیون بازی خودشان را بلدند و از این آب گل آلود ماهی می گیرند. اما ببینید ورزشی ها به واسطه ابراز محبت و لطف مردم، همیشه جلوی چشم هستند؛ چه می شود که کاندیدای ریاست جمهوری از ورزشکاران دعوت می کند تا یک عکس با او بگیرد. نماینده مجلس باشند هم همین وضعیت است. همین نماینده های مجلس که می گویند چرا ورزشی ها آمده اند در انتخابات شورای شهر، آن زمان که می خواستند کاندیدا بشوند، با هیچ ورزشکاری عکس نگرفته تا درصد رایش بالاتر برود؟ شاید الان صحبت و کلامی که از زبان یک ورزشی زده می شود، تاثیرش در بین مردم بیشتر از رجل سیاسی است.
شاید اگر در یک جلسه ای یک ورزشی اسم و رسم دار درباره فردی و موضوعی حرف بزند، جلسه تحت الشعاع آن حرف ها قرار می گیرد.  ای کاش ما ورزشی ها در تنش های فضای سیاسی حل نشویم و جهت دار عمل نکنیم. این برندی که داریم را در خدمت به مردم استفاده کنیم. هرجا که می رویم، با تمام وجود به مردم خدمت کنیم.

فکر نمی کنید دست زیاد شده است؟ خیلی زیاد شده حضور ورزشی ها و هنرمندان در انتخابات. بهتر نبود که حداقل ورزشی ها جمع می شدید و تشکیلاتی کار می کردید. به جای اینکه این همه ثبت نام کنند، 5 نفر انتخاب می کردید و بعد همان ها را می آورید و با قدرت هم از آنها حمایت می کردید؟
من موافقم با شما. همه ما بدون هماهنگی وارد انتخابات شورای شهر شدیم. یک ایراد کلی که به ما وارد است و در این چند روزه می بینیم، همین انشقاق ما ورزشی هاست. سیاسیون مشغول مسموم کردن فضا علیه ورزشی ها هستند. اما هیچ کس علیه آن موضع نگرفته است. چرا ما باید بترسیم که درباره این قضیه حرف بزنیم. آقایان سیاسی که تلاش می کنند به هر نحوی فضا را برای حضور ما مسموم کنند، همانهایی نبودند که پا گذاشتند روی شانه های ورزشی ها و رفتند بالا؟ همان هایی نبودند که با 4 تا ورزشی عکس گرفتند تا رای جمع کنند؟

خب اگر تشکیلاتی عمل می کردید، می توانستید به خوبی پاسخ سیاسیون را بدهید.
سیاسیون برای حضور خودشان در شورا مشروعیت قایل هستند اما برای حضور ما ورزشی ها نه. زمانی که سیاسیون به خودشان اجازه می دهند در هر جای ورزش جولان دهند و اظهار نظر می کنند و ورود پیدا می کنند، آیا آن موقع ما ورزشی ها حق اعتراض نداریم و چیزی نمی توانیم بگوییم؟ سال گذشته در آستانه المپیک قصد داشتند وزیر ورزش را استیضاح کنند به جای اینکه حمایت داشته باشند. چه فضایی نمایندگان برای ورزش ایران در المپیک درست کردند. از این بابت من فکر می کنم ترس و واهمه از اعتماد و شهرت ورزشی ها هست. اما بهتر است به جای تخریب ورزشی ها، توانایی خودشان را نشان مردم بدهند. الان ورزش کاملا سیاسی شده است. چه ایرادی دارد که ورزشی ها هم وارد سیاست شوند؟

4747