روایتی صریح از پشت پرده تعلیق پیش روی ورزش ایران/ جنگ قدرت میان دولتی ها برای یک صندلی ، در نهادهای بین المللی

فرهاد عشوندی: ورزش در آستانه تعلیق؛ دیگر این خبر مو بر اندام مان سیخ نمی کند که ورزش مان حالا بازیچه ای شده برای انتقام گیری جمعی سیاسی از یکدیگر. این بار همه فدراسیون های المپیکی مان در آستانه تعلیق قرار می گیرند تا همه برادران دولتی که به کرسی ریاست کمیته ملی المپیک چشم دارند ، یادشان باشد ، محمد علی آبادی روزی که قمار حضور در ورزش را پذیرفت با 28 سال سابقه مدیریت شهری اش وداع کرد. دیگر او سردار سازندگی مردان احمدی نژاد نبود که نماد بازندگی لقب گرفت در دولت اول و حالا بعد از 8 سال ، وقتی موفقیت بزرگ المپیک بدست آمده چرا باید این قدر ساده این صندلی را به بعدی بسپارد و برود؟
دعوا سر صندلی کمیته المپیک است
رئیس فدراسیون قایقرانی برکنار شد. دنیامالی مرد موفق ورزش کشور ، بلافاصله پس از اینکه محمد علی آبادی را صبح یک روز آفتابی سوار بر قایق موتوری در دریاچه آزادی گرداند ، از کمیته رفت تا وزارت ورزش بزرگترین ضربه را به پروژه انتخاباتی زود هنگام محمد علی آبادی وارد آورده باشد. علی آبادی که می خواست دبیرکلی کمیته المپیک را این بار به جای افشارزاده به دنیامالی پیشنهاد کند. تعلیق بلافاصله از راه رسید. 2 فدراسیون دیگر هم که روابط شان با علی آبادی حسنه می نمود ، این مسیر را طی کردند. وزارتخانه خیلی زود بنای مقابله برداشته بود ، فارغ از اینکه المپیک در پیش است و ندانسته از اینکه در این بازی پیچیده ممکن است برای کشیدن صندلی زیر پای علی آبادی شاید مهمترین اختیار باقی مانده شخص وزیر هم از دستش خارج شود. قصه حق برگزاری مجامع فدراسیون های المپیکی.
دشمن پشت دروازه
محمد دادکان بین دو نیمه بازی ایران و آنگولا برکنار شد تا محمد علی آبادی ، رئیس وقت سازمان ورزش ایران تلافی کرده باشد خودکامگی های رئیسی را که دم از فوتبال مستقل زیر چتر حمایتی فیفا را می داد. تا آستانه تعلیق ، فوتبال ملی ایران رفت و تن داد به کمیته انتقالی. محمد دادکان به نهادهای امنیتی فراوانی کشیده شد و رئیس جمهور در یک برنامه زنده تلویزیونی ، به اجرای مرتضی حیدری گناه تعلیق را به گردن جناحی سیاسی انداخت که اطلاعات به خارج از مرزهای کشور داده است. محسن صفایی فراهانی و دادکان در آن روزها گناه شان این بود که دم از این زده بودند که رئیس فدراسیون فوتبال می تواند با شکایت به فیفا بر مسند ریاست برگردد. این حرف ، اسمش شده بود وطن فروشی و...
7 سال بعد از آن اتفاق اما دیگر نه خبری از جناحی مخالف است ، نه دشمنی پشت دروازه. همه دوستند و برادر . همه از دل یک دولت. با این وجود اوضاع ورزش هنوز نابسامان است. در آستانه برگزاری انتخابات کمیته ملی المپیک ، علی آبادی که روزی رئیس جمهور در جلسه دفاعش در مجلس گفته بود:« این قدر این مرد خالص است و آماده خدمت که اگر برای کاری اداری- خدماتی ، به شهری کوچک هم از سوی دولت معرفی شود ، نه نمی گوید؛ حالا نماینده همه غیر دولتی هاست و ابزار در اختیارش چیزی نیست غیر از فشار نهادهای بین المللی و این بار مردان دارای حکم مسئولیت از رئیس جمهورند که باید پنجه در پنجه علی ابادی بر سر ریاست کمیته بجنگند..
لولوی تعلیق
فدراسیون قایقرانی تعلیق است. تیرو کمان مان مستقیما باید زیر نظر رئیس برکنار شده اش صاحب مجمعی جدید شود تا اجازه فعالیت جدید بدست آورد. دوچرخه سواری مان فعالیتی بین المللی ندارد و مجامع بین المللی حتی به مسئولان جدیدش اجازه ندادند به اجلاس جهانی بروند تا برای اصلاح اساسنامه حرفی بزنند. فیلا به کشتی اولتیماتوم داده. رضازاده دلیل لغو سفر ملی پوشانش را تعلل اعلام می کند تا اقلا فعلا خبری از تعلیق وزنه برداری نباشد. این ها همه درحالی است که کمیته بین المللی المپیک مستقیما وارد قصه شده و در مکاتبه با ایران اعلام کرده است ایرانی ها حق برگزاری هیچ مجمعی را ندارند. آنها خواهان تغییر اساسنامه فدراسیون های المپیکی ایران هستند. اختیار مجامع باید از وزارت که نهادی دولتی است گرفته شود و به کمیته ملی المپیک تفویض شود. اتفاقی که البته اگر رخ دهد شاید بهتر باشد به کلی وزارت ورزش از سوی تصمیم سازان داخلی تعطیل شود.
تصمیمات وزیرانه ای که جنجال ساخت
برکناری خارج از عرف دنیامالی ، صفایی ، زنگی آبادی و... از سوی وزارت ورزش و نامه های این روسات به نهادهای بین المللی مرجع رشته های ورزشی شان در دنیا ، کافی بود تا این فدراسیون ها تعلیق شوند درحالی که تا پیش از این ، همه روسای سازمان ورزش ، روسای فدراسیون ها را برکنار می کردند و خبری هم از تعلیق نبود چون کسی مکاتبه خارجی نمی کرد. این حرفی است که حمید سجادی معاون سازمان ورزش چندی قبل اینگونه بیانش کرده بود:« قصه از جایی شروع شد که این دوستان رفتند و شکایت شان را به مراجع بین المللی بردند.»
برکناری این روسا ، پیش از المپیک و خارج از چارچوب مجامع شان ، تصمیمی بود که بسیاری از نمایندگان مجلس را هم از رای اعتمادی که به محمد عباسی دادند ، پشیمان کرد. گروسی نماینده مردم شهرقدس یکی از 65 نماینده ای است که بعد از این اتفاقات از طرح استیضاح محمد عباسی سخن گفت:« راستش فعلا به خاطر اینکه کام مردم را بعد از موفقیت المپیک و پارالمپیک تلخ نکنیم ، دست نگه داشتیم. عباسی عملکرد موفقی نداشته و هر جا که او ورود کرده ، آثار منفی در المپیک ایجاد شده است. » به او نمایندگان دیگر چون فولادگر از اصفهان ، حسینی از قائمشهر و یحیی زاده از میبد را هم باید افزود که همگی اعلام کردند خط قرمزشان برای به تاخیر انداختن قصه استیضاح ، تعلیق کمیته المپیک ایران است. کمیته ای که اگر وزیر اساسنامه فدراسیون های زیر نظرش را تا چند ماه دیگر تغییر ندهد و در هیات دولت به تصویب نرساند ، تعلیق می شود .
کویت بهترین جا برای لابی ورزشی
شیخ احمد الصباح و حسین المسلم ؛ این دو اسم به پاشنه آشیلورزش ایران بدل شده اند. شورای المپیک آسیاست که حالا برای ورزش ایران نقش سازی می کند. رفاقت این دو با افشارزاده ، خیلی اوقات گره گشا می شد و حالا هم حجت الله خطیب که فدراسیونش در آستانه تعلیق قرار گرفته ، می گوید:« کمیته ملی المپیک باعث دردسر برای ما شده. آنها کمیته بین المللی المپیک را حساس کردند.» کمیته بین المللی که وظیفه رصد کردن ورزش ایران را به این شورا سپرده ، اخبارش را از طریق آنها می گیرد. این دو همان هایی هستند که البته در گوانگجو ، به واسطه لابی های زئیس جوان فدراسیون شنا و قصه مشهور زعفران ها ، روزگاری تلخ را برای علی آبادی و افشارزاده رقم زدند اما حالا این دو به سختی ایستادند تا فدراسیون های ورزشی قهرمانی ایران ، زیر نظر کمیته ملی المپیک باشند. البته باید دید وزارت ورزش در دو ماه آینده چطور می تواند لابی های کویتی اش را پیش ببرد.
این 2 بند جنجالی اصلاح شود؟
همه چیز از روزی شروع شد که محسن مهرعلیزاده ، در دوره ریاستش بر ورزش بند عزل روسای فدراسیون ها را به اساسنامه تیپ فدراسیون های آماتور ورزشی افزود. بندی که مجامع این فدراسیون ها را به چیزی شبیه« کشک» بدل کرد و حالا جنگ قدرت میان روسایی که از سوی رئیس یا وزیر قبلی نصب می شوند با وزیر جدسد به جای مجمع قانونی فدراسیون ها باید در مجامع بین المللی پیگیری شود.
در بسیاری از کشورهای دنیا ف مجامع اختیار تام دارند اما برگزار کنندگان قانونی مجامع فدراسیون ها ، کمیته های ملی المپیک شان هستند. البته در همه این کشورها ، دولت و وزارت ورزش به طور مستقیم بیش از 70 درصد هزینه هیچ یک از این فدراسیون های ورزشی را نمی پردازد.ایران اما حالا تحت فشار است تا این اصلاحات را انجام دهد. اصلاحاتی که در شرایط استقلال مالی فدراسیون های ورزشی آماتور می توانست گامی بلند باشد در حل مشکلات ورزش ایران اما حالا این چالش را به وجود خواهد آورد که روسای فدراسیون ها به نهادی مستقل از مرجع هزینه کننده مالی بدل می شوند و وزارت ورزش تنها بار مالی بر روی دوش دولت ایجاد خواهد کرد. آن هم در شرایطی که تنها 9 ماه از زمان قانونی دولت دهم باقی مانده است.
رئیس بعدی کیست؟
محمد حسن انصاری فرد ، سخنگوی وزارت ورزش از این سخن گفته که آنها برای ریاست کمیته کاندیدا دارند. وزارتخانه افشارزاده را در هیات مدیره استقلال منصوب کرده و این تصمیم خشم محمد علی آبادی را به همراه داشته تا از او این جمله نقل شود:« افشارزاده چه اطلاعاتی از فوتبال دارد که برده اند او را به هیات مدیره استقلال؟»
علی ابادی قطعا کاندیدا می شود. او در شرایط عادی بهترین گزینه برای تداوم حضور در کمیته است چون المپیکی موفق را سپری کرده و رابطه خوبی با خیلی از روسای فدراسیون ها دارد. دولت اما رو به پایان است. 8 سال کار و حالا زمانی رسیده که باید دوره سکوت را سپری کنند. پست هایی کلیدی چون ورزش و سینما و نهادهای مستقل از دولت که پشتاوانه بین المللی دارند ، برای دولتی که همواره پایه توجه اش را بر جاهایی بنا کرده که بیشتر در دید هستند . اینگونه است که حتی نام محمود احمدی نژاد برای این پست مطرح شده اما نه کسی تائیدش می کند و نه تکذیب. مشایی ، رحیمی ، سعیدلو ، علی آبادی و محمد عباسی . در میان شان حتی نامی از یک قهرمان المپیکی هم نیست. علی آبادی اما قرار نیست مقابل هیچ یک از کاندیداهای دولتی قدمی به عقب بگذارد. حالا این وزارت ورزش است که باید لابی کند برای اینکه اقتدارش را باقی نگه دارد اما اعمال فشار به کمیته و انتخاباتش تنها تعلیق و تعویق یکساله انتخابات را به همراه می اورد و سرنوشت پستی کلیدی را که دولت دهمی ها می توانند 4 سال برای خودشان نگه اش دارند را به مردان دولت یازدهم هدیه می کند.
4141