محبوبه عمیدی: بررسی‌ها نشان می‌دهد افرادی که دچار چاقی نوع 1 (شاخص توده بدنی بالای 30 هستند) سه سال از عمرشان را به دلیل چاقی از دست می‌دهند و چاقی مفرط می‌تواند تا 10 سال از عمر فرد کم کند. شانس ابتلای افراد چاق به بیماری‌هایی مانند بیماری‌های قلبی، دیابت، فشار خون، تنگی نفس و انواع سرطان‌‌ها به مراتب بیشتر از انسان‌هایی است که وزن نرمال دارند و حالا باید به این موارد نگرانی از مرگ‌ومیر بیشتر افرادی با اضافه وزن بالا در تصادف‌های رانندگی نیز اضافه شود.
بررسی‌های محققان دانشگاه بوفالو نشان می‌دهد هر چقدر فرد اضافه وزن بیشتری داشته باشد، شانس آسیب‌دیدگی او در تصادف‌های رانندگی بیشتر است. در یک تصادف سخت افرادی با اضافه وزن متوسط تا 21درصد بیشتر از دیگران ممکن است زندگی خود را از دست بدهند و این رقم در افرادی با چاقی مفرط نزدیک به 56درصد است.
دیتریچ ژول، استاد فوریت‌های پزشکی دانشگاه بوفالو می‌گوید: «جالب است که بررسی‌ها نشان می‌دهند در تصادفات سخت، شانس زنده ماندن رانندگانی که اضافه وزن اندکی دارند در مقابل رانندگان با وزن زیر حد نرمال یا وزن طبیعی به مراتب بیشتر است اما رانندگان با اضافه وزن بالا شانس کمتری برای نجات یافتن از مرگ خواهند داشت. می‌دانیم شدت آسیب‌دیدگی رانندگان و الگوی جراحات آنها به فاکتورهای متعددی مانند عوامل بیومکانیکی و کاهش سرعت در لحظه برخورد، استفاده از کمربند ایمنی و کیسه هوا در هنگام تصادف، نوع وسیله‌نقلیه، وزن و نوع برخورد بستگی دارد اما تاکنون اثر توده بدنی فرد بر میزان جراحات او بررسی نشده است».
ژول به نحوه انجام آزمون‌های تصادف اشاره می‌کند و می‌گوید: «همیشه ماکت‌هایی که برای ارزیابی وضعیت فرد پس از تصادف انتخاب می‌شوند بر اساس توده بدنی فرد نرمال تهیه شده‌اند، این روند با توجه به اینکه جمعیت دنیا مخصوصا در کشوری مانند آمریکا به سرعت دارد رو به چاقی می‌رود، باید تغییر کند. علاوه بر این می‌توانیم به افراد دچار اضافه وزن بالا پیشنهاد کنیم اتومبیل‌های بزرگتری بخرند یا فاصله صندلی خود را از فرمان بیشتر از پیش کنند، می‌توانیم برای افرادی که وزن پایین‌تر از حد نرمال دارند یا وزن آنها طبیعی است از کیسه‌های هوایی استفاده کنیم که درون کمربند ایمنی تعبیه شده‌اند و ماکت‌های بسازیم که توده بدنی آنها تا 50درصد بیشتر از ماکت‌های کنونی است و به کمک آنها شرایط را هنگام تصادف برای افراد دچار اضافه وزن بررسی کنیم».
در بانک داده‌های ژول و همکارانش با استفاده از شاخص توده بدنی رانندگان که از تقسیم وزن بدن به کیلوگرم بر مجذور قد به متر به دست می‌آید، رانندگان به 6 گروه زیر وزن نرمال، دارای وزن نرمال، دچار اضافه وزن، چاقی نوع 1، چاقی نوع 2 و چاقی نوع3 تقسیم شدند و طی 5 سال تصادف‌های سختی که بین دو وسیله‌نقلیه از زوایای گوناگون رخ داده بود مورد بررسی قرار گرفت.
این بررسی‌ها که از میزان آسیب‌دیدگی راننده و جراحات وارده به او تا جراحی‌ها و طول مدت بستری را تا 30 روز شامل می‌شدند همگی نشان می‌دادند شانس زنده ماندن رانندگان دچار درجات مختلف چاقی در هر دو جنس مرد و زن کمتر از رانندگانی است که وزن نرمال داشته‌اند.
این محققان می‌گویند نرخ چاقی در دنیا رو به افزایش است و باید خودروهایی با امنیت بیشتر برای این گروه طراحی شود. استفاده از ماکت‌هایی با ابعاد گوناگون برای بررسی میزان آسیب دیدگی افرادی با شاخص توده بدنی متفاوت در تصادف، می‌تواند طراحی این خودروها را ساده‌تر کند.
53273
نظر شما