به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، مرحوم آیت الله امینی(ره) خاطره ای از سختی ها و مشکلات طلاب اصفهان در دهه ۲۰ شمسی نقل کرده اند که بسیار قابل تأمل است.
بنابر روایت حوزه، خاطره آیت‌الله امینی از قناعت طلاب اصفهان :
اکثر طلاب در آن زمان از جهت معیشت در مضیقه بودند، اما قانع بودند و آبرومند زندگی می‌کردند.
«ویژگی قناعت و زهد بر طلاب و اساتید حاکم بود» زهد یک ارزش محسوب می شد، به همین جهت مشکلات قابل تحمل بود.
بسیار اتفاق می افتاد که غسل بر طلبهای واجب می شد ولی پول حمام نداشت، ناچار می شد در وقت خلوتی در حوض مدرسه و با آب سرد غسل کند.
طلاب قدرت خرید کتابهای درسی را نداشتند. کتابخانههای مجهزی هم در مدارس وجود نداشت؛ گاهی حتی پول خرید نفت برای چراغ روشنایی نداشتند، ناچار برای مطالعه به حجره‌ی دوستانشان می رفتند.
گاه اتفاق می افتاد که در هوای سرد زمستان ذغال و خاکه‌ذغال برای گرم کردن کرسی نداشتند و به جای آن به‌وسیله‌ی پریموس نفتی کرسی را گرم می‌کردند.
گاه اتفاق می افتاد یک شبانه‌روز و احیاناً دو شبانه روز بدون غذا بودند و با صرف مقدار مختصری آجیل یا میوه یا سبزی ارتزاق می‌کردند، ولی گرسنگی خود را حتی با دوستانشان در میان نمی‌گذاشتند.
برای رفتن به وطن و دیدار خویشان و حمل آذوقه کرایه‌ی ماشین نداشتند و غالباً پیاده می‌رفتند!
اکثر طلاب نجف آبادی و سده ای و دیگر بلاد نزدیک، این فاصله را پیاده طی می‌کردند و در برگشتن چون بار داشتند به‌وسیله‌ی الاغ برمی‌گشتند.
فاصله‌ی اصفهان تا نجف‌آباد در حدود ۲۴ کیلومتر است. این فاصله را به اتفاق دوستان پیاده طی می‌کردیم!
شب پنجشنبه حرکت می‌کردیم، نزدیک اذان صبح به نجف‌آباد میرسیدیم. در مراجعت عصر جمعه حرکت می‌کردیم تا روز شنبه به درسمان برسیم.
حرکت پیاده و دسته‌جمعی نیز خالی از لطف و زیبایی نبود.
منبع: کتاب خاطرات آیت الله ابراهیم امینی، نشر مرکز اسناد انقلاب اسلامی
نظر شما