در ستایش صداقت، در تعظیم پاسخگویی/ قضاوت‌ها نسبت به ظریف منصفانه نبود

به گزارش خبرآنلاین خداداد وطندوست در یادداشتی نوشت:

در آن سرست بزرگی که نیست فکر بزرگی
در آن دل است تماشا که نیست راه تماشا

در فضای ملتهب و شبهه آفرین ناشی از استعفای دکتر ظریف، مکتوبی صریح که صراحتش نیش دار و مواخذه گر (و شاید هم در مواردی ناخواسته 'متهم کننده') بود را از طریق دوست مشترکی برای ایشان روانه کردم. 

مطلع مکتوبم این بود:
"بی تردید نام شما در فهرست نخبگان متعهد و مسئولیت پذیر ایران ثبت شده است. شما در زمانهای سخت و زمانه های دشوار، پیراهن عافیت طلبی را از تن کندید و برای مصالح این آب و خاک خود را آماج تیرهای دشنام و شماتت قرار دادید. کاری که شما در دو ماه اخیر کردید کارستان بود و نتیجه و ثمره اش را هر هموطن منصفی که در اکنون زندگی میکند و هم نسلهای آینده، تمجید و تحسین خواهند کرد. اما خواهشی دارم: کاری نکنید که به مثابه "حبطت اعمالهم"، زحمات بی شائبه و رنجهای بی منت شما رنگ چشمداشت - ولو در حد توقع تعظیم و تحسین ظاهری- بگیرد."

و با این دو جمله پایان داده بودم که:
"شما برای بازآفرینی امید وارد میدان شدید. پس خود آغازگر پایان آن نشوید."

تنها چند ساعت بعد از این پیام، پاسخی از دوستم دریافت کردم که در واقع جوابیه دکتر ظریف بود. جوابیه ای در کمال احترام و با نهایت تواضع و با ادبیاتی مستدل. 

فارغ از محتوای پاسخ، به عنوان یک شهروند عادی چسبیده به این آب و خاک که ریشه ای جز این خاک ندارم و آینده ای جز ایران برای خودم و فرزندانم تصور نمیکنم، با مشاهده جوابیه دکتر ظریف، نسبت به آینده این سرزمین امیدوارتر از قبل شدم.
چرا؟
اینکه فردی در جایگاه دکتر ظریف خود را موظف به جواب دادن مستدل - و نه توجیه و تعارف- به یک شهروند ناشناس میداند خود نشانه ارتقای عیار و سنجه پاسخگویی مسئولانه حکمرانان به مردم و جامعه است. با مطالعه پاسخ ظریف، بخش عمده شبه هایم رفع شد و دانستم که بسیاری از داوریهای رسانه ای در مورد حرکت گلایه آمیز ظریف، منصفانه نبوده است. نیز برایم روشن شد که که تصمیمها و تدبیرهای نخبگان پیشرو ضرورتا نمیتواند همیشه منطبق با احساس و خواست عمومی باشد چراکه اقتضای کنش گری اثرگذار آنها در مواردی حیرت زده کردن عموم مردم خواهد بود اما امیدوار باشیم که این کنش گریهای غیرمنتظره با هدف خیر بزرگتری یعنی متوازن کردن و تعدیل مناسبات قدرت با نیت حراست از مصلحت و صلاح عامه باشد. 

 و البته کماکان بر این باورم که در هر شرایطی فردی مثل ظریف باید صبوری پیشه کند و این بیت حافظ را همواره با خود زمزمه کند که:
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری است رنجیدن.

و در خاتمه، این پند سعدی حکیم را به ظریف و همه کسانی که چون ظریف دغدغه ای جز "برای ایران" ندارند، یادآوری می کنم که:

تو آنگه شوی پیشِ مردم عزیز
که مر خویشتن را نگیری به چیز

بزرگی که خود را به خُردی شمرد
به دنیا و عقبی بزرگی ببُرد

از این خاکدان بنده‌ای پاک شد
که در پایِ کمتر کسی خاک شد.

خداداد وطندوست

311311