*حرف آخر را همین اول باید گفت. درباره کدام موضوع؟ درباره هر طایفه و رجل سیاسی که در فتنه 2 سال پیش غوطه خورد و دانسته، سواری داد، به خیال امارت و گندم ری! حرف آخر برای انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی را مردم ایران در قیام انقلابی نهم دی 88 زده اند؛ روزی که «فرقان» و «میزان» شناسایی مرد و نامرد، خادم و خائن، و دوست و دشمن برای همیشه خواهد بود. آن روز دست خدا از آستین ملت بیرون آمد و آیت الهی در آینه مردم ما جلوه کرد تا هر نارفیقی نتواند به نام ملت ایران سخن بگوید و در کام دشمن بریزد. به عنوان جمله معترضه و در پرانتز باید نوشت که در چنین بستر بحثی، پرسش از آمدن یا نیامدن مثلا اصلاح طلبان در انتخابات، به غایت مبتذل خواهد بود.
*ندای لبیک یا حسین(ع) که روز نهم دی ماه 1388- سه روز پس از ماجرای عاشورا- میدان امام حسین تا میدان آزادی را پر کرد، لبیک به خمینی و خامنه ای بود. تحلیل گران روزنامه نیویورک تایمز آن شکوه شعور را درست دیده بودند که نوشتند «این تظاهرات، بزرگ ترین اجتماع در تهران از زمان تشییع پیکر آیت الله خمینی در سال 1989 به این طرف است. بسیاری در غرب به خاطر تمرکز بیش از حد روی فعالیت اپوزیسیون، چشم را بر حقیقت بسته بودند. اکنون وجود یک اپوزیسیون در ایران محل تردید است». *آن روز « لعن علی عدوک یا حسین- خاتمی و کروبی و میرحسین» به درستی و به موازات شعار مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسرائیل طنین انداخته بود تا معلوم شود اگر جماعتی جاه طلب و دنیاپرست دست رد بر سینه دشمن نزدند و به قول شیمون پرز به نیابت از دشمنان به جنگ جمهوری اسلامی آمدند، نزد ملت منفورتر از دشمنان خواهند شد. دروغ بزرگ اصلاح طلبی این جماعت، همان روز مهر باطل خورد. آن روز، یوم الفصل و روز جدایی صف ها بود. بصیرت و بیداری از نهم دی یوم اللّهی ساخت تا صفین تکرار نشود و کار به حکمیت تحمیلی و غلبه جبهه شسکت خورده نفاق نیانجامد.
/17217
نظر شما