*محمود احمدینژاد رئیس‌جمهوری، در دیدار با اعضای ستادهای انتخاباتی‌اش بار دیگر با حمله به قوه قضائیه و قوه مقننه کوشید ضعف‌ها و کاستی‌های دولتی را انکار کند و دست به فرافکنی بزند.
*قانون اساسی و عرف سیاسی چنین می‌گوید که رئیس‌جمهوری نمی‌تواند برای بار سوم کاندیدای ریاست‌جمهوری شود. اما گویا وی اندیشه‌های دور و درازی برای انتخابات مجلس نهم و ریاست جمهوری یازدهم در سر می‌پروراند. فعالیت انتخاباتی اگر هم پذیرفته شده باشد، باید شفاف و به دور از متهم ساختن افراد یا قوای قضائیه و مقننه صورت پذیرد.
*اینکه رئیس‌جمهوری می‌گوید: «متاسفانه برخی بدون داشتن هیچ‌گونه اطلاعات جامع و کاملی به رئیس دولت توهین کرده و مدعی هستند که دیپلماسی فعالی نداریم ولی معتقدم آنان متوجه واقعیت‌ها نیستند.» از دیدگاه رئیس‌جمهوری نقد عملکرد دستگاه دیپلماسی دولت، توهین به رئیس‌جمهوری تلقی می‌شود و هیچ‌کس اطلاعات جامع و کاملی از وضع موجود ندارد به جز احمدینژاد! اینگونه سخن گفتن تنها فرافکنی و لاپوشانی ضعف‌ها و کاستی‌هایی است که دولت احمدینژاد با آن روبه‌رو است.
*موضع‌گیری صریح رئیس دولت در برابر قوه قضائیه یکی از مسائلی است که به نظر می‌رسد وقت و انرژی بسیاری از وی می‌گیرد. آیا بهتر نیست به جای پیش‌داوری اجازه داده شود تا قوه قضائیه که مستقل از قوه مجریه است به وظایف ذاتی‌اش عمل کند؟ مگر نه این است که براساس نص صریح قانون اساسی همه افراد و آحاد جامعه در برابر قانون یکسانند؟ دفاع بی‌چون و چرای رئیس قوه مجریه از همکاران نزدیکش آیا جز این است که وی از جایگاه خود برای حفظ آنان در برابر قانون هزینه می‌کند؟ چه ایرادی دارد که دست قوه قضائیه بازگذاشته شود و اگر احیانا اتهامی متوجه یکی از همکاران رئیس‌جمهوری شده است، در کمال شفافیت و صراحت به آن رسیدگی شود. مقاومت رئیس‌جمهوری در برابر قوه مقننه نیز داستانی است پر از آب چشم! نقض مکرر قوانین و عدم اجرا یا ابلاغ آنها فهرستی طولانی از کارنامه رئیس‌جمهوری را تشکیل می‌دهد. آیا بهتر نیست رئیس‌جمهوری به جای آنکه در ابهام و ایهام سخن بگوید، صریح و بی‌پرده نظر خود را اعلام کند و در آستانه انتخابات از انگ زدن بر این و آن قوه پرهیز نماید؟
/29217
نظر شما