ظهور دینداری جدید!/ نقدی بر سخنان رحیم پور ازغدی در یادداشت غلامرضا اطمینان

به گزارش «مبلغ» –دهم خرداد امسال (1402) آقای دولابی معاون آقای رییسی در امور روحانیت با ارائه ی آمار اظهار داشت که « باید خون گریست برای اوضاع دینی کشور، از 75 هزار مسجد، درب 50 هزار مسجد بسته است. »

همزمان با این اظهارات، آقای ازغدی در سخنانی که از تلویزیون پخش شد، اظهار داشت: « بعد از انقلاب دینداری در جامعه گسترش یافته است. »

اگر بسته شدن 50 هزار مسجد و خلوت شدن مابقی نشانه ی ضعف دینداری است ( که است )، سخنان آقای ازغدی به چه معناست؟
در سال‌های گذشته، بخشی از حاکمیت که هم بر منابع مالی کشور و هم بر رسانه های رسمی تسلّط کامل و بلامنازع دارد، سعی در تبلیغ و گسترش تعریفی دیگر از « دینداری » دارد که ایمان و اخلاق و عبادت مانند نماز و روزه، لزوماً از شرایط این تعریف از دینداری نیست.
نه این که افراد مؤمن و متخلّق به اخلاق و نمازخوان در این نوع و تعریف از دینداری قرار نمی گیرند و شرکت نمی کنند، بلکه چنان که مشاهده می شود و واقعیّت نشان می دهد، لازمه ی قرار گرفتن در این نوع دینداری، ایمان و اخلاق و عبادت نیست.

افراد می توانند نسبت به همه ی این امور ذاتی دین، بی پروا و حتی بی اعتقاد باشند و در عین حال در آمار این نوع دینداری قرار گیرند.

این نوع دینداری چیست؟ این نوع دینداری عبارت است از شرکت در آیین ها و مراسمِ نمایشیِ میدانی و خیابانی به هر انگیزه و نیّت و فقط به منظور تشکیل اجتماعات پرتعداد و چشمگیر و آماری، مانند: شیرخوارگان علی اصغر، تشییع جنازه های چندصدهزارنفری، راهپیمایی اربعین ( که این مورد قبلاً هم سابقه داشته امّا با رعایت بسیاری از ملاحظاتی که امروز دیگر لازم نیست )، راهپیمایی کیلومتری غدیر، و به تازگی جماعت امام رضایی ها که قطعاً در آینده در شهرهای مختلف گسترش خواهد یافت. ( قابل ذکر است که تنها آیین ذاتی و مورد سفارش دین، آیین حج و نمازهای جمعه و جماعت است و بس، آن هم فقط به نیّت قرب الهی و نه هر انگیزه و نیت دیگری. )

به شهادت بسیاری از افرادی که در چنین مراسم و آیین هایی شرکت می کنند، بسیاری و به ضرس قاطع، اکثریّت شرکت کنندگان در این گونه مراسم نه لزوماً خود را موظّف به پایبندی به ایمان و اخلاق می دانند و نه عبادت. نوع رفتار آنان مثلاً در هنگام پذیرایی در این گونه مراسمات، مؤیّد این حقیقت است.

نتیجه این که اگر ایمان و اخلاق و نماز و روزه را از شروط و لوازم دینداری حذف کنیم و فقط شرکت در این مراسم و آیین های میدانی را دلیل بر دینداری بدانیم، با وجود تعطیلی مساجد، نظر آقای ازغدی در رابطه با گسترش دینداری را می توان قدری منطبق با واقعیت دانست.