به گزارش خبرآنلاین، این بازیگر که با محدودیت‌هایی در زمینه پخش صدا و تصویرش در تبلیغات تلویزیونی «اینجا بدون من» مواجه است، در پاسخ به سئوال خبرآنلاین مبنی براینکه دلیل اعمال چنین فشاری را روی بازیگری که هنرمندی او در سینمای ایران تثبیت شده است، چه چیزی می‌داند، گفت: «دوست ندارم چندان در مورد مشکلات و محدودیت‌ها صحبت کنم، چون من قانونگذار نیستم و نمی‌توانم چیزی را تعیین کنم. من مجری موقعیتی هستم که در آن قرار گرفته‌ام. اینکه روزی اجازه می‌دهند اسم ما جایی باشد و روز دیگری اجازه نمی‌دهند؛ اینکه بخشی از این مملکت می‌تواند تصاویر من را نمایش دهد و بخش دیگر نمی‌تواند خیلی به من مربوط نمی‌شود. مربوط به این همه تضادی است که در نمایش کار فرهنگی وجود دارد.»
او ادامه داد: «من فقط آدمی هستم که کار فرهنگی و هنری می‌کنم و همه ابزارم روح و روانم است و همه ارتباطم با روح و روان مخاطبانم است. وقتی چنین اتفاقات و محدودیت‌هایی پیش می‌آید من خیلی آزار نمی‌بینم چون نمی‌توانم فکر کنم نمی‌توانم مهربان باشم. نمی‌توانم فکر کنم که دلم نمی‌خواهد فیلم خوب بازی کنم. اگر کسی از این حضور استفاده کرد به نفع خودش است و اگر استفاده نکند به من ضربه نمی‌زند. مبنای کار من ساختن زیبایی‌ها و مهربانی‌ها و روابط صحیح انسانی است.»
معتمدآریا اظهار داشت: «من در این پنج شش ساله اخیر که فیلمی از کارهایم دیده نشده کار خودم را انجام دادم. فیلم و سریال بازی کرده‌ام، حالا برخی توانسته از محدودیت‌ها عبور کند و راه به نمایش ببرد و برخی نه. من برای خودم اندیشه دارم و معتقدم هنرمند باید براساس تفکر خود پیش برود. فردی که بی‌اندیشه وارد می‌شود خیلی زود هم از دور خارج می‌شود. اگر من بتوانم به کودکی که تازه وارد مدرسه شده با «کلاه قرمزی...» بیاموزم که به آنچه دارید ارزش بگذارید نه آنچه که دیگران دارند و به آنچه که هستید افتخار کنید نه آنچه که دیگران می‌خواهند باشی، مگر کار بدی است؟ مگر حرف بدی است؟»
او با اشاره به مقطعی که در فیلم‌‌های «عینک دودی» و «مسافران» بازی کرد، اظهار داشت: «در آن سال‌ها سینما با امروز خیلی فرق می‌کرد. آن سال‌ها سینما مدیریت داشت و افراد نمی‌توانسند خیلی هرز بروند. در آن زمان محدودیت خیلی بیشتر از الان بود، اما این محدودیت در مقابل بروز ابتذال و نمایش بی‌فرهنگی بود. در آن سال‌ها چندین سال بود که در سینما کار می‌کردم و فیلم‌هایی عالی کار کرده بودم. اولین باری که به من جایزه دادند برای فیلم «برهوت» بود که در آن نقش کوتاهی بازی کرده بودم.»
او ادامه داد: «زمانی که پرسیدم چرا برای این نقش به من جایزه می‌دهید، گفتند می‌خواستیم ببینیم تو آدم این سینما هستی یا نه. آدمی هستی که می‌خواهی در این سینما بمانی یا آمده‌ای که خودت را نمایش بدهی و بروی. در این فیلم به ما ثابت شد که تو می‌خواهی در این سینما بمانی و ما برای کسی که می‌خواهد در این سینما بماند ارزش قائل هستیم.»
این بازیگر گفت: «در آن زمان می‌توانستند با اولین فیلم به من جایزه دهند، اما شش هفت سال گذشت تا این اتفاق افتاد؛ در آن سال‌ها فیلمی چون «ریحانه» بازی کرده بودم که کار بسیار مطرحی در دوره خودش بود. من این کارها را در زمانی کردم که محدودیت در سینما خیلی زیاد بود و هر چیزی سر جای خودش بود. این طور نبود که دری باز باشد و هرکسی با هر فکر و خیال و ابتذالی واردش شود.»
این بازیگر در پاسخ به سئوال خبرآنلاین درباره تحلیل شرایط کنونی سینما و وجود فیلم‌هایی از فضاهای متفاوت که برخی متکی به مدیریت‌های دولتی و گروهی حاصل سینمای مستقل است، اظهار داشت: «من به اندازه‌گذاری و قانون اعتقاد زیادی دارم و به آن پایبند هستم. اگر قانونی وجود داشته باشد، کسانی که آن را رعایت نمی‌کنند نمی‌توانند وارد این قانونمندی شوند. من آدم قانونمندی هستم و به میزان کردن موقعیتی که در آن قرار دارم اعتقاد دارم.»
او اظهار داشت: «بنابراین نمی‌توانم بگویم الان در چه وضعیتی هستیم، زیرا امروز کفه ترازوی سینما خیلی برابر نیست و بالا و پایین زیادی در آن وجود دارد در صورتیکه اگر قانون و مدیریت و چارچوب درستی برای سینمای ایران وجود داشته باشد، طبیعی است کسانی که نمی‌توانند در این چارچوب جای بگیرند بیرون می‌ریزند و ما شاهد نگاهی صحیح و مشخص در سینما خواهیم شد. الان نگاه مشخصی در سینما وجود ندارد. رنجی که من در زمان حال می‌برم بابت محدودیتی که برای من وجود دارد نیست؛ رنج من از محدودیتی است که برای خیلی چیزها وجود ندارد.»
این بازیگر با اشاره به تجربه‌ای در «مدرسه موش‌ها» گفت: «به خاطر دارم وقتی در تلویزیون کار می‌کردیم برای کلمه کوچک «شکمو» که در «مدرسه موش‌ها» به کپل می‌گفتیم مدت‌ها متن ما را نگه داشتند و روی آن نوشتند «ولا تنابزو بلالقاب» به این مضمون که لقب دادن کار درستی نیست. این فقط برای شکمو گفتن به کپل بود که بعدها ثابت کردیم شکمو گفتن به او معنای مسخره کردن او نیست و خاصیت اوست و در نهایت پذیرفتند.»
او ادامه داد: «الان نه تنهاد در تلویزیون حتی در سینما هم گویش بسیار مبتذل و بسیار سطحی بین انسان‌ها به وجود آمده که این مرا رنج می‌دهد. اینکه به من بگویند روسری‌ات را جلو بکش رنجی به من نمی دهد. من از اینکه آدم‌ها در کار فرهنگی برای هم احترام قائل نیستند رنج می‌برم. اصلا برایم اهمیت ندارد که بگویند تو اجازه نداری فیلم بازی کنی. برای من این رنج‌آور است که در ازای آن چه فیلمی کار می‌شود. اینکه بگویند تو اجازه نداری این طور لباس بپوشی برای من ایرادی ندارد چون می‌گویم پذیرفته‌ام در این قانون اینچنین بپوشم، اما کی چطوری بعد از من لباس می‌پوشد بد است و اشکال دارد.»
57243
نظر شما