آنچه می توان بر آن تاکید داشت این پرسش است که آیا قرآن کتابی برای دنیا است یا برای آخرت؟ یا کتابی هم برای دنیا و هم برای آخرت؟ یا کتابی برای دنیا جهت وصول به آخرت؟
به نظر می رسد مفسران ما بیشتر تاکید را بر آخرت گذاشته اند و لذا بهره وری از آن را در دنیا به حد اقل رسانده اند.
اگر آیات قرآن بررسی شود عمدتا ناظر به این دنیاست:
قصه ها مربوط به این دنیاست
احکام مربوط به این دنیاست
تبشیر و انذار مربوط به این دنیاست
اخلاقیات قرآن برای این دنیاست
بیان قدرت خدا در آفرینش مربوط به این دنیاست
و تمثیل نعمات و مجازات اخروی هم برای انسانهای این دنیاست.
بنابراین آنچه در قرآن مربوط به آخرت است باید قرینه قطعی داشته باشد.
نظر شما