این کامبوج دوست داشتنی

سعید اکبری: بهترین روش برای کامبوج مقابل ایران دفاع بسته و ارایه یک بازی کاملا تدافعی بود. آنها می توانستند اتوبوس دفاعی مقابل دروازه خودی پارک کنند، در آن صورت قطعا گل های کمتری دریافت می‌کردند. در بازی عراق و هنگ کنگ که این اتفاق افتاد. تیم آسیای شرقی تمام روزنه ها را بسته بود و اگر گل به خودی نمی‌زد، عراق به احتمال زیاد نمی‌توانست دروازه این تیم را باز کند.

اگر کامبوج دفاعی بازی می‌کرد، کسی ایرادی نمی‌گرفت. سطح فوتبال آنها با ایران قابل قیاس نیست. درست مثل جام جهانی که خودمان مقابل اسپانیا کاملا تدافعی بودیم و می خواستیم از ضد حملات برای باز کردن دروازه حریف استفاده کنیم. کامبوج در بازی جمعه نشان داد نباید گاهی فوتبال را فدا کرد. اتفاقی که معمولا در فوتبال ایران و در لیگ خودمان رخ می‌دهد. اکثر تیم‌ها برای دفاع به زمین می‌روند و معمولا روی اتفاق نتایج بازی‌ها به دست می‌آید. آمار گل‌های زده و خورده هم مشخص است. به زبان ساده‌تر می‌توان گفت این آمار فاجعه بار است. مثلا تیم آلومینیوم اراک که تیم پنجم لیگ است، در 23 بازی تنها 22 گل زده است. آمار تراکتور هم همین است. فولاد 20 گل زده. شهر خودرو 21 گل به ثمر رسانده. از تیم هشتم به بعد، میانگین زیر یک گل در بازی هاست. در واقع فلسفه فوتبال ایران گل نخوردن شده، به همین دلیل نیازی به گل زدن نمی‌بینند. اکثر مربیان ترجیح می‌دهند نبازند تا مبادا برکنار شوند. این ایراد به فلسفه مدیریت فوتبال ایران هم وارد است. سرجمع این اتفاقات از چهره لیگ ما، یک چهره زشت ساخته است چون تیم‌ها حتی آنها که بالای جدول هستند، گاهی ترجیح می‌دهند فقط نبازند. کامبوج اما با وجود آنکه اختلاف فاحشی با فوتبال ایران داشت، ضد فوتبال بازی نکرد. دفاع اتوبوسی نچید و تلاش کرد تمام داشته‌هایش را در میانه میدان و خط حمله ارایه دهد. تفکری که شاید بد نباشد بعضی از مربیان و مدیران ما از آن پیروی کنند. این ارزش دارد. 

252 252