«هر کسی در این جهان به دلیلی در نهایت مدال می‌گیرد» این جمله مشهور «اوپرا وینفری» مجری توانمند و مشهور آمریکایی است که می‌توان آن را با دیدی خارج از گود، به مراسم اختتامیه جام باشگاه‌های جهان بسط داد؛ جایی که هر بازیکنِ سرخ‌پوش به دلیلی که چرائی آن بر همگان شیدا و هویدا نیست، مدالی طلایی رنگ به گردن آویخت و به خانه بازگشت.
برنده اصلی و قابل پیشبینی مراسم اهدای جام بدون هیچ شکی اما «روبرت لواندوفسکی» بود که جایزه اسپانسر مسابقات و همچنین توپ طلای این دوره از رقابت‌ها را به دست آورد. مهاجم بایرن مونیخ به خاطر دو گلی که مقابل الاهلی مصر به ثمر رساند و البته تاثیری که روی گل پیروزی‌بخش «بنجامین پاوارد» مقابل تیگرز در بازی فینال داشت، به این عناوین رسید. با این حال آیا او واقعا در طول هفته، بهترین بازیکن بایرن مونیخ در قطر بود؟ پاسخ واضح است: هم بله و هم خیر!!
گیج شدید؟ پس بگذارید توضیح دهم؛ «خیر» به این دلیل که هم‌تیمی او «جاشوا کیمیش» - که پس از «پیر آندره ژینیاک» از تیگرس به توپ برنز مسابقات رسید - بازیکنی کم‌نوسان‌تر و احتمالاً مهم‌تری در دو بازی بایرن برای رسیدن به ششمین قهرمانی فصل نشان داد! تحرک، سرعت و تعهد او در بازی تیمش به وضوح مشخص بود و در کل به خصوص در بازی فینال نسبت به لوا، موثرتر ظاهر شد. در نهایت اما نباید از ذکر این نکته مهم چشم‌پوشی کرد که مهاجم لهستانی به طرز فاحشی بهترین بازیکن حاضر در جام باشگاه‌های جهان به حساب می‌آمد و اگر او حتی میزانِ کمی از درخشش همیشگی خود را به نمایش بگذارد، هیچ‌کسی حتی کیمیش هم نمی‌تواند به کیفیت جهانی لواندوفسکی نزدیک شود. بنابراین «بله»؛ او قطعا باید برنده این جایزه میشد.
همین شرایط در خصوص کلیتِ تیم بایرن مونیخ هم صادق است؛ باواریایی‌ها در ورزشگاه «Education City» نتوانستند دقیقا آن فوتبال روان و چشم‌نواز خود را به تصویر بکشند اما با تمام این اوصاف همچنان بهترین تیم تورنمنت بودند. قبل از به صدا درآمدن سوت شروع مسابقات هم پیشبینی میشد که سرخ‌های شهر مونیخ به رکورد درخشان بارسلونا در سال 2009 برسند و یک شش‌گانه تاریخی را به نام خود ثبت کنند. آنها در سفر به دوحه، ترجیح دادند تا قدرت خود در جام باشگاه‌های جهان را حفظ کنند؛ با تاکتیکی هوشمندانه و قابل تقدیر. نه با یک حمله قهرمانانه بلکه به شکلی کاملاً تمرین شده. همین امر باعث شد سرخ‌پوشان در بازگشت به خانه، به همان اندازه که مورد تحسین قرار گرفتند، آماج تند انتقادات را نیز به جان بخرند. بایرن در جدال با «تیگرز» فقط آن چه وظیفه‌اش احساس می‌کرد را در زمین به اجرا گذاشت و در نهایت با ضربه والی مدافعش، یک بر صفر برنده شد تا با کمترین هیاهو و بدون برگزاری جشنی قابل توجه، سوار همواپیما شود و به آلمان بازگردد.
«تاریخ یک بار دیگر نوشته شد»، «لحظه‌ای خاص در فوتبال رقم خورد»، «صفحه‌ای از یک موفقیت عظیم دیگر در کتاب قطور افتخارات بایرن قرار گرفت»؛ همه اینها درست است ولی مسابقات همچنان ادامه دارند و شاگردان «هانس دیتر فلیک» باید در ادامه روزهای برفی آلمان به مصاف رقبای خود بروند؛ تشنه پیروزی بمانند و نشان دهند که برای کسب نهمین قهرمانی پیاپی در بوندسلیگا دندان تیز کرده‌اند. این در حالی‌ست که باواریایی‌ها همانند بسیاری از قدرت‌های اروپا، در حد و اندازه‌های فصل گذشته خود ظاهر نشده‌اند. آنها به خوبی می‌دانند که به همان دلیلی که در قطر قهرمان شدند، می‌توانند بوندسلیگا را هم به لطف قدرت نسبی و نه لزوما مطلقِ خود، فتح کنند. فلیک از زمان تکیه زدن به نیمکتِ مربیگری بایرن در نوامبر 2019، در تمامی مسابقات تنها چهار بار طعم تلخ شکست را چشیده اما عملکرد پرنوسان در زمستان باعث نگرانی مدیران باشگاه شده است. در واقع آنها نگران این هستند که افت بایرن در دور حذفی لیگ قهرمانان اروپا - جایی که قدرت رقیبان بیشتر است - باعث دردسر سرخ‌پوشان شود. از سوی دیگر برخی شرایط خارجی نیز در حال حاضر چندان باب میل به نظر نمی‌رسند؛ تیمی که مجبور شده با توجه به شرایط کرونایی، مدت زمان بیشتری را خارج از خانه بگذراند، مدام تحت فشار مراقبت‌های پزشکی باشد و حتی برای حضور در یک تورنمنت کوچک هم بیشتر از گذشته انرژی و زمان صرف کند.
دیگر حتی خوشبین‌ترین هواداران بایرن نیز می‌داند که ماشینِ مونیخی در این فصل همانند فصل پیش بی‌نقص عمل نمی‌کند. مشکل اینجاست که زمانی هم برای ترمیم وجود ندارد و نفرات جانشین نیز در حد و اندازه‌های بازیکنی همچون «فیلیپ کوتینیو» نیستند. سرمربی تیم، هرچقدر هم عجیب به نظر برسد، اما از عملکرد بازیکنانش آنطور که باید و شاید رضایت ندارد! عجیب‌تر اینکه حتی برخی از مدیران باشگاه نیز نسبت به او با وجود تمام افتخارات، خوشبین نیستند! در واقع آنها معتقدند که هانسی فردی شخص‌محور و لجباز است که توانایی دیدنِ تصویر بزرگ‌تر را ندارد! این خصوصیات وقتی مشکل‌زا می‌شود که سرمربی نشان داده به برخی از ستاره‌هایی که باشگاه برای آنها هزینه کرده، چندان اعتقاد ندارد و یا از آنها در پست‌های غیرتخصصی استفاده می‌کند. فلیک حتی معتقد است بعضی از نقل‌وانتقالات انجام شده توسط مدیر ورزشی تیم یعنی «حسن صالح حمیدزیچ»، در حد و اندازه‌های نامِ «بایرن مونیخ» نیستند.
در ماه‌های اخیر روابط بین رییس هیات مدیره، «کارل هاینتس رومنیگه» و عضو هیات مدیره باشگاه یعنی «اولی هوینس» چندان گرم نبوده اما کسانی که از گذشته اوضاع بایرن را پیگیری می‌کنند خوب می‌دانند که این اختلافات و نزاع‌های پشت پرده، همیشه در باشگاه وجود داشته و درست خواهد شد. آنچه در این بین مهم به نظر می‌رسد، اتفاق نظر آنها در خصوص لزوم تصمیم‌گیر درباره کادر فنی است! بله؛ سرمربی بایرن مجبور به نتیجه گرفتن است اما رضایت هواداران از این نتیجه‌گیری نیز بسیار اهمیت دارد. شاید به همین دلیل بود که فلیک در جام باشگاه‌های جهان، تا حدود زیادی از بازیکنان مد نظر مدیران باشگاه بهره برد و جالب اینکه به چیزی که می‌خواست رسید؛ اولاً موفق به ثبت شش‌گانه شد و دوماً با استفاده از چند بازیکنِ خاص، شاخه زیتون و صلح به سمت مدیران باشگاه دراز کرد. او در بازی روز دوشنبه با الاهلی، از ابتدا به روکا بازی داد و دو خرید جدید یعنی «اریک ماکسیم چوپو موتینگ» و «داگلاس کاستا» را همراه با «جمال موسیالا» 17 ساله در پانزده دقیقه پایانی مقابل «تیگرز» به جای نفرات ثابت خود یعنی «کینگزلی کومان»، «روبرت لواندوفسکی» و «لروی سانه» به زمین فرستاد. حرکت جسورانه‌ای که جواب هم داد.
اکنون همه خوشحال هستند و مشکلات پشت پرده و ایرادات ساختاری در روند تیم تاثیرگذار نخواهند بود؛ حداقل برای روزهای آتی! آن هم فقط تا پیش از شروع مرحله حذفی لیگ قهرمانان اروپا که سه‌شنبه هفته آینده برای بایرن در خانه لاتزیو آغاز می‌شود. جایی که نشان خواهد داد که آیا بایرنی که در بهترین فرم و شرایط خود قرار ندارد، هنوز به اندازه کافی خوب است یا خیر.
258 41
نظر شما