این کلمه یا ترکیب، از دو بخش با معانی کاملا مختلف تشکیل شده است، بخش اول آن کلمه «emergnecy»، اضطرار یا اورژانس است. قطعا این کلمه را در ترکیب با لغاتی دیگر مثل بیمار، بیمارستان، پلیس و ... بارها شنیده‌اید، کلمه‌ای که یک شرایط بحرانی را توضیف می‌کند، شرایطی که نیاز به یک اقدام فوری دارد. بخش دوم اما، کلمه‌ای علمی است، کلمه‌ای که به لطف ویژگی‌های خاص آن زندگی می‌کنیم و هر تغییری در آن شکل حیات را در کره‌زمین تغییر می‌دهد.
حالا به لطف تغییراتی که ما انسان‌ها در ده‌ها سال گذشته در اکوسیستم سیاره‌مان به وجود آورده‌ایم، «اقلیم» ما تغییر کرده است و در نتیجه آن اضطرار به اقلیم اضافه شده است تا با ترکیب این ۲ کلمه با هم، یک ترکیب، یک معنای جدید، خلق شود؛ «شرایط اضطرار اقلیمی»
آکسفورد این ترکیب را به این شکل ترجمه می‌کند: «شرایطی که نیاز به اقدام فوری دارد تا تغییر اقلیم کاهش پیدا کرده و یا متوقف شود و جلوی آسیب‌های زیست‌محیطی بالقوه و برگشت‌ناپذیر آن گرفته شود.»
اطلاعات این فرهنگ لغت نشان می‌دهد که استفاده از این ترکیب در سال گذشته بیش از ۱۰ درصد افزایش پیدا کرده است. در حالی که تا چند سال پیش اصلا خبری از چنین کلمه‌ای در هیچ فرهنگ لغتی نبود و ترکیب اقلیم و اضطرار، هیچ معنای خاصی نداشت.
ماجرای خلق واژه‌ی «شرایط اضطرار اقلیمی» به اوایل قرن نوزدهم و انقلاب صنعتی برمی‌گردد، دوره‌ای که انسان برای راحت‌تر زندگی کردن، شروع به انتشار گازهای گلخانه‌ای به داخل جو کرد. بعد از آن در اواخر قرن بیستم محققان متوجه شدند که انتشار این گازها در جو میزان نور خورشید بازتاب شده از سطح خشکی‌ها و اقیانوس‌های دنیا را کاهش داده و در نتیجه زمین را گرم می‌کند.
این یافته دانشمندان که اعلام آن با مشکلات فراوانی همراه بود، واژه‌های «تغییراقلیم» و «گرمایش جهانی» را ساخت، در همین میان مشخص شد که تغییراقلیم پیامدهای مرگباری برای آینده انسان و کره‌زمین دارد؛ از غرق شدن جزایر تا خشکسالی. سال به سال دانشمندان پیامدهای جدیدی از بحران پیدا کردند، اما هنوز هیچ خبری از ترکیب اضطرار و اقلیم نبود، چراکه دانشمندان امید داشتند که سیاستمداران با باور به یافته‌هایشان، سیاست‌هایشان را تغییر دهند و مانع گرم‌تر شدن زمین بشوند.
تا جایی که در سال ۱۹۹۲ سران کشورها در شهر ریو دو جانیرو برزیل دور هم جمع شدند و کنوانسیونی را برای مقابله با تغییراقلیم به وجود آوردند، از آن زمان به بعد ۲۴ بار سران کشورهای مختلف دور هم جمع شدند تا با هم برای نجات زمین به توافق برسند. معروف‌ترین این جلسات، جلسه شماره ۲۱ در پاریس است؛ زمانی که کشورها متعهد شدند تا میزان انتشار خود را به اندازه‌ای خاص کاهش دهند، توافقنامه‌ای که آمریکا از آن خارج شد در بسیاری از کشورها از جمله ایران تصویب نشد و به نوعی شکست خورد.
در همین مدت که سیاستمداران در اجرای اقداماتشان برای نجات زمین شکست خوردند، زمین سال به سال و روز به روز گرم‌تر شده است، گرمایشی که همچنان ادامه دارد و پیامدهای آن به شکل مرئی یا نامرئی در حال تاثیر گذاری است. شرایط آن قدر عجیب شده است که کودکان و نوجوانان نسبت به آینده زندگی خود در زمین ناامن هستند و گرتا تونبرگ‌ها مشغول فریاد زدن است.
حالا دیگر در لیوان امید انسان، چند قطره باقی نمانده است و برای توصیف حال امروزمان به واژه و معنای جدیدی نیازمندیم؛ «Climate emergencies»
۲۳۵۲۳۷
نظر شما