نوشتاری که در پی می آید یادمانی است از عالم و فقیه ربانی حاج سید علی آقا قاضی که به باور دوستداران و شاگردان و حتی منتقدان و معاندانش در سلوک و مجاهده خستگی ناپذیر وی بر سبیل حکمت اسلامی جای هیچ چون و چرایی نیست.این مقال قطعاتی است از سوانح و احوال و گفتارهای آقاقاضی (ره) که شاید باریکه راهی باشد بر قلمرو فراخ حیات آن بزرگوار و آشنایی بیشتری با مقامات سلوکی شاگردش آیت الله بهجت.
حاج سید علی آقا قاضی فرزند حاج سید حسین قاضی در سیزدهم ماه ذی الحجة الحرام سال 1282هـ.ق. در تبریز متولد شد ، مدتی در نزد پدر بزرگوار خود و میرزا موسی تبریزی و میرزا محمد علی قراچه داغی درس خواند. پدرش به علم تفسیر علاقه و رغبت خاص و ید طولایی داشته است، چنانکه سید علی آقا خودش تصریح کرده که تفسیر کشاف را خدمت پدرش خوانده است. همچنین ایشان ادبیات عربی و فارسی را پیش شاعر نامی و دانشمند معروف میرزا محمد تقی تبریزی معروف به «حجة الاسلام» و متخلص به « نیر» خوانده و از ایشان اشعار زیادی به فارسی و عربی نقل می کرد.
ایشان در سال 1308هـ.ق. در سن 26 سالگی به نجف اشرف مشرف شد و تا آخر عمر آن جا را موطن اصلی خویش قرار داد. آیت الله سید علی آقا قاضی از زمانی که وارد نجف اشرف شد، دیگر از آنجا به هیچ عنوان خارج نشد مگر یک بار برای زیارت مشهد مقدس حدود سال 1330هـ ق به ایران سفر کرد و بعد از زیارت به تهران بازگشت و مدت کوتاهی در شهرری در جوار شاه عبدالعظیم اقامت گزید.
ایشان در نجف نزد مرحوم فاضل شرابیانی، شیخ محمد حسن مامقانی، شیخ فتح الله شریعت، آخوند خراسانی، عارف کامل حاج امامقلی نخجوانی و حاجی میرزا حسین خلیلی درس خواند و مخصوصاً از بهترین شاگردان این استاد اخیر به شمار می آمد که در خدمت وی تهذیب اخلاق را تحصیل کرد. بعد از آن که به نجف اشرف مشرف شدند، نزد آیت الله شیخ محمد بهاری و آیت الله سید احمد کربلایی معروف به واحد العین و به کسب مکارم اخلاقی و عرفانی پرداخت.
در 27 سالگی به درجه اجتهاد رسید. آقا سید هاشم حداد از شاگردان ایشان می گفت مرحوم آقا قاضی عالمی بود که از جهت فقاهت از منظر فهم روایت و حدیث از لحاظ تفسیر و علوم قرآنی و نیز از حیث ادبیات عرب و لغت و فصاحت بی نظیر بود، حتی از جهت تجوید و قرائت قرآن.
آیت الله خسروشاهی از علامه طباطبایی نقل می‌کردند که: کتابهای معقول را خواندم ولی وقتی خدمت سید علی آقا قاضی رسیدم فهمیدم که یک کلمه هم نفهمیدم! آیت الله قاضی طی سه دوره، اخلاق و عرفان اسلامی را تدریس کردند و در هر دوره شاگردانی پرورش دادند که هر کدام از بزرگان وادی عرفان و اخلاق محسوب می شوند نظیر آیت الله شیخ محمد تقی آملی(ره) آیت الله سید محمد حسین طباطبایی(ره)، آیت الله محمد تقی بهجت فومنی، آیت الله سید عباس کاشانی(حفظه الله) و آیت الله سید عبد الکریم کشمیری(ره) .
آیت الله قاضی همیشه نماز مغرب و عشاء را، در حرمین شرفین امام حسین علیه السلام و حضرت ابوالفضل علیه السلام به جا می آورد و قلباً اعتقاد داشت که: « آن چه را می خواستم، تماماً بدست آوردم و امام حسین علیه السلام در را به رویم گشود. ابن فارض یک قصیده تائیه برای استادش گفته؛ من هم یک قصیده تائیه برای امام حسین علیه السلام گفته ام نمره یک!"میرزا علی آقا قاضی پس از سالها تدریس معارف بلند اسلامی و تربیت شاگردان الهی، در روز دوشنبه چهارم ماه ربیع المولود سال 1366 مطابق هفتم بهمن ماه در نجف اشرف وفات کرد و در وادی‌السلام نزد پدر خود دفن شد.
مدت عمر شریف ایشان هشتاد و سه سال و دو ماه و بیست و یک روز بوده است. ایشان در سال های آخر عمر عطش و بی تابی، جسم و روحش را با هم می سوزاند و او مرتب آب می خواهد و می گوید: « در سینه ام آتش است ساکت نمی شود. »
نظر شما