می دانیدمهم ترین نگرانی بشر در آینده چیست؟

گرم شدن جهانی به معنای افزایش متوسط دمای سطح کره زمین است. از اواخر قرن هجدهم متوسط دمای هوا بین 0.4 تا 0.8 درجه افزایش یافته است. بسیاری از کارشناسان معتقدند اگر گرم شدن کره زمین با همین روند ادامه پیدا کند تا سال 2100 شاهد افزایش 1.4 تا 5.8 درجه‌ای متوسط دمای هوا خواهیم بود. از زمان انقلاب صنعتی تا کنون میزان تولید گازهای گل‌خانه‌ای مانند متان و دی‌اکسید کربن به ترتیب 36 درصد و 148 درصد افزایش یافته است. این میزان بیش از تولید بشر در طول 650 هزار سال گذشته است.
نگرانی دانشمندان این است که جوامع بشری و اکوسیستم نتواند به سرعت خود را با تغییرات شدید آب و هوایی در سال‌های آینده تطبیق بدهد. گرم شدن جهانی می‌تواند آسیب‌های بسیار زیادی به کشورهای سراسر جهان وارد کند که جبران آن با هزینه‌های سرسام آور روبه‌رو خواهد بود.

دلایل بروز تغییرات آب و هوایی
بسیاری از هواشناسان و دانشمندان علوم هوایی گرم شدن جهانی کره زمین را در طول سال‌های گذشته به دقت اندازه گیری کردند و در نهایت به این نتیجه رسیدند که مهم‌ترین عامل بروز این پدیده‌ها بشر و فعالیت‌های اوست.
انسان‌ها با افزایش میزان گازهای گل‌خانه‌ای با سرعت باورنکردنی باعث بروز فرآیندهای بسیار پیچیده‌ای شدند و با افزایش گازها و ذرات آلوده در سطح هوا عایقی بر روی اتمسفر کرده زمین کشیدند که منجر به افزایش دمای هوا شده است.

اثرات گرم شدن کره زمین
گرم شدن مداوم کره زمین می‌تواند آسیب‌های بسیار زیادی به همراه داشه باشد. این پدیده می‌تواند باعث آسیب رسیدن به گیاهان و حیواناتی شود که در اقیانوس‌ها زندگی می‌کنند. این پدیده ممکن است باعث تغییر الگوهای آب و هوایی، ایجاد طوفان‌ها، خشک‌سالی‌ها و افزایش تعداد فجایع طبیعی شود. در بخشی دیگر از قسمت‌های کره زمین افزایش بیماری‌های مسری و از بین رفتن محصولات کشاورزی نیز از اثرات این پدیده است.

تغییر مکان ساکنان زمین
در اثر این پدیده تغییرات بسیاری در محل زندگی بسیاری از انسان‌ها و حتی گیاهان به وجود خواهد آمد. بسیاری از گونه‌های طبیعی برای ادامه حیات به مشکل برمی‌خورند و ممکن است در معرض انقراض قرار بگیرند. به دلیل کوتاه شدن زمستان‌ها بسیاری از گل‌ها امکان شکوفا شدن نخواهند داشت و بسیاری از انسان‌ها مجبورند برای یافتن محل جدیدی برای زندگی دست به مهاجرت‌های اجباری بزنند.
تغییرات شدید آب و هوایی
شرایط بسیار دشوار و ویرانگر آب و هوایی بیش‌تر از قبل اتفاق خواهد افتاد.الگوهای بارش در تعداد زیادی از کشورهای جهان تغییر خواهد کرد و طوفان‌ها، گردبادها، خشک‌سالی‌ها به رویدادهای معمول تبدیل خواهند شد.

بالا آمدن سطح آب ها
ذوب شدن یخ‌های قطبی به واسطه افزایش دما باعث افزایش سطح آب اقیانوس‌ها خواهد شد. به این ترتیب برخی از خشکی‌های جهان به زیر آب خواهند رفت و از سوی دیگر آب دریا وارد منابع آب تازه و آشامیدنی جهان خواهد شد. این موضوع انسان‌ها را برای تامین آب آشامیدنی‌های خود در آینده با بحران‌های جدیدی روبه رو خواهد کرد.

خطرات برای سلامت انسان‌ها
بیماری‌های استوایی مانند مالاریا و تب دانگو شیوع زیادی پیدا خواهند کرد. موج‌های طولانی گرما تعداد مرگ و میرها و دوره بیماری‌ها را افزایش خواهد داد. طوفان‌ها و خشک‌سالی‌ها نیز میزان گرسنگی و سوء تغذیه را بسیار بیش از زمان فعلی خواهد کرد.

برای پیشگیری چه کار می‌توان کرد؟
برای کم کردن اثرات تغییرات آب و هوایی پیشنهادهای زیادی توسط دانشمندان مطرح شده است که مهم‌ترین آن‌ها محدود کردن انتشار گازهای گل‌خانه‌ای مانند دی‌اکسید کربن در جو زمین است و دومین راه حل تصفیه هوا و کاهش میزان گازهای گل‌خانه‌ای جهان است. جایگزین سوخت‌های فسیلی با منابع دیگر انرژی می‌تواند از بهترین روش‌ها برای مبارزه با این بحران باشد که از جمله آن‌ها می‌‌توان به نور خورشید، انرژی باد، انرژی هسته‌ای و جریان‌های شدید زیر اقیانوس‌ها اشاره کرد. برخی دیگر از دانشمندان نیز توصیه کرده‌اند گازهای گل‌خانه‌ای تولید شده توسط کارخانه‌ها به داخل اقیانوس‌ها پمپ شود. اقیانوس‌ها می‌توانند به خوبی وظیفه تصفیه گازهای گل‌خانه‌ای را به عهده بگیرند، اگرچه که این کار هنوز به تایید دانشمندان نرسیده است.
در همین حال توافقات بین‌المللی برای کاهش تولید گازهای گل‌خانه‌ای نیز بسیار مورد توجه است. 38 کشور صنعتی جهان در طی قطع‌نامه‌هایی قول داده‌اند میزان تولید گازهای گل‌‌خانه‌ای خود را محدود کنند. این تغییرات قرار است در بین سال‌هایی 2008 تا 2012 عمی شود. بر این اساس قرار است این 38 کشور میزان انتشار این گازها را به 95 درصد تولید خود در سال 1990 برسانند.

نشست کپنهاگ
اتحایه اروپا در نشست کپنهاگ به این مسئله رای داد که توافق‌نامه سال 1990 را مبنی بر کاهش 20 درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال 2020 تمدید کند. این کار با هدف جایگزین کردن معاهده 1997 کیوتو در مورد تغییرات آب‌وهوایی بود تا تعهد کشورهای در حال توسعه و همچنین آمریکا را که معاهده کیوتو را نپذیرفته بودند، به همراه داشته باشد.
بر این اساس قرار است کشورهای صنعتی جهان تا سال 2020، انتشار گازهای گلخانه‌ای را به میزان 11 تا 22 درصد کاهش دهند. معین شد آمریکا تا سال 2012 مبلغی معادل با 30 میلیارد دلار برای کمک به کشورهای در حال توسعه اختصاص دهد. دیگر کشورهای توسعه یافته نیز ملزم شده‌اند تا سال 2020 سالانه رقم 100 میلیارد دلار را برای کمک به این کشورها اختصاص دهند. از اهداف معین شده در این نشست این است که افزایش دمای کره زمین به کم‌تر از 2 درجه سانتی‌گراد در طول‌ دهه‌های آینده محدود شود که عده‌ای آن را دور از دسترس می‌دانند.