با مطرح شدن احتمال حضور میرحسین موسوی در عرصه انتخابات، کنش‌ها و واکنش‌های بسیاری در میان اقشار، گروهها و جریانهای مختلف اجتماعی - سیاسی مشاهده می شود. در قاعده و میانه هرم اجتماعی، بارقه امیدی دیگر دمیده شد و بسیاری از مردم و نخبگان فرهنگی، اجتماعی و سیاسی کشور را به وجد و نشاط آورد و بسترساز بسیاری از حرکتهای خودجوش فردی و گروهی شد. در جامعه سیاسی نیز، این «احتمال» بسیاری را به خود مشغول کرد. برخی، سراسیمه به تکذیب این احتمال پرداختند؛ بعضی، اساسا از انعکاس چنین خبری واهمه کردند؛ عده‌ای دیگر، به رسم همیشگی خود به تخریب این حرکت و انگیزه‌ها و انگیخته‌های نهفته در متن و بطن آن پرداختند؛ برخی، از دریچه‌های گوناگون به چک کردن میزان جدی بودن این احتمال پرداختند؛ بعضی، اعلام حمایت خود از ایشان را به گونه‌ای به گوش رساندند؛ بعضی نیز، التماس‌کنان و یا تهدیدکنندگان خواهان خاتمه این حرکت شدند. به نظر من، سه خصیصه بارز این حرکت، تأثیر بسزایی در گسترش دامنه و عمق این سرگشتگی و گم‌گشتگی سیاسی داشت. نخست، شدت فراگیری این حرکت بود. این شدت فراگیری به اندازه‌ای بود که، تنها پس از گذشت چند روز از طرح مجدد این موضوع، بسیاری را به خود متوجه کرد و کنش‌ها و واکنش‌های بسیاری را موجب شد. دوم، اجتماع سریع و خودجوش شخصیت‌ها و نخبگان مستقل و مقبول (که با هیچ چسب و برچسبی نمی‌توان آنها را رهروان طریق سیاست و قدرت مرسوم در جامعه معرفی کرد) جامعه پیرامون این حرکت بود. و سوم، سکوت معنادار جناب میرحسین موسوی در مقابل این جریان بود.
با این تحلیل می‌خواهم بگویم که امروز با این حرکت استراتژیک، بسیاری از جریانهای سیاسی در شرایط «فقدان تصمیم و تدبیر» قرار گرفته‌اند. از یک سو، کاملا واقفند که با جدی شدن این حرکت، تمامی بازی‌های دیگر همچون بازی دومینو، یکی بعد از دیگری فرو خواهند ریخت. از جانب دیگر، می‌دانند که مخالفت علنی با آن نیز هزینه گزافی را در پی خواهد داشت. بنابراین، تنها دریچه نیمه‌گشوده به روی خود را ناهموار کردن مسیر این حرکت می‌دانند.
نتایج بسیاری از تحقیقات میدانی دیگر، به وضوح و صراحت گویای این واقعیت هستند که در صورت حضور جناب موسوی، در انتخابات بسیاری از کاندیداهای احتمالی به نفع ایشان کناره گیری خواهند کرد. بنابراین، زمانی ما می‌توانیم از داده‌ها و نتایج این دسته از تحقیقات میدانی بهره‌ای علمی و عینی ببریم که آنان را در کنار همدیگر مورد مداقه و تدقیق قرار دهیم. من و همفکرانم بیش از آنکه حامی یک فرد باشیم، از یک ایده و رویکرد حمایت می‌کنیم؛ ایده‌ای که ناظر بر آینده این مرز و بوم و معطوف به منافع و مصالح و امنیت ملی آن است. ما بر این اعتقادیم که تنها با حضور شخصیت‌هایی نظیر میرحسین موسوی در عرصه سیاست و قدرت فردای بعد از انتخابات است که می‌توانیم از رشد فزاینده و تصاعدی این نگرش (عدم تمایز میان کاندیداها) ممانعت به عمل آوریم.
در آستانه انتخابات ریاست جمهوری گذشته(سال84) فضا بگونه ای بود که چنانچه جناب مهندس میرحسین موسوی احساس می کرد که با حضور در صحنه انتخابات و پیروزی در این تسابق ملی می‌تواند منزلت و شأن و اقتدار یک «رییس جمهور» (در چارچوب همین قانون اساسی فعلی) را داشته باشد، تردیدی در این «حضور» نمی کرد.
نظر شما