بدترین ادعایی که در ستون دیروز نگفتم و همین‌جور در گلویم مانده: این‌که محمدرضا درویشی، سازنده موسیقی متن «وقتی همه خوابیم»، در جلسه مطبوعاتی دیروز فیلم، در پاسخ پرسشی در این باره گفت موسیقی‌ای که ساخته تقلیدی از موسیقی نینو روتا و کارمینه کوپولا برای «پدرخوانده» نیست. طرف فکر کرده ما...
بامزه‌ترین ادعایی که در ستون دیروز نگفتم و همین‌جور در گلویم مانده: این‌که تهمینه میلانی در جلسه مطبوعاتی دیروز فیلمش گفت بچه‌پر‌روی مزاحم نصیحت کن فیلم «سوپراستار» را بر اساس «شازده کوچولو»ی آنتوان دو سنت اگزوپری خلق کرده!
بزرگ‌ترین غافل‌گیری روز سوم: بازی پرویز پرستویی در «بیست» که با وجود این‌که یکی از همان نقش‌های آشنای همیشگی‌اش به حساب می‌آمد، همان شخصیت مرد تلخ میان‌سالی که با مشکلات احساسی رو‌به‌روست، باز خوب بود و در مواردی تأثیر می‌گذاشت.
آخرین دل‌خوشی که به نتیجه دلخواه نرسید: از فیلم «بیست» عبدالرضا کاهانی قبل از جشنواره خیلی تعریف می‌کردند. قرار بود یک غافل‌گیری باشد که نبود. از این فیلم‌ها کم نداریم؛ یک ایده در حد یک داستان کوتاه که کمی کش می‌آید و با اجرایی نرم و ملایم همراه می‌شود. قرار نیست تأثیر زیادی بگذارد. همین که در مواردی حس تحسین تماشاگران جشنواره را بیدار کند، برای فیلم‌ساز بس است.
بزرگ‌ترین ضربه: بازی‌ها و فیلم‌نامه «بیست» از اجرای صحنه‌ها خیلی بهتر است؛ یک‌جور ساخت آماتوری خام. می‌شد ایده‌های کارگردان برای اجرای اغلب صحنه‌ها را خیلی زود دریافت. قطع‌ها نرم نبود. تمهیدها اغلب لو رفته بود. سلیقه‌های متوسط از این فیلم خوششان خواهد آمد.
بهترین بازگشت: علیرضا خمسه در «بیست» سعی کرده بود خامی صحنه‌ها را بگیرد. هرجا که حضور داشت، تمام سعی‌اش را به خرج داده بود که اجرای قابل قبولی داشته باشد.
و بالاخره عذرخواهی: از همه خوانندگان این ستون عذرخواهی می‌کنم. باید زودتر تمام کنم. برای سینمای مطبوعات، دیروز، زیادی کم‌حادثه بود. اغلب سئانس‌ها فیلم خارجی بودند و تنها فیلم ایرانی امروز فیلم بی‌آزار و محدود و کم‌سر‌و‌صدا و شاید زیادی معمولی «بیست» بود. برنامه‌ریزان جشنواره احتمالاً پیش خودشان فکر کرده بودند پس از آن روز طوفانی همراه با نمایش فیلم‌های بیضایی و میلانی، بهتر است کمی استراحت کنیم.
...و راستی یک عذرخواهی دیگر: حبیب ایل‌بیگی، مدیر روابط‌عمومی جشنواره مدام به ما توصیه می‌کرد که فیلم‌های خارجی جشنواره را از این‌ای که هست جدی‌تر بگیریم، و این‌که میان این فیلم‌ها آثار مطرح‌تری از سینمای کشورهای غیرانگلیسی‌زبان پیدا می‌شود و مسئولان بخش خارجی برای انتخاب این فیلم‌ها کلی زحمت کشیده‌اند. البته هنوز هم نمی‌شود روی بخش خارجی تکیه کرد اما حالا که بیشتر دقت می‌کنم، می‌بینم فیلم‌های قابل قبولی در این میان وجود داشته‌اند که جدی‌شان نمی‌گرفتیم. پس سطح توقعمان را پایین می‌آوریم. دیوید فینچر و دنی بویل و مارتین مک‌دانا و آندرو استانتون و میازاکی و پاتریس لوکونت نمی‌خواهیم. فردا و پس‌فردا می‌خواهم از این دو روز باقی‌مانده حداکثر استفاده را به عمل بیاورم چند تا فیلم خارجی ببینم. بعد می‌نشینم به این امید که شاید در جشنواره سال آینده بتوانیم تازه‌ترین آثار سه استاد بزرگ، کوئنتین تارانتینو و مایکل مان و مارتین اسکورسیزی را که نمایششان برای 2009 برنامه‌ریزی شده، روی پرده سینما فلسطین ببینیم...
]صدایی نگران از بیرون[ امیر، بیدار شو... بیدار شو... داری پرت‌وپلا می‌گی...
گفتم که بعد از سه روز اول جشنواره، خسته شده‌ایم و احتیاج به خواب داریم.
نظر شما