در بخشی از این یادداشت آمده است:
*آغاز اولین روزهای کاری سال جدید با انتشار مصاحبه هاشمی رفسنجانی با یکی از نشریات کشور که ظاهراً در پایان سال گذشته «با نگاهی به آینده» به قصد نقد و ارزیابی سیاست خارجی و «نوع نگاه بهینه نظام [کشور] به جامعه بین المللی» انجام گرفته است، نمی تواند رخداد میمون و مبارکی به حساب آید.
*آقای رفسنجانی که آشکار در این مصاحبه به نقد مواضع کشور در حوزه روابط خارجی، خاصه در مورد آمریکا دست می زند، نمی تواند از این غافل باشد که با این مصاحبه در منازعه کنونی در چه صحنه و به نفع کدام یک از طرف های این منازعه بازی می کند. در وضعیتی که پایداری و مقاومت همدلانه مردم حول نظام در برابر موج گسترده و همه جانبه اقدامات خصمانه جدید و فشارهای تجاوزکارانه آمریکا عمده ترین، اگر نگوییم تنها، سلاح راهبردی و تعیین کننده کشور در مبارزه کنونی است، بدیهی است که این مصاحبه تا این حد با استقبال و خوشایند محافل سیاسی و رسانه ای ضدانقلاب و استکبار مواجه شده و آن را به معنای آشکار شدن تاثیر تحریم ها و بروز شکاف در میان سیاسیون بر سر درستی مقاومت و پایداری بر مواضع هسته ای کشور قلمداد کنند.
*اما آقای رفسنجانی، خواسته یا ناخواسته، فراتر از تشکیک در این صحنه به نفع خصم عمل کرده است زیرا صراحتاً آنهم با ارجاعاتی مسئله دار به حضرت امام(ره) این سیاست ها را نادرست و غلط وانمود کرده و حتی بالاتر از این با تمسک به منابع متنی و تاریخی دین از جمله آیات و روایت نوع رابطه و مواضع کشور در برابر آمریکا را غیراسلامی می نمایاند.
*اما کارکرد سوء مصاحبه آقای رفسنجانی در مبارزه تاریخی موجود کشور با زورگویی ها و زیاده طلبی های استکباری آمریکا خاص تر و دقیق تر از فشار بر سلاح اصلی کشور در راهبرد مبارزاتی آن است. وی بطور مشخص با اظهارات خود بطور اجتناب ناپذیری ولو ناخواسته در جهت هدف یا خواستی عمل می کند که آمریکایی ها در طراحی موج تازه فشار و ارعاب بر علیه کشور بدنبال دست یابی به آن می باشند. حتی اگر به فرض محال فردی درگیر و آگاه نسبت به تحولات جهانی و مناقشات کنونی، خاصه وی نسبت به ماهیت اهداف و مقاصد آمریکا از برپایی این دور تازه از ستیز و فشار بر جمهوری اسلامی ایران به طرق مختلف از جمله تحریم های گسترده غفلت داشته باشد، مقامات آمریکایی در سطوح مختلف، از ریاست جمهوری تا وزیر خارجه و یا وزیر دفاع و حتی وزرای اقتصادی این کشور، با اظهارات و موضع گیری های صریح و بی ابهام خود جایی برای غفلت در این زمینه باقی نگذاشته اند.
*آقای رفسنجانی نمی تواند از این آگاه نباشد که با نقد سیاست عدم مذاکره جمهوری اسلامی ایران و رد درستی نفی رابطه انقلاب اسلامی با آمریکا در این مقطع زمانی، نظراً و عملاً مردم و نظام کشور را دقیقاً در جهت تحقق خواست آمریکا، یعنی نشستن به دور میز مذاکره و برقراری رابطه با این قدرت سلطه طلب تحت فشار قرار می دهد.
*انتشار این مصاحبه با توجه به مضمون انتقادی و اثرش بر مبارزه کنونی مردم و نظام با طرح ها و اقدامات خصمانه آمریکا، با توجه به جایگاه و نقش آقای رفسنجانی در عرصه سیاسی می تواند پیش درآمد یا نشانه ای دال بر تشویق به افزایش و تشدید فشارهای داخلی بر سیاست های کشوردر این زمینه از طریق موضع گیری ها و طرح انتقادات مشابه از سوی دیگر معارضین و منتقدین باشد؛ علی رغم زاویه گیری مداوم آقای رفسنجانی، دلالت های این رخداد بایستی تحولی خطیر در روند دگردیسی های سیاسی وی تلقی گردد زیرا این کارکرد و اثر نمی تواند در چارچوب منازعه با آقای احمدی نژاد فهم گردد، بلکه موضع کشور در مبارزه حیاتی موجود با آمریکا را تحت فشار قرار می دهد.
*اما بعلاوه این معنا و کارکرد موضعی یا موقعیتی، نکته تازه دیگر، تلاش برای مستندسازی و عرضه استدلال های سیاسی- عقیدتی به نفع این دیدگاه هاست. تا پیش از این آقای رفسنجانی هیچگاه بدین صراحت از لزوم و درستی مذاکره و رابطه جمهوری اسلامی ایران با آمریکا سخن نگفته بود؛ اما آنچه براستی کاملا تازه است، این صراحت نیست، بلکه تلاش وی برای توجیه نظری این دیدگاه بر پایه منابع دینی پایه و همچنین ارجاع به نظرات حضرت امام (قده) می باشد. این موضوعی است که ضرورت پرداخت به آن انکارشدنی نیست، اما مجالی خاص خود می طلبد.
/27217
نظر شما