برنامه بعدازخبر به طنز اهمیت ویژه ای می داد تا شب ها که مردم از کار روزانه نظاره گر صفحه تلویزیون بودند لبخند را بر لبان آنان جاری سازد و انصافا در این کار موفق هم بود.
فضای آن زمان صداوسیما از فضای امروز بسته تر و خیلی تابوها نشکستنی تر از امروز بود.
محمود شهریاری اما از آن مجری های تابو شکن بود که با اجراهایی متفاوت در آن سال ها درخشش خود را آغاز کرد.
در انتهای یکی از برنامه های «بعد از خبر» وقتی جواد آتش افروز خیلی جدی و رسمی و اتو کشیده به محمود شهریاری گفت «اگر شما صحبت خاصی ندارید تا با بینندگان برنامه خداحافظی کنیم» محمود شهریاری دست به حرکت جالبی زد که در آن زمان و در آن فضا هیچ مجری انجام نداده بود.
او در پاسخ به آتش افروز گفت:«نه حرف خاصی ندارم فقط دوست دارم این گلدان کوچک آویزان را بچرخانم» و گلدان را چرخاند و خندید و خداحافظی کرد.
شاید نسل امروز خیلی این کار را تابو شکنی ندانند اما در آن سال ها این کار برای خودش تابویی بود!
روزگار چرخید و چرخید محمود شهریاری هم درخشید و به یکی از معروف ترین مجری های تلویزیون تبدیل شد.
کاروبارش هم سکه شد. صفِ سازمان های بزرگ دولتی برای اجرای او در مراسم های مختلفشان چنان می شد که آنها برنامه شان را با وقت محمود شهریاری تنظیم می کردند.
بعدها اما روزگار به کام و گام محمود پیش نرفت و اتفاقات حاشیه ای برای شهریاری روی داد که او به مسیر دیگری رفت.
دیروز ویدیوی جدیدی از محمود شهریاری دیدم که در یک رستوران با حرکاتی خاص در حال بازخوانی ترانه یکی از خوانندگان قدیمی بود.
نه این که این کار بدی باشد اما درجه اعتبار و هنر محمود شهریاری فراتر از این حرف هاست.
نسل ما از محمود شهریاری خاطره های شیرین بسیاری دارد. او زمانی یکی از معروف ترین چهره های ایران بود.
حد و شان او آواز خواندن و حرکات ریتمیک در رستوران های تهران نیست.
کاش محمود شهریاری -با وجود همه تنگناهایی که می گوید برایش ایجاد شده- قدر خاطراتی که برای مردم ساخته را بداند.
برایش نسخه نمی پیچم اما حتما محمود شهریاری می تواند کارهایی بهتر از بازخوانی آهنگ های قدیمی در رستوران های تهران و اطراف آن برای خودش دست و پا کند.
نظر شما