موذنی متولد تهران در سال ۱۳۳۷ است. لیسانس ادبیات نمایشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دارد و از جمله نویسندگانی است که کار نوشتن را به شکل حرفه‌ای دنبال می‌کند. موذنی در عرصه داستان کوتاه، رمان، داستان بلند، نمایشنامه و فیلمنامه قلم می‌زند. در حوزه فیلم‌سازی نیز شش تله‌فیلم برای تلویزیون ساخته‌است و در سال‌های اخیر بیش از هر چیز به داستان‌نویسی به ویژه داستان کوتاه با تم اجتماعی و روانشناختی مشغول بوده است.
موذنی در بسیاری از داستان‌های کوتاه خود از جمله داستان‌های این مجموعه علاقه خود را به بررسی روانشناختی کاراکترهایش نشان داده است. او مانند یک سفال‌گر و پیش چشم مخاطبانش شخصیت‌ها را قوام و شکل می‌دهند و در نهایت مخاطب را دعوت به نوعی همذات پنداری با آنها می‌کند. در این شیوه خاص شخصیت داستان چنان با ظرافت و بر مبنای واقعیت‌های ملموس و قابل درک پیش روی مخاطب ترسیم و شکل می‌پذیرد که مخاطب با بخشی یا تمامی سرگذشت او حس همذات پنداری و احساس وجود تجربه مشترک دارد و همینم مسئله به نویسنده کمک می‌کند تا تیر تاثیرگذاری خود را در بهترین و شبیه‌ترین شکل ممکن به هدف بنشاند.
زبان روایی موذنی زبانی معمولا اول شخص و برآمده از بطن کاراکتر است و همین موضوع مخاطب را برای ارتباط و تاثیرپذیری بیشتر از داستان یاری می‌کند. طنازی‌های کلامی نویسنده و پرهیز او از استفاده از فضاسازی‌های خاص زبانی و اصرار او به بیان ساده و بی‌غل غش مهمترین دغدغه‌های فکری و حتی فلسفی و روانشناختی از او نویسنده‌ای با نوشتاری منحصر به فرد ساخته است که از کنار هیچ کدام از داستان‌های او را نمی‌توان ساده عبور کرد و البته که هر کدام از آنها نیز برای مخاطب خود حدیثی ناگفته و نغز دارد.
داستان‌های این مجموعه به دلیل تازگی و نگارش آنها در سال‌های اخیر و همزمان با ایام فراگیری ویروس کرونا نمایی از تازه‌ترین دلمشغولی و دریافت‌های فکری و فلسفی و اجتماعی نویسنده است. دریافت‌هایی که رهیافت او برای ایجاد ارتباط با مخاطب نو شده در عصر ارتباطات شبکه‌ای را از منظر داستان و واکاوی روابط و رفتارها و کنش‌های روزمره می‌جوید.
۵۷۵۷
نظر شما