من حدود سی سال پیشتر گفتگوی مفصلی با وی داشتم که چند ساعت طول کشید اما در پایان به دلایلی خواهش کرد تا زنده است از نشر آن - که تصویری بود - خودداری کنم و من بر این عهد تا امروز پایبند بوده‌ام؛ در آن زمان گاه گداری در منزل و جلسات ادبی به دیدارش می رفتم.
مرحوم ندوشن در قالب های مرسوم شعر و قصه و رمان کمتر می نوشت وبیشتر نکته های مانوس که برگرفته از ادبیات کلاسیک و تاریخ ایران بود ارایه می کرد.
درست بیاد دارم وقتی بعنوان دبیرهمایش جهانی عطار نیشابوری از اوخواستم مقاله ای ارایه ودر کنگره شرکت کند با شعف پذیرفت و ما با قطار عازم نیشابور شدیم در آن همایش استادان بزرگی مثل دکتر سید جعفر شهیدی ، دکتر نصرالله پورجوادی ،دکتر الهی قمشه ای ،دکتر عبدالکریم سروش و .. شرکت داشتند ؛ او آرزو کرد پس از فوت در نیشابور ودر جوار عطار دفن شود.
نقد و ارزیابی آثار فرهنگی و ادبی از دیگر علایق او بود که با روش و منشی شایسته ودر قالب کتاب و مقاله منتشر می شد اخرین بار از او خواستم در همایش همدلی اصحاب فرهنگ وهنر ایران وافغانستان که در فرهنگستان هنر بر پا می شد سخنرانی کند او با روی باز پذیرفت و از اشتراکات فرهنگی دوکشور و لزوم صیانت از خط و زبان فارسی سخن راند .
من به سهم خود ، درگذشت این شخصیت فرهنگی را به همسر فرهیخته ایشان سرکار دکتر شیرین بیانی واهالی علم و اندیشه ،تسلیت می گویم . امید دارم بزودی مصاحبه و مستند تصویری ایشان را آماده و ارایه کنم ؛خدایش رحمت کند.
نظر شما