فقط آن چهار ثانیه آخر

با این وجود، زمین همچنان می‌کوشد تا بهترین خدمات ممکن را بدون توقع و بدون گلایه ارایه دهد. درست مثل این الاغ نگون‌بخت ... نگاه کنید فقط به چهار ثانیه آخر که چگونه می‌کوشد بدون آنکه کسی متوجه ماجرا شود، دوباره به حرکت معمول و انجام وظایفش ادامه دهد و اصلاً برخلاف بسیاری از فوتبالیست‌ها به فکر تمارض و گول‌مالیدنِ داور هم نمی‌افتد!
بزرگترین نعمت ایران، زاگرس است؛ رویشگاهی که اگر نبود، بی‌شک چهل و پنج درصد آب شیرین وطن با چنین کیفیتی تولید نمی‌شد و خبری از روانِ همیشگی و پربرکتِ کارون، کرخه، زاینده‌رود، سفیدرود، گاماسیاب، کشکان، زهره، زرینه‌رود و ... نبود. با این وجود، حتی یک کانادایر برای مهار آتشِ افتاده بر جانش نمی‌خریم و همچنان یگان‌های اطفای حریق سازمانی از کمبود امکانات رنج می‌کشند. و زاگرس در مظلومیت کامل می‌سوزد ... ولی باز هم می‌بخشد و بدون توقع به خدمات خود مانند این الاغ مظلوم ادامه می‌دهد ...
دماوند، علم‌کوه، زردکوه، سبلان، کوه‌شاه، تفتان، اشترانکوه، بینالود، گنو، جوپار، شاهان‌کوه، کرکس‌کوه، هزار، بارز و ... در نزدیک‌ترین فاصله با آسمان ایران، مسوول تداوم برکت برای وطن هستند. آنها با تولید و پذیرایی از برف و یخ و منزلگاه دایمی یخچال‌ها، ادامه پنج‌هزارسال تمدن بشری را در این فلات مستقر بر کمربند خشک جهان امکان‌پذیر کرده‌اند. با این وجود، اینک آماج موج بی‌سابقه‌ای از کوهخواری به نام معدن‌کاوی شده و هر روز بخشی از پاره وجودشان می‌خراشد و به تاراج می‌رود ... اما آنها بدون چشمداشت همچنان به تاب‌آوری سرزمین مادری کمک کرده و می‌کوشند تا ذخیره آب مملکت را حفظ کنند، درست مثل قهرمان داستان ما ...
اما آنچه که گاه فراموش می‌کنیم، ظرفیت تحمل است! اگر همچنان بی‌توجه به خدمات بی‌چشمداشتِ الاغ، روزگار بگذرانیم، روزی خواهد مرد و ما را تنها خواهد گذاشت و آنگاه بدون یاور در زیر بار چنین مسوولیتی، خرد خواهیم شد ... فقط کافیه اندکی سکوت کنیم تا هم‌اکنون هم صدای خردشدنِ خویش را توسط ریزکی تاجدار به نام کرونا بشنویم.