عیدی مان کاش که وحدت باشد

وحدت هم بی تردید وحدت اجتماعی و اخلاق هم اخلاق اجتماعی است. پیامبر آمد تا افراد را صالح کند تا جامعه ای سالم بسازد. اگر او فقط به فرد توجه می کرد چرا اینقدر مخالف داشت. مخالفان اگر می دیدند پیامبر فقط به افرادکار دارد تا صالح شوند و سرشان به کار خودشان بند باشد اینهمه مخالف و دشمن نداشت.

پیامبر ما پیامبر وحدت بود و هست. ای کاش هدیه و عیدی ما در این روز  بزرگ وحدت باشد. مطلبی که بیش از هر زمان دیگر مورد نیاز جامعه ما است. اگر ما وحدت را از پیامبر یاد نمی گیریم دست کم از دشمنان او بیاموزیم. ببینید دشمنان آنها در باطلشان متحدند و ما درگیر مناقشات داخلی. نکند ما به قول حضرت علی اشباه الرجال شویم که فرمود آنها در باطل خودشان متحدند و شما در حق خودتان متفرق.

هم اکنون امریکا را ببینید که با همه مشکلات سیاسی، فکری، اقتصادی و اجتماعی چگونه در سیاست خارجی شان، از طرف دو حزب متخاصم، دست کم در مورد کشور ما وحدت کلمه دارند. وحدتشان یکی به این دلیل که منافع کشورشان در آن است که هر دو حزب بر آن اتفاق دارند و دوم اینکه می-بینند سیاستشان کارساز است و موافقانی در داخل کشور ما دارد که به شدت و به نفع آنان ایجاد دو دستگی و تفرقه کرده است.

ما اگر از امریکا یاد می گیریم چرا این وحدت را یاد نمی آموزیم، اما کارهای بدشان مثل مبارزات انتخاباتی که آبروی هم را بردند و تیشه به ریشه هم زدند را زود یاد می گیریم. دیدیم و  دیدید که در انتخابات گذشته کشور ما چگونه نامزدها تا توانستند به هم پریدند و اکنون خوشبختانه یا سوگمندانه اغلب شان بر سر کارند. نسبتهایی به هم دادند که نه اثبات شد و نه رد، اما ذهن همه را مشغول کرد.

الان هم اگر به نامزدهای احتمالی ریاست جمهوری آینده کشور بنگرید به جای ارائه برنامه برای حل مسائل کشور، پشت مسئله ارتباط یا عدم ارتباط با غرب و امریکا خودشان رامخفی می کنند. اصولگرا و اصلاح طلب فرق نمی کند.

چه خبر است. بیایید به کشور برسید. این کشور مورد غضب غرب و به ویژه امریکا است هر چه روی خوش هم نشان دهید او بیشتر ناز و شرایط را سخت تر می کند. اظهارات همین چند روز اخیر مقامات امریکا را ببینید که گام به گام جلو می آیند.  اما ما هنوز در بحث برجام هستیم که آیا کل نظام از آن خبر داشته یا نداشته و موافق و مخالف برای کوبیدن رقیب از آن استفاده می کنند.

به نظر من از برجام، هر چه بود باید گذشت. اگر به قول رئیس جمهور نعمت خدایی بود، اگر تقاضای مردم بود و اگر همه چیز را  قرار بود به ارمغان بیاورد و نیاورد، تمام شد. تجربه کردیم دیدم نشد. خود بانیانش هم به این عدم تحقق معترفند. چرا خود را اینقدر سبک می کنیم. اگر عده ای اصل کار را خوب می دانند، یا می دانستند حالا باید بگویند ما در اعتماد به غرب اشتباه کردیم و حالا بر می گردیم. این منتهای عزت است و مطابق با اخلاق و دیانت!

آخر این چه قراردادی است که طرف مقابل 5+1 نام داشت و مهمترین عضوش خارج شده بعد می گوییم 4+1 و اگر همینطور ادامه دهند که عملاً ادامه داده اند می شود 3+1 و 2+1 و آخرش علی می ماند و حوضش. و تازه ما افتخار می کنیم که آن را نگاه داشته ایم. دیدید به انتظار نشستیم تا دولت بعدی امریکا بیاید و چه پیش بینی ها و گمانه زنی ها شد و دیدیم که نتیجة عکس داد؛ زیرا که بایدن خود یکی از نقشه کشان اصلی این ماجرا بود.

برای چی اینقدر بر طرح شکست خورده پای می فشاریم؟. شما قطعاً می دانیدتا وقتی نظام جمهوری اسلامی هست آنها دست از زیاده خواهی شان بر نمی دارند و با تجربه هم بارها ثابت کرده اند. شما چرا ساده دلی می کنید. شما هم بگویید از نظر ما برجام تمام شده است. تا نامزدهای انتخاباتی کشور هم به فکر ارائه راه کار و برنامه باشند.

خدا پدر و مادر کسی را بیامرزد که واقع بین باشد، دلش برای کشو بسوزد. شما کشور را با تحریم باید اداره کنید و دست کم مثل امریکایی ها برای دولت بعدشان با همه اختلافاتی که دارند سرمایه باشند و نه سربار!

این گفتگوها با رؤسای جمهور و نخست وزیرانی که ذات کارشان را می دانیم چیست و چرا ملتمسانه از آنها حق از دست رفته خود را طلب می کنیم و می دانیم که آنها هم در عمل وقعی به حرفهای ما نمی گذارند.

اگر همین اخیر که در شورای حکام قطعنامه بر علیه ما ندادند نه به خاطر توپ و تشر ما بود بلکه ما قبلاً به آنها امتیاز سه ماهه را داده ایم و خوب دفع الوقت از نظر آنها موضوعیت دارد. بیایید پس از سه ماه اگر به تعهدشان عمل نکردند ختم برنامه را اعلام کنید. این به مراتب بهتر است و دست ریاست جمهور بعدی را باز تر می کند.

ما کلی امکانات داریم  و می توانیم کشور را به خوبی اداره کنیم. البته با مسئولان خوب، کارآمد و وطن خواه. به شرط آنکه متحد باشیم. از سخنانی که آنها را شاد می کند بپرهیزیم. و آنهایی که آب به آسیای دشمن می ریزند را بشناسیم. پرورش استعدادهای داخلی، مخالفت با خامفروشی، تکمیل حلقه-های مفقوده ترانزیت، تولید، توزیع و مصرف، ایجاد و تکمیل سامانه ها، ترمیم اطلاعات و زیرساخت آنها و شبکه شدن آنها به تحریم ربط ندارد. ما با آنکه همه چیز در داخل چه به طریق واردات یا تولید داریم چرا وضع بازار این طور است؟ اینها کجایش به تحریم ربط دارد؟ اتاق فکر اگر داریم باید برای چگونه برخورد کردن با تحریم باشد نه دریوزگی برای مذاکرات. با طرفهایی که دشمنی شان را مسلم می دانیم.